Why not this road?

~Eerste echte post! Yay! :3 ~

Haar aankomst in WonderLand was even plotseling geweest als haar verdwijning uit de echte wereld. Verbaasd keek Alice naar de hand die zich om de hare had gesloten op het moment dat ze door het boek verdween, toen gleed haar blik naar de omgeving van deze nieuwe plaats. Er stond een flink gebouwtje, wat bij de man leek te passen qua stijl. Hij zag eruit als een normaal iemand, al was zijn kleding ouderwets en wat beschadigd. Alice keek met verwondering naar het lichte gebied waar ze terecht gekomen was. Alsof ze in een sprookje was beland.. Overal waren bloemen, de lucht was helderblauw. De man keek omhoog. 'Er zijn heel wat wolken verjaagd,' mompelde hij, alsof hij over het weer wilde beginnen. 'Je hebt de dag opgeklaard,' zei hij toen ze omhoog keek, naar de strakblauwe lucht. Was dat een grapje? Maar hij klonk ontzettend serieus.. 'Waar ben ik?' De man keek haar even verbaasd aan en begon toen te lachen. 'Natuurlijk! Ik was me vergeten voor te stellen! Ik ben de Wachter en je bent nu in WonderLand. Mag ik u welkom heten?' Alice nam de uitgestoken hand aan en liet de hare heen en weer schudden. 'Uhm.. bedankt,' antwoordde ze, nog lichtelijk gechoqueerd door de plotselinge verandering van.. alles. Omgeving, tijd. Ze wist niet wat WonderLand nu precies was, maar ze had ontzettend veel zin om het te ontdekken. 'Om WonderLand echt in te komen zul je eerst door the Moving Hills moeten,' vertelde de Wachter haar. 'Dit is nog maar the Archway.. Ik adviseer je sterk het rechterpad te nemen, Long Path. Ga niet de berm in, altijd rechtdoor. Dan ben je er zo.' Hij keek haar aan, alsof hij genoeg gezegd had. Alice fronste een beetje en knikte toen. Ze zou zo wel uit zijn zicht verdwenen zijn. De man knikte nogmaals naar haar en liep terug, zijn huisje in. Ze was weer alleen, zoals altijd.

ShortCut, had er op het bordje gestaan. Ja, waarom niet? Long Path mocht dan veiliger zijn, het was overduidelijk langer. De weg naar links was weliswaar donkerder, maar zag er niet zozeer eng uit.. hoopte ze. Dat praatte ze zichzelf in ieder geval aan. Als het zo donker was, zouden er toch niet zoveel dingen zijn? En mensen sowieso niet, die had ze nog helemaal niet gezien. Naast de Wachter was het hier zo ongeveer uitgestorven. Dus liet Alice haar nieuwsgierige kant bovendrijven en sloeg ze linksaf, ShortCut in.
Het was er donkerder dan ze verwacht had. Met voorzichtige, stille passen liep Alice door de ShortCut, bij ieder verdacht geluidje snel omdraaiend om te zien of er iets achter zich zat. Maar telkens zag ze alleen de duisternis, of het licht achter zich. Voor haar was ook een klein lichtpuntje, wat duidelijk maakte dat ze daarnaartoe moest. Met sommige bochten verdween het, maar altijd kwam het weer terug. Waarom leek het zo ver weg? Alice slikte. Ze kreeg de kriebels van dit creepy gebied. Er waren bomen en struiken om haar heen, boven haar hoofd ineen gegroeid zodat er geen licht door binnen kon dringen. Het pad dat er lag was vol met bladeren, zodat ze er niet fatsoenlijk op kon lopen. En iedere keer die geluiden.. Alice ging steeds sneller lopen, naar het lichtje dat maar niet groter werd.. Ach wat, dan maar van het pad af! Ze trok geen lering uit het feit dat ze eerst ook al een ander pad had genomen dan geadviseerd en dat dat haar dit op had geleverd, en stevende recht op de bomen af.

Het geluid werd maar duidelijker, duidelijker.. Alice keek steeds vaker terug, jogde nu bijna. Takken bleven in haar jurk haken, maakten klitten in haar blonde haar. 'Wie is daar?' vroeg ze zichzelf af, in de hoop dat haar eigen stem haar zou kalmeren. Het maakte geen verschil; het geruis van bladeren en het onheilspellende gekraak achter haar slokten haar eigen zwakke stemgeluid al snel weer op. Alice hoorde het gekraak dichterbij komen en begon nu te rennen, in de hoop het licht te bereiken voordat..

~Iemaaaand :3~

'Het is ik, je nederige compagnon,' een gekromde klauw schoot vlak langs de neus van het meisje tegen een boomstam aan om haar de weg te versperren, scherpe nagels zetten zich vast in het hout. Een donker silhouet met spitse oren stapte uit het kleinschalige licht dat in de verre verte te zien was. Wat geritsel van bladeren en een doffe tik was te horen toen de gedaante iets wat nog het meeste weghad van een leunstok in de aarde plantte om zijn verschijning aan het kind te tonen. De grijnzende kop van een wolf boven een net herenpak, klauwen die zich om de goudgelakte bol van de leunstok hadden geklemd, een borstelige staart die dik en stijf nog net niet de grond raakte. Maar verder oogde hij als een man die zo vrij was om een beangstigde verdwaalde ziel zoals zijzelf een handje te helpen; hij stond recht op zijn twee achterpoten, was bijna net zo lang als een volwassen man en droeg zelfs een bordeux-gekleurde stropdas. De fokelende amberkleurige wolvenogen namen het meisje in hem op. Ze zag eruit als nieuw, ze rook naar nieuw. Bovendien werkte ze zich vanaf het eerste moment in Wonderland al in de nesten, zoals veelal voorkwam bij buitenwereldse gasten. Als een schaduw had Midas zich tussen de hoge duistere struiken en de zwarte stammen voortbewogen, had dit meisje vanaf het allereerste moment dat ze zich op de ShortCut waagde al opgemerkt. Dit was zijn terrein, één van de gebieden waar je hem in de meeste gevallen tegen het lijf kon lopen, rondloerend en schuilhoudend in de diepste delen van het bos. Het was alweer tijden geleden sinds hij een nieuweling hier had gezien.

Zo angstaanjagend als hij er op het eerste gezicht uit ko zien - vooral als je nog nooit eerder een tweebenige en als mens gekleedde wolf tegen bent gekomen - zo vriendelijk straalde zijn gelaat uit toen hij het meisje met openhartige toegeknepen ogen een glimlach schonk. 'Vergeef me, lovely. Laat ik me allereerst even voorstellen.' Midas' klauw pakte de slanke hand beleidelijk beet om die voorzichtig dichter naar zich toe te brengen. 'Midas Jonathan Flint, maar ik geef je de gelegenheid om me Mister Flint te noemen,' stelde hij zich attent voor, waarna zijn wolvenlippen een kleine kus op de zachte huid drukten. 'Zou ik de eer mogen krijgen om ook Uw naam te weten te mogen komen?' Midas draaide zich met zwiepende staart om en duwde met zijn stok een paar laaghangende takken opzij. 'Kom kom, langer verblijven in dit deel van het woud kan de aanwezigheid van minder aangename dieren wekken,' sprak hij kalmpjes nadat hij het meisje weer bij een hand genomen had en haar zacht meetrok. 'Zo,' zei hij toen hij naast haar liep. Midas' amberkleurige ogen schoten even heen en weer om de omgeving na te gaan. Met een bijna charmant glimlachje keek hij daarna weer op het meisje neer. 'Dus U bent nieuw hier? Ah..' Hij richtte zijn kop op naar het licht in de verte. 'Dan moet U vast al kennis hebben gemaakt met meneer de Wachter die U hier naartoe begeleid heeft. Het is een trouwe vriend van me. De Wachter escorteert naar Wonderland, ik ben de opzichter die U verder begeleid.' Met lichte bezorgdheid wierp Midas het meisje een snelle blik toe. 'Was U niet verteld om Long Path te nemen om bij Moving Hills te komen? ShortCut is geen veilige plaats voor een jong en allerliefst meisje zoals Uzelf. Het is maar goed dat ik er ben.' Er verscheen een kleine glimlach op zijn gelaat. 'Namens mij heet ook ik U hartelijk welkom in Wonderland, een plaats waar Uw wildste dromen werkelijkheid worden en sprookjes tot leven komen. Je zult hier vast en zeker wel een plekje naar je hart vinden, zoals vele andere gelukkige inwoners die je voorgingen,' zei Midas veelbelovend.

'Het is ik, je nederige compagnon,' klonk er een stem die alles behalve beestachtig was. Geen monster dat in de bossen school? Alice deed geschrokken een stap achteruit toen een klauw zich door de boombast heen boorde, vlak voor haar gezicht. Ze kon bijna zweren dat ze de hitte van die van de huid afkwam kon voelen. Een harige huid, wel te verstaan. Het was zo donker dat het even duurde voordat ze nog een keer schrok, dit keer toen ze een vorm herkende in de gedaante voor haar. Een wolf! Op twee poten nog wel. Alice hapte opnieuw naar adem, hoewel ze wist dat dat erg onbeleefd was. Dit had ze niet direct verwacht. Voor zover ze haar zogezegde compagnon kon zien, zag hij er normaal en netjes uit; een maatpak, een leunstok.. Hij had nog net geen monocle in, zo kwam het op haar over. Dus hij was de schaduw geweest die haar achtervolgd had, het stille gekraak dat leek te stoppen als zij stopte. Naast de klauw weerhield ook zijn aardige glimlach haar ervan weg te rennen; waar moest ze immers naartoe? Ze was verdwaald tussen de stekende takken en de knisperende bladeren. De wolf sprak verder, stelde zich voor als Midas nogwat, waarna ze hoorde dat ze hem wel Mister Flint te noemen. Ze liet haar hand gewillig meegaan in zijn beweging, maar zei nog niets. Haar tong voelde verlamd aan. Toen hij naar haar naam vroeg leek ze pas haar spraak terug te krijgen. 'A-aangenaam,' kreeg ze uit haar keel. 'Aangenaam Mister Flint, ik ben Alice Dai,' begon ze even overnieuw. Haar tweede naam liet ze voor het gemak even weg. Zijn volgende opmerking maakte dat ze -weliswaar struikelend - met hem meeliep, niet van plan iets ergers tegen te komen dan een lopende wolf. Ze moest de hele tijd omhoog kijken, omdat de wolf boven haar uit kwam. Zijn bezorgdheid kwam heel aardig over, dus besloot Alice dat ze hem zou vertrouwen. Trouwens, hij leek het goed te bedoelen. 'Ja, ik ben nieuw,' bevestigde ze. 'Maar ik wilde graag een kortere weg nemen,' bekende ze. Met een verlegen glimlach keek ze op toen hij haar welkom heette in WonderLand. Alhoewel het als een zoet reclamespotje klonk, was dat vele malen beter dan de echte wereld, met haar overspannen moeder. 'Gelukkig weet u de weg uit ShortCut,' vond Alice. 'Is het land daarachter groot? En mooi?' vroeg Alice, kinderlijk nieuwsgierig. Ze was dan ook nog niet volwassen en nog in staat in sprookjes te geloven. Ze was nu de schrik vergeten en blij dat ze Midas tegen gekomen was; anders was haar avontuur waarschijnlijk hier geëindigd. 'Hoe is het, achter de heuvels?'

Het deerde Midas niet dat de schrik overduidelijk van het gezicht van het meisje af te lezen was bij deze eerste confrontatie. Anders gezegd was hij het al wel gewend tegenover buitenstaanders. Je kwam immers niet iedere dag een wolf lopend op twee poten tegen in de wereld buiten Wonderland, die naar zeggen een stuk normaler en saaier zou zijn. Het stikte er van de doorsnee mensen die niet meer in sprookjes geloofden, die oudbekende figuren uit grootmoeders verhalen zoals hijzelf allang vergeten waren. Het was een steek in zijn hart. Maar het stelde Midas enigzins tevreden dat het meisje niet bang voor hem wegvluchtte en hem in plaats daarvan zijn zegje liet doen. Zo behoorde een fatsoenlijke kennismaking, uiteraard. Alhoewel hij ook zijn amusatie kon vinden in naïeve buitenstaanders die direct de benen namen. Op attente wijze had Midas zichzelf voorgesteld, drukte zelfs een kleine kus op de hand van de nieuweling om het compleet te maken. Het meisje leek er even de tijd voor te moeten nemen om de woorden die ze hem wilde zeggen over haar zachte roze lippen te krijgen. 'A-aangenaam,' wist ze er uiteindelijk uit te krijgen. 'Aangenaam Mister Flint, ik ben Alice Dai.' Midas' muilhoeken krulden zich om tot een klein glimlachje. 'Alice,' herhaalde hij haar naam op een toon alsof hij al die tijd al op haar gewacht had. Met alle beleid had hij Alice vervolgens met lichte dwang meegetrokken, om haar uit dit deel van het bos te krijgen. 'Ja, ik ben nieuw,' antwoordde Alice op zijn woorden toen ze braafjes met hem mee liep. 'Maar ik wilde graag een kortere weg nemen,' vervolgde ze. Een zachte lach diep in zijn keel mondde tot een luidere uit toen hij daarna weer op Alice neerkeek. Warm en aanstekelijk, bijna met een tintje die bijstaanders zou vertellen totaal geen kwaad in de zin te hebben. 'U bent me er één, lieflijke Alice,' grijnsde hij toen hij uitgelachen was. 'Ach welja, een kortere weg nemen. Dat willen ze allemaal vlak na aankomst.'
'Gelukkig weet u de weg uit ShortCut.' Met de leunstok hield Midas wat scherpe doorntakken weg voor Alice. 'Uiteraard. U bent hier in een mum van tijd weer uit,' reageerde hij glimlachend. ''Is het land daarachter groot? En mooi?' Ah, de kinderlijke nieuwsgierigheid. Hij hield van jonge buitenstaanders, vooral als het onwetende meisjes waren. 'Hoe is het, achter de heuvels?' Midas hield zich even staande om zijn kop dicht naar Alice toe te buigen. 'Iedere bloem en iedere struik; ademloos,' vertelde hij haar zacht wat het resultaat zou leveren bij het passeren van het licht in de verte. 'Zo groot als Uw fantasie maar toelaat,' voegde hij er met een triomfantelijk wuifje van zijn klauw aan toe terwijl hij zich weer oprichtte en verder beende.

Hij herhaalde haar naam, zei het in ieder geval goed. Veel mensen hadden de neiging het verkeerd uit te spreken, of met vreemde klemtonen. Dat haatte ze zo.. Maar hij was dan ook geen mens, al deed zijn houding en vaardigheid tot spreken daar wel aan denken. Het bos was donker, verschrikkelijk donker. Ze vond het niet leuk om hier te zijn, maar gelukkig nam Midas haar mee. Misschien wilde hij haar opeten.. maar dan werd ze in ieder geval op een fatsoenlijke manier verorberd en niet verscheurd door een stel vreemde dieren. Dat was al iets, toch? Zijn glimlach maakte dat ze zich wat meer op haar gemak voelde, zodat ze nog wat sneller begon te lopen om zijn grotere passen bij te kunnen houden. Alice was allang blij dat ze platte schoenen aan had en geen onhandige hoge hakken, die in de modder zouden kunnen vastraken. Ze durfde het zelfs aan om na zijn commentaar verlegen te glimlachen. Ademloos.. zo groot als je fantasie.. En ja hoor, haar fantasie sloeg binnen de kortste keren op hol. Ze zag het al voor zich, vergelijk het met de plaatjes in een sprookjesboek maar dan tastbaarder, lucht die je echt in kon ademen, gras dat echt langs je benen streek.. Gelukkig maar dat Midas er was, anders was ze hopeloos verdwaald. Ook niet slim, om van het pad af te wijken.. maar 100% Alice. 'Dan moet het prachtig zijn daar,' concludeerde ze. 'Waarom houd u zich hier dan op, als het land daarachter alles is wat in sprookjes en dromen voorkomt?' Ja, Alice was typisch een onwetend, nieuwsgierig maar goedbedoelend meisje dat niet graag zag dat ze anderen pijn deed. Hoe kon dat ook, met een smal postuur en een zwakke slag? Zij kon echt niemand in elkaar slaan! Niet dat ze dat ook wilde. Het licht kwam snel dichterbij, maar was feller dan ze verwacht had. 'Wie wonen er eigenlijk?' was haar volgende vraag, gericht op Midas.

Vanzelfsprekend hoopte hij niet dat dit jonge tere meisje ook maar een seconde twijfelde over het geval om hem, een grote rechtopstaande pratende wolf te vertrouwen of niet. Hij was gewoon een gentleman om Alice de gelegenheid te geven om haar onder zijn leiding uit het bos te escorteren naar de meer levendigere gebieden van Wonderland. Zogezegd. En zoals een ware gentleman zou doen hield Midas zijn pas wat in toen hij zonder blikken of draaiingen van zijn kop op kon merken dat Alice wat moeite leek te hebben om hem bij te houden. Niets aan te doen met die grote wolvenpoten. Hij schonk haar een aanmoedigende glimlach toe toen ze hem er eentje schonk in een verlegere variant. Wat waren jonge onwetende kinderen zoals zij toch vermakelijk. Totaal niet beseffend wat ze te wachten stonden of wat ze hier konden overkomen bij het afdwalen van paden of overtreden van regels. Als rechterhand van de Queen kon hij dat weten. Midas boog zich naar de jonge meid toe om haar flink in te palmen met allerlei wonderlijke ideeën en beelden die Wonderland je zouden verschaffen, over de pracht en praal die opeens veel grijzer en somberder uitvielen als je de ware waarheid wist. De absurde gruwelijkheid die zich er soms kon plaatsvinden, het bloed dat er gevloeid werd. Met een sinistere voldane grijns richtte Midas zijn kop weer op om zijn blik weer voor zich op het bospad te richten. Blijkbaar speelde zich er een hoop rozengeur en manenschijn af in Alice's kinderhoofdje, alleen al te zien aan de uitdrukking op haar reine gezichtje.

'Dan moet het prachtig zijn daar,' hoorde hij haar zeggen. Meespelend trok hij zijn zwarte wenkbrauwen op. 'Subliem, uiteraard,' reageerde hij instemmend terwijl hij zonder haar in het oog te houden verderliep. 'Waarom houd u zich hier dan op, als het land daarachter alles is wat in sprookjes en dromen voorkomt?' kwam Alice's tweede vraag totaal onverwachts. Midas bleef even lichtelijk van zijn stuk gebracht stilstaan, nauwelijks zichtbaar. In het geheim was het om even op een snel antwoord te komen. 'Omdat ik dienst als Tweede Wachter vervul, natuurlijk!' reageerde hij overtuigend alsof dat zo logisch als wat was met een brede grijns en gespreidde klauwen terwijl hij zich naar Alice toedraaide. 'De Eerste Wachter brengt u naar Long Path, de Tweede Wachter escorteert eigenwijze buitenstaanders zoals uzelf over de ShortCut. En dat.. ben ik,' triomfantelijk legde Midas een klauw tegen zijn borst en keek glimlachend op Alice neer. 'Dat had ik u toch al eerder verteld? Het zou wijs zijn om bij de les te blijven, jongedame Alice,vooral in een plaats als Wonderland. Let u even niet goed op, dan kunnen u de gekste dingen gebeuren. En dat willen we liever voorkomen, nietwaar?' Met een licht fonkelende veelzeggende blik draaide Midas zich op de hakken van zijn poten weer om. Niet dat het meisje nu al geen gekke dingen gebeurde. Met een gids als wolf die in de sprookjes werd afgebeeld als een slinks hongerig monster.

'Wie wonen er eigenlijk?' vroeg Alice naïef door. 'Ah!' Een vraag waar hij eigenlijk op zat te wachten. 'Prinsessen uit de verste landen, geitjes die vrolijk rondhuppelen, een kat met een sabel, een draak met een kort lontje - figuren die u vast en zeker wel bekend voor kunnen komen. Maar bovenal regeert Hare Excellentie over al dat bloeit en groeit.' Zwijgend draaide Midas zich naar Alice om. 'Queen Juana,' sprak hij bijna fluisterend met alle gratie en statigheid en zijn snuit in de hoogte, trots om haar positie en zijn rang. Hij bracht zijn klauw dichterbij, een teen met een scherpe nagel die als wijsvinger diende vlak voor haar neus. 'Onder alle omstandigheden is het een plicht om Hare Excellentie te respecteren, toe te buigen en bovenal te gehoorzamen, wil je voorkomen dat er vreselijke dingen met je gebeuren. Alice, lieve kind..' Zijn stem had een treurend toontje gekregen en ook de uitdrukking op zijn gelaat stond plotseling zielig. Zijn wenkbrauwen ware omhoog gekropen in een medelijdende frons en zijn blik stond ernstig. Midas pakte Alice's hand tussen zijn klauwen. 'Zul je beloven dat tegenover de Queen te doen? Zul je plechtig zweren om respect te tonen en te doen wat ze van je vraagt?' Neerslachtig liet hij zijn kop hangen, zijn ogen jammerlijk gesloten. 'Er zijn er al zovelen voor je geweest die de dood hebben gevonden na het negeren van mijn advies. En de gevolgen van het breken van een belofte is in Wonderland..' Midas slaakte een diepe trillerige zucht. '.. niet te beschrijven.' Met de zielige blik nog in zijn ogen richtte hij zijn kop weer naar Alice op. Eén klauw verplaatste zich van haar hand naar zijn borst, op de plek waar zijn hart zat. 'Ik kan het niet langer aanzien om jonge kinderen die in de bloei van hun leven staan te zien sterven. Mijn tere hart zal breken als uw hoofd zal rollen,' maakte Midas het met een plots heser geworden stem af.

Ze was nooit goed geweest in liegen, maar wel in het opzetten van gezichten. Op dit moment hoefde ze daar echter totaal geen moeite voor te doen; het leek haar geweldig om WonderLand te zien. Haar fantasie draaide op voelde toeren, raakte bijna oververhit. Ze merkte daardoor nauwelijks dat Midas stil bleef staan, al liep ze een stuk op hem achter zodat tegen de tijd dat hij ging lopen, ze hem bijna bij was. De tweede Wachter? O, ja, natuurlijk! Zo had ze het alleen niet helemaal opgevat.. Alice knikte. 'Dat lijkt me een lastige taak,' vond ze. Al die mensen - zoals zij - die te pas en te onpas verdwaalden, misschien wel gingen gillen.. je zou toch maar doof worden! Opnieuw knikte ze, zich afvragend hoelang haar fantasie haar nog af zou leiden van alles waar ze blijkbaar op moest letten. Anders zou het waarschijnlijk wel mis gaan.. en daar had ze, om eerlijk te zijn, geen zin in. Ach ja, veel vreemder dan een pratende wolf kon ze zich eigenlijk nog niet voorstellen. Behalve als je alle sprookjes in je hoofd nam.. Ze nam het boek in haar hoofd nog door; Alice had een goed geheugen voor de dingen die ze leuk vond. De volgende vraag van haar leek een aanspraak op de welbespraaktheid van de wolf, die in een stortvloed van levendige voorbeelden uitlegde wie ze tegen kon komen, om in volle glorie te eindigen met hare Majesteit Queen Juana.. of iets dergelijks. Hij leek echt heel serieus te zijn, daarover. De nagel die voor haar neus zwaaide zorgde ervoor dat ze enkele woorden als 'respecteren' en 'buigen' goed opsloeg in haar geheugen. Opeens pakte hij haar hand, iets wat veel meer affectie toonde dan haar ouders ooit bij haar hadden gedaan. Die zeiden nooit meer dan 'hoi' en 'doei'.. Ze maakte een beleefde, kleine buiging. 'Dat beloof ik plechtig, mijnheer Flint,' antwoordde ze voorzichtig. Hij leek het zo serieus te nemen.. Het klonk alleen een beetje overdreven, al dat 'tere' gedoe. Alleen ja, ze zat in een vreemde wereld, niet? 'Maar Queen Juana klinkt best als een rechtvaardig persoon, die niet zomaar kinderen vermoordt,' vond Alice. 'Dus zij regeert over WonderLand.. Als het hier zo mooi is, zal iedereen wel blij met haar zijn!' Alice begon respect te krijgen voor de koningin over al dit - in haar belevenis - prachtige hier. Omgeving, dieren.. Het klonk als een paradijs!

Midas had zijn pas wat ingehouden tot Alice weer naast hem liep. 'Dat lijkt me een lastige taak,' was Alice van mening. Glimlachend wuifde hij haar woorden met een hangende poot weg. 'Ach, dat valt wel mee!' reageerde hij er opgetogen op. 'Het is mijn werk. En bovendien betaalt het goed.' Langzaam zette hij zijn pas weer in om zich met behulp van de leunstok over het bospad weer terug in zijn benende loopje te komen. De nieuwsgierigheid van Alice had een volgende vraag naar buiten gegooid, eentje die hij al wel verwacht had en waarop zijn antwoord droop van de beloofde wonderschone omgeving en vriendelijke behulpzame sprookjesfiguren. Het verhaaltje leek plots opeens een veel duisterder tintje te krijgen toen hij op de ware feiten van de Queen kwam. En zijn uitdrukking straalde abrupte medelijden en somberheid uit op het moment dat Midas haar hand tussen zijn klauwen nam en haar plechtig liet beloven. Zijn emotie veranderde geen slag toen Alice hierop een kleine beleefde buiging maakte. 'Dat beloof ik plechtig, mijnheer Flint,' zei ze voorzichtig. 'Mooi!' Met een grijns van oor tot oor gooide Midas zijn beide poten in de lucht, geen spoortje meer van berouw te herkennen. Voldaan draaide de wolf zich weer om om zijn pas nu veel levendiger voort te zetten. 'Maar Queen Juana klinkt best als een rechtvaardig persoon, die niet zomaar kinderen vermoordt,' merkte Alice op. Midas draaide zijn kop om met een glimlach op haar neer te kijken. 'Natuurlijk niet!' beaamde hij als reactie op haar laatste zin. 'Enkel als ze één van de zovelen regels van Wonderland overtreden, of als Hare Excellentie zwaar geschonden wordt in haar trots en positie.'

'Dus zij regeert over WonderLand.. Als het hier zo mooi is, zal iedereen wel blij met haar zijn!' Midas glimlachte om het enthousiasme van het meisje. Zijn klauw verplaatste zich naar haar hoofd om haar goudkleurige lokken er lichtelijk maar goedbedoelend door de war te wrijven. 'U lijkt me een pienter meisje, Alice. Dat hersenwerk zul je hier nog wel vaker nodig moeten hebben, wil je hier in veiligheid verkeren. Wel dan..' Hij sloeg een arm om Alice's schouders en verplaatste zich dichter naar haar toe om iets voorovergebogen zijn kop op gelijke hoogte van haar hoofd te brengen. Het uiteinde van zijn leunstok wees naar het sprankelende licht voor hen, nu niet meer ver vandaan. 'Als U hier regelrecht doorloopt -' Zijn klauw maakte vlak naast haar hoofd een saluterende beweging in de richting waarin hij wees. '- dan komt u vanzelf uit bij de Moving Hills, waar U vanaf daaruit in de wijdere wereld van Wonderland terecht komt. Daar zijn bewoners vast gastvrij om u verder te helpen.' Midas richtte zich weer op om Alice de hand te schudden. 'Het was me een groot genoegen, Alice,' nam hij glimlachend afscheid. 'Ik moet zo nu en dan op en neer naar het Magnificent Castle - de verblijfplaats van Hare Excellentie - om mijn lijst van nieuwe taken op te halen. Bereidt uzelf er maar op voor om me later mogelijk meerdere keren te treffen. Nou dan..' Hij maakte zijn poten vrij van de leunstok. 'Het ga u goed, veel succes, veel plezier. Dag, hoor!' Aan haar schouders draaide hij Alice om en gaf haar een klein duwtje in haar rug om haar tot zelfstandige handelingen aan te sporen. Midas plaatste de leunstok voor zijn achterpoten op de grond en steunde er met beide klauwen op terwijl hij Alice met toegeknepen ogen en een sinistere glimlach nakeek. Hij zou later nog wel eens voor haar neus opduiken, kijken hoever ze er ongetwijfeld al in geslaagd was om zichzelf in de nesten te werken. Dat leek nogal gemakkelijk te gaan hier in Wonderland, vooral als het de favoriete bezigheid was van sommige figuren hier om het leven van anderen zo zuur mogelijk te maken.