Picking flowers again, my girl?

Een zee van rode en gele bloemen golfde zacht mee op een bries van de wind, lieten bijen opvliegen en de zon door het bladerdek van omringde eiken stralen. Met een leunstok aan een poot liep Midas onder de ruisende bladeren tussen de rijen en rijen bloemen door, over de smalle zandpaadjes die tussen ieder perk was aangelegd. De vorstelijke bloementuin was een parel voor het Magnificent Castle en tegelijkertijd de werkplaats voor tientallen laagrangse jachtopzieners die in de naam van de Queen de boel er moesten onderhouden, weer of geen weer. En hij als rechterhand was er vol van de leiding te hebben over al en iedereen die een lagere rang had. Met het harde uiteinde van zijn stok sloeg hij een magere gebukte man bij een aantal jonge rozen met strohoed en die het overduidelijk nogal zwaar leek te hebben genadeloos op de vingers. 'Doorwerken!' hapte Midas hem toe. 'Dit land is overspoeld met lelijkheden, veroorzaakt door de afzichtelijke gezichten zoals die van jou. Laat de Queen op z'n minst een rozentuin in bloei hebben om vanuit het kasteel over uit te kijken, om die tere plek in haar ziel nog een beetje te kunnen verzachten, ja?' Eén van zijn achterpoten zette zich tegen het achterhoofd van de man om hem met zijn gezicht zowat in de aarde te duwen. Hij murmelde iets onverstaanbaars maar overwoog zijn best te doen om het eruit te krijgen. Ruw duwde Midas hem met zijn neus in de natte modder. 'Ik hoor je niet!' gromde hij luid in zijn oor. De man spuugde wat zand en modder uit en gooide met een diepe gierende ademteug zijn hoofd in zijn nek. 'Ja, meneer!' Midas haalde zijn poot van zijn hoofd en trok zijn nette overjasje recht. Een voldaan glimlachje stond op zijn gelaat. 'Mooi zo.' In een kalme pas liep hij over het smalle pad met zwiepende staart verder, merkte de verontwaardigde blikken die de man hem zijdelings toewierp al niet meer op.

Het was heerlijk om als rechterhand dicht bij de Queen te staan en zo ook wat enige inspraak te hebben. Hoewel het hem eigenlijk nooit verteld was dat hij was toegestaan om luie dienaren een fikse schop onder hun achterste te geven wanneer ze niet doorwerkten had hij het altijd al gedaan. Meestal achter ieders rug om, zodat niemand het zag. Na een aantal kleine zigzagpaadjes kwam Midas aan in het achterste deel van de tuin, dat vlak bij de rest van de bewoonde wereld van Wonderland grensde en dat totaal verlaten was. Hoewel hier de allermooiste bloemen stonden die van nature niet gezaaid waren, maar van nature in het wild groeiden, was de plaats hier en daar ook overwoekerd door doornstruiken en een grote klimop die zich een weg langs de stam van een dikke boom omhoog werkte. Hij bleef even stilstaan en draaide zijn oor in een richting; hij dacht toch echt iets te horen. Het was nog ver weg, maar het naderde. Midas draaide zijn kop even half om om een blik over zijn schouder te werpen. De jachtopzieners waren vanaf hier niet eens meer te zien. Naar zijn gevoel was de tuin gigantisch en kon je er zelfs makkelijk in verdwalen. Zo groot dat ook verdwaalde reizigers erin tercht konden komen als ze niet oppasten. Zijn gehoor was scherper en liet meer toe dan dat van een regulier persoon. Midas twijfelde er niet aan om zich net op tijd achter de dikke boom te verstoppen toen er in de verte iets kleins en roods naderde.

- Roodkapje c;

Nogal vrolijk wandelde een klein meisje door de prachtige bloementuin. De meest prachtige bloemen groeide hier, een paradijs dus voor meisjes zoals haar. Anne, zo heette ze, een niet zo moeilijke naam. Maar omdat zij altijd een rode mantel droeg, werd ze ook weleens 'Roodkapje' genoemd. Makkelijk te onthouden, vooral omdat ze er aan herkenbaar was. Ze snoof eens diep, om de geuren van de prachtige bloemen op te kunnen snuiven. Bloemen, die je nergens anders tegenkwam, met de mooiste kleuren en exostische geuren zag je hier. Queen Juana mocht hier trots op zijn. Zouden ze er veel om geven als ze een paar van deze prachtige bloemen zou plukken? Ze bukte even om aan een prachtige rode bloem te kunnen ruiken en maakte aanstalten om de prachtige bloem te kunnen plukken. Voorzichtig zette ze haar vingers onderaan de steel en rukte zachtes, waardoor deze afbrak. Ze legde de bloem voorzichtig in haar mandje en wandelde vrolijk verder. Ze pakte de bloem weer even en rook weer. De bloem rook nog steeds heel lekker. Ze naderde een dikke boom, waarnaast nog meer bloemen groeide. Ze bleef even argwanend stilstaan en keek rond. Ze had het gevoel alsof ze bekeken werd. Ze keek rond maar richtte haar blik weer naar de bloemen. Maar toen ze eenmaal dichterbij de boom kwam werd een donkerbruine vacht zichtbaar. Voorzichtig liep Anne verder, loerend naar de ruige vacht. Haar ogen werden groot toen de wolf, ookwel 'Grote Boze Wolf' genoemd, zichtbaar werd. Ze bleef verschrikt staan en glimlachtte voorzichtig naar hem. 'Hallo, Meneer De Wolf...'zei ze. Ze was verbaast wat hij in deze tuin zou doen. Een prachtige bloem kwam in haar zicht, en voorzichtig bukte ze, terwijl ze de wolf in de gaten hield. Ze plukte de bloem en legde deze bj de andere. 'Wat is het hier prachtig hé?'zei ze met haar zoete stemmetje, om een gesprek te beginnen, zodat hij haar niet meteen zou grijpen. Ze hield hem nauwlettend in de gaten, en wachtte. Wat zou hij te zeggen hebben?

~Halooow!!

Verscholen achter de dikke stam van de boom zette Midas zijn poten er tegenaan voor steun en loerde er met halfdicht geknepen ogen langs. De amberkleurige wolvenogen tuurden over het plantsoen, over de verwoekerde struiken, over de talloze bloemen met verscheidende kleuren en over.. een rood manteltje met kapje. Het kleine blonde meisje die hij kende onder de naam Roodkapje bukte hier en daar om enkele mooie bloemen te plukken, de geur ervan in haar op te nemen en vervolgens in haar mandje te leggen. Midas' nagels boorden zich in de bast van de boom bij het knagende gevoel in zijn maag. Hij werd al hongerig bij het zien van dat jonge frisse huidje, bij de onnozelheid die het kind uitstraalde en om die reden een makkelijke prooi vormde en om haar knuffelbare verschijning in het geheel. Wat een stoute, stoute meid. Zomaar bloemen plukken uit het hof van Hare Excellentie. Maar het was moeilijk te zeggen waar de tuin nu werkelijk ophield.

Midas hield zijn adem in en schoof langs de stam met Roodkapjes bewegingen mee om geheel verborgen achter de boo te blijven toen ze plotseling zijn kant kwam ingewandeld. Hij bleef doodstil langs de boom loeren toen ze vlak voor zijn neus stil bleef staan en even rondkeek. Net op het punt dat hij opgelucht adem dacht te kunnen halen, struikelde Midas bijna over zijn poten toen hij gehaast terug naar de andere kant van de boom moest glippen nu zijn aanwezigheid aan de linkerkant open en bloot gesteld werd. Te laat.. Het meisje had hem al opgemerkt en schonk hem een voorzichtig glimlachje na eerst wat geschokt te hebben gekeken. Zich langer achter de boom verstoppen had geen zin. 'Hallo, Meneer De Wolf,' klonk haar begroeting zo zoet als honing. 'Hallo~!' reageerde hij er wat zangerig op. Opgelaten sprong Midas vanachter de boom tevoorschijn alsof het nooit zijn bedoeling was geweest om zich voor haar te verstoppen. 'Wat is het hier prachtig hé?' sprak ze kalmpjes terwijl Midas met zijn poten in zijn zij toekeek hoe ze bukte om nog een mooie bloem te plukken. 'Ja, ja, zeker!' deed hij een poging het vol enthousiasme instemmend te laten klinken. 'Zijn we vandaag weer bloemetjes aan het plukken?' vroeg hij tenslotte zo warmen vriendelijk als zijn stem toeliet.

- Hallootjes c;