So far, yet so close.

Het diepzwarte water van de Lake of Souls leek zachtjes te rimpelen op een zachte bries, strekte als een grote inktvlek ver uit tot de donkere heuvels die scherp afgetekend waren tegen de blauwe nachthemel. De gebroken oppervlakte weerspiegelde duizenden sterren in het water, onthulde de verste bijzonderheden in het heelal en liet de reflectie van de maan drijven als een kil bleek oog. Midas zat op zijn knieën aan de oever, met in zijn poten een lange slanke rapier waarvan het blad felle zilveren blikkeringen over zijn gelaat wierp. Zijn bruine bakkebaarden bewogen zacht mee in de wind en zijn spitse oren lagen laag naar achteren. Normaal bewoog zijn volle staart licht zwiepend heen en weer als hij zich in zijn nopjes voelde, maar die lag nu ook roerloos over de grond. Als een eenzame ziel bij duizenden anderen die zijn heengegaan, en die gesymboliseerd werden in iedere zichtbare ster in het water, oogde hij alsof hij een zwaar berouw aan het ondergaan was. Met ingezakte schouders liet Midas zijn poten waarmee hij de rapier dwars in zijn klauwen hield in het water zakken, zodat het wapen gezuiverd werd door het water. Iets wat hij op zijn tijd deed. Zijn amberkleurige wolvenogen keken droevig uit over het water, speurend naar één van de felste sterren die een dierbaar iemand in het hiernamaals vertegenwoordigde. 'Margalo,' verliet de naam zijn muil fluisterend, bijna onhoorbaar, maar met zoveel pijn dat het een gevoelig iemand net zo zou overvallen als dat Midas zelf het leed voelde.



- Iemand die hem komt troosten
en met wie ik nog geen topic heb gehad pls c;

~ Afbeelding van de rapier ~

De doodse stilte in de lange nacht was het enige wat hem gezelschap hield, en de enige die hem ook gezelschap zou houden. Veel inwoners uit Wonderland zagen hem met afgunst op hun gezichten komen, en met uitdrukkingen van vreugde weer vertrekken. Nee, hij was nu niet bepaald de meest geliefde persoon hier, al was hij dan rechterhand van de Queen. Het mocht niet baten. Zwijgend in alle talen keek Midas nog altijd roerloos uit over het uitgestrekte meer, zichzelf afvragend waar ze was en of ze zich gelukkig voelde. Niet zozeer zonder hem, dat was iets wat hij vanuit het diepste van zijn hart wist. Maar Mias gaf er geen gehoor aan, klaagde geen ach en wee zoals alleen wolven dat konden in hun huilende lang aanhoudende uitingen van pijn en leed. Simpelweg omdat het juist de bedoeling was om deze momente enkel met de eenzaamheid te delen, vaak zijn enige en beste vriend. Eén van zijn spitse oren richtte zich echter op bij het opvangen van geluiden. Vage stappen, verre hoge tonen. Ook zijn andere oor rechtte zich toen het alsmaar luider werd. De stappen naderden en de hoge tonen vervulden nu overduidelijk een magische fluitmelodie. Vlak gevolgd door een plons water, ergens vlak aan de waterkant rechts van hem. Totaal even van zijn somberheid afgebracht richtte Midas nu zijn bovenlichaam helemaal op, keek met zijn amberkleurige slinkse ogen van links naar rechts en draaide zijn kop hierbij mee. De rapier in zijn klauwen druipte geluidloos na van het water dat hij als heilig beschouwde en bevochtigde licht de vacht van zijn poten, maar hij leek het nauwelijks te merken.

Voor even wederkeerde de stilte weer, stelde hem gerust met het valse idee dat als er iets was geweest, het nu weer weg was. Niets was minder waar. Hij schrok zo erg bij het hoofd dat plotseling recht voor zijn neus zomaar boven het water opdook dat hij half overeind sprong en in een flits de punt van zijn rapier op de gedaante richtte. Zijn roffelende hart viel langzaam maar zeker weer terug in een normaal tempo, en ook zijn op en neer bewegende schouders van zijn zwaardere ademhaling kwamen weer tot rust. 'Lang niet gezien, wolf,' klonk de reactie van de gedaante in het water lachend. Voor een klein moment bleef Midas nog naar hem staren, zijn ogen nog steeds iets verwijd van de schrik van daarnet tot hij tot de conclusie kwam van de ware identiteit van dit.. malle figuur. Nog licht nahijgend stak hij de rapier onder een sijzend geluid weer terug in de lange smale schede, zijn poot beschermend onder de sierlijke Turkse knoop boven het gevest zoals vaak alleen rapieren die hadden. 'Ah..,' sprak Midas zacht. Zijn gelaat betrok bij het opvangen van de geur. 'Ben jij het, Hamelin.' Zijn scherpe neus was te gevoelig voor de geur van stro en ratten die de man altijd met zich mee leek te dragen, voor de geur van één van zijn half ontblootte voeten die sporen van al waar hij was gelopen met zich meenam. Het was dat het water het nu maskerde, anders had hij afkeurend een klauw voor zijn snuit gelegd. Wat wilde men ook; het was de rattenvanger. Iemand die hij, als rechterhand van de Queen, maar als een simpele burger beschouwde. Niet eens een burger. Hij dacht zich toch te kunnen herinneren dat Hamelin overal gaat en staat waar hij maar wilde. Midas snoof zacht, liet zijn kop hangen en streek met een poot langs zijn snuit in de hoop daarmee de sporen van zijn verdriet weg te vegen. 'Ja, hoi,' klonk zijn late begroeting kortaf met een klein ongeïnteresseerd knikje van zijn kop, gevolgd door zijn poot die hij begroetend even naar de man in het water opstook. 'Lang niet gezien, inderdaad.'

Blijkbaar leek Hamelin niet eens zo geïntimideerd te zijn door de scherpe punt van de rapier die voor een paar enkele volle seconden vervaarlijk dicht voor zijn neus zweefde. Midas meende te veronderstellen dat deze man ze niet alle vijf had, al wel vaker dan enkel vanavond. Nalatig keek hij toe hoe Hamelin het water uit zijn hoed goot terwijl hijzelf de rapier weer netjes opborg. 'Wie had gedacht dat we elkaar zo weer zouden zien, hmm?' Ietwat onverschillig keek Midas de man een tijdje roerloos aan, nam de fonkelingen van de sterren in diens ogen zwijgend op. 'Ja, verbijsterend,' reageerde hij met lichte ironie in zijn stem. Nog steeds roerloos en met een niet al te hartelijke uitdrukking op zijn gelaat bleven Midas' amberkleurige ogen de bewegingen van Hamelin volgen toen hij zijn hoed opzette. Hij leek er niet zo vreugdevol over te zijn onverwachts gezelschap te krijgen van iemand die hij als een lunatic beschouwde in een moment van leed en berouw. 'Je hebt een flinke klim gemaakt, Midas,' sprak Hamelin met zijn diepe warme stem. 'Rechterhand van de Queen, heb ik gehoord.' Langzaam maar zeker leek Midas uit trots een meer statige houding aan te nemen. 'Wel.. ja,' met zijn borst wat vooruit en zijn snuit in de hoogte klemde één poot zich om de bordeaux-gekleurde stropdas. 'Als U nu ook eens wat minder zou lanterfanten, Hamelin, en een doel in Uw simpele leven zou opstellen dan zou U het op z'n minst als alternatief voetenbankje van Hare Excellentie kunnen schoppen.. hehe.' Hij lachte zachtjes maar vreugdeloos om zichzelf, vond zichzelf toch zoveel beter dan deze zwerver. 'Oh, daar ben je.'
Midas keek verstoord op toen het bleek dat Hamelin even helemaal geen aandacht aan hem besteedde, maar in plaats daarvan zijn zilveren fluit opdook. Daardoor veranderde de hooghartige uitdrukking op zijn gelaat op slag naar lichtelijke ergernis. Met toegeknepen ogen zette hij afwachtend zijn poten in zijn zij toen Hamelin voor een klein moment even veranderde in een menselijk fonteitje toen hij het water uit de fluit floot. 'Sorry hoor. Even schoon maken,' luidde zijn vervolgende reactie hierop doodleuk. 'Ga vooral je gang,' zei Midas sarcastisch met een achteloze wuif van zijn klauw om het slappe idee te wekken dat het hem helemaal niet irriteerde. Daar leek hij niet eens de moeite voor te doen. Zijn wolvenkop betrok toen hij zag hoe Hamelin op de oever klom en naast hem in kleermakerszit plaatsnam. Fijn. De rattenvanger die zijn werk uiterst serieus leek te nemen haalde een klein borsteltje uit de rugzak voor zijn neus tevoorschijn om er zijn geliefde instrument mee te bewerken. Midas slaakte een zachte verveelde zucht terwijl hij zich met tegenzin ook maar weer neer liet zakken. 'Ik hoop dat ik je niet ergens mee stoor, trouwens,' klonk Hamelins stem naast hem. Gefronsd en overduidelijk geërgerd bleef Midas strak voor zich uitstaren, probeerde de borstelende geluidjes die tegen zijn trommelvliezen dreunden op deze korte afstand straal te negeren. 'Hoe kom je erbij,' antwoordde hij kortaf, zijn reactie alles behalve geloofwaardig. Een tijdlang staarde hij voor zich uit en moest hij de ergerlijk luide geluiden in zijn geval aanhoren. 'Dus..,' sprak hij na enige tijd. 'Wat maakt U ertoe om op dit late tijdstip nog wakker te zijn?'

Vanuit zijn ooghoeken zag Midas de rattenvanger loom glimlachen. 'Lanterfanten?' herhaalde Hamelin vragend. 'Doel in mijn leven stellen?' De toon in zijn stem klonk tamelijk geamuseerd, en ergens ergerde Midas zich er ernstig aan. Hoe een laaggevallen ziel als hij, een stinkende zwervende rattenvanger, zo voldaan tegenover hém, volwaardige rechterhand van DÉ Queen Hare Excellentie Juana, kon spreken. Lefgozer. 'Ik ben gelukig met wat ik doe, Midas. De eer van alternatieve voetenbank zal ik helaas aan me voorbij moeten laten gaan,' vervolgde Hamelin kalm. 'Ooh.. ja..?' De diepe stem van Midas had gewoonlijk al iets puur sinisters over zich heen - iets waaruit je als aanwezigheid de conclusie kon trekken dat je niets anders dan onheil te wachten stond - maar door de zachte toon die hij opzette werd dat nog eens extra versterkt. De wolf had de toppen van zijn klauwtenen licht tegen elkaar aan gezet en leek even diep in gedachten verzonken voor zich uit te staren. 'Ja.. als men voorbestemd is een zwerversbestaan tussen de pestratten te lijden dan moet men.. vooral een zwerversleven lijden, ja,' maakte hij zijn zin af zonder Hamelin hierbij aan te kijken. 'Ah..' Totaal uit zijn eigen gedachten gebracht kneep Midas een oog dicht en week met zijn kop van Hamelin af toen de man zijn gehoor zowat beschadigde met zijn plotseling snerpende fluitje. 'Zo dan, die is weer schoon.' Kon die ongewassen idioot niet even rekening met hem houden?! Gek werd hij er van! Met getuitte wolvenlippen en een diepe frons keek Midas toe hoe de fluit gelukkig weer werd opgeborgen. Zijn gelaat betrok echter meteen weer toen Hamelin er een andere fluit voor in de plaats pakte, om die - belachelijk als het was - ook weer schoon te borstelen. Vuile dingen.

'Nou nou Midas, je laat het bijna klinken alsof je niet blij bent om me te zien,' klonk Hamelins stem naast hem vriendelijk, waarna hem een glimlach werd geschonken. Midas zette verontwaardigd grote ogen op. 'Echt waar?' klonk het overdreven gespeeld. Hij zette zogenaamd van zijn stuk gebracht een poot tegen zijn borst en bewoog zijn kop beschroomd mee. 'Ooh - nou.. Dat had ik helemaal niet door! Sorry, hoor.' Hij liet zijn klauw slapjes zakken met een verbeten trek om zijn muil uit ergernis. Midas stelde vervolgens een standard vraag waarom Hamelin überhaupt nog zo laat wakker was. Het borsteltje stopte even voor een klein moment terwijl de rattenvanger leek na te denken.
'Als ik muziek maak,vergeet ik de tijd. De laatste bewuste herinnering die ik had voor dat ik hier een duik nam was bij de wachter z'n huisje,' vertelde Hamelin waarna hij zijn brede schouders ophaalde en verderging met het fluitkuisen. 'Aan de sterren te zien was dat minstens anderhalve week geleden.' Midas staarde de rattenvanger een tijdje aan alsof hij gek was; misschien was dat stiekem ook wel zo. 'Aha,' zei hij met een klein knikje van zijn kop, de blik in zijn groengele ogen nog steeds met afgunst op de man naast hem gericht alsof hij hem niet helemaal vertrouwde. 'Jaja,' voegde hij er nog zacht ter afwezige bevestiging aan toe. Anderhalve week! Die achteloze flierefluiter ging ermee om alsof het minstens een halve dag geleden was! Yep, die was zijn verstand kwijt. Totaal van het padje geraakt. Arme stakker.

Midas wist een binnensmonds gevloek te onderdrukken toen hij opnieuw half werd verdoofd door een hoge fluittoon. 'Die werkt ook nog prima,' zei Hamelin doodkalmpjes. 'Ja dat hoor ik!' schoot Midas nijdiger uit zijn slof dan hij bedoeld had. Verontwaardigd draaide hij met de kleinste teen van zijn klauw, die overigens zijn pink moest voorstellen, in zijn pijnlijke oor. Daar was nu ook een potverse irritante piep in ontstaan. Alsof het nog niet genoeg was pakte Hamelin er weer een nieuwe fluit bij. Dolletjes.
'Ik zou je ook wel willen vragen wat jij hier zo laat doet. Wederzijdse interesse en het gesprek op gang houden, weet je wel?'
'Hurmm..?' reageerde Midas er geïrriteerd brommend op, nog steeds wrijvend over zijn oor.
'Maar ik denk dat ik mijn adem beter kan sparen. Als ik jou ook maar een beetje ken, en daar overtuig ik mezelf graag van, zul je mij enkel vertellen dat dat mijn zaken niet zijn. Of heb ik ongelijk?' ging Hamelin verder. Een gewrongen onafgemaakte wuifbeweging van zijn poot naar de man naast hem diende als lichamelijk antwoord. 'He.. ja. Daar zit U totaal niet naast,' voegde Midas de woorden bij de daad, al gebeurde het nogal kortaf.

Bij Grimm, zeg, nee toch. Voor versakkeme de dérde keer produceerde Hamelin onnodig hoge decibellen om hem, opnieuw, voor de derde keer haast een afspraak te bezorgen bij de Wonderlandse audicien. 'Ja - ZEG!' Zijn klauw schoot in een rappe beweging naast zich uit om de fluit uit Hamelins handen te drukken. 'Stop daar eens mee!' Midas wierp de rattenvanger een grimmige blik toe. Zo, zeg. Weg met die afzichtelijke dingen. 'Zo,' het was dat die rare kwast zelf zijn spulletjes al opborg, anders vreesde Midas dat hij het instrument uit zijn handen had gegrist om er als een ontevreden kind op te gaan stampen. Netelig zag Midas hoe de man achterover leunde en zijn tas als hoofdsteun gebruikte. 'Volgens mij stress je te veel, en ontspan je te weinig,' verbrak Hamelin na enige tijd de stilte. Midas' klauwen maakten krampachtige trekjes terwijl hij zijn doodergerende blik ten hemel sloeg. Zou je serieus denken?
'Dat is niet goed voor je, weet je,' zei Hamelin ten slotte.
'Oh. Nou.'
Midas' stem schalde veel te luid op een tijdstip in de nacht als dit over het meer. 'Ik benut mijn rusttijd in een aardig bed, verschans me aan de duurste gerechten, verwerf me zo op zijn tijd aan de beste maatpakken.' Uit pure frustratie wist hij even niet meer uit zijn woorden te komen, perste hij er alleen maar zielige geluidjes uit. ''t GAAT PRIMA!' gooide hij er uiteindelijk bijna in een wanhopig gejank uit.

'Een zwervers bestaan tussen de pestratten heb ik liever dan jouw...bestaan,' kaatste Hamelin kalmpjes terug. Het laatste klonk neerbuigend, werd hem ook nog eens met een grijns gebracht. 'Ehehehehe,' lachte Midas zacht. 'He.. ja.' Ja hur. Want een zwerversbestaan was ook zoveel beter. Hij besloot Hamelin er niet verder mee neer te halen, vond het al sneu genoeg dat de man blijkbaar nog enigzins wilde laten tonen dat hij het goed had zoals hij zijn leven momenteel leefde, dat hij ook niets tekort kwam. Midas negeerde de grom van de rattenvanger als reactie op zijn woorden vol sarcasme, was er al met een triomfantelijk grijnsje voldaan over dat hij er de man mee kon irriteren. 'Wist ik wel,' zei Hamelin vervolgens lachend op zijn woorden erna. Zijn humeur was waarschijnlijk weer ietsjes opgebeurd, maar dat gold niet voor Midas. Geïrriteerd greep de wolf naar de fluit in de hand van de man, wilde het met de intentie om het te vermorzelen op de grond smijten om er vervolgens met zijn volle gewicht op te gaan stampen. Als gevolg gebeurde er iets wat hij nooit van de rattenvanger met zijn warme lach en diepe vriendelijke stem verwacht had. Hamelin veerde op, hield zijn fluiten uit zijn buurt en schreeuwde hem woedend toe: 'Zeg eens,wolf. Als je me niet mag, oke, moet je helemaal zelf weten. Maar van m'n fluiten blijf je verdorie af!' Ineengedoken keek Midas naar hem op, zijn oren wezen naar achteren en de punt van zijn staart had hij in een timide greepje tussen zijn klauwen. Zijn ogen waren wat vergroot en zijn kaken stonden van elkaar, maar woorden kreeg hij er niet uit. Hij had nooit geweten dat Hamelin zich zo aan zijn fluiten hechtte. En als hij het had geweten dan had hij zijn sterke longen volgezogen om de bloedirritante instrumenten uit de grote handen van de rattenvanger te blazen, zoals hij huisjes omver had geblazen die ooit bewoond werden door drie vette biggen. 'Oh.. sorry hoor,' kwam er uiteindelijk kleintjes uit. Nog steeds op zijn hoede merkte Midas hoe Hamelin zuchtte en keek hij roerloos naar de man op. 'Sorry Midas. Ik had niet zo moeten uitbarsten. Maar jij zou wel beter moeten weten,' verontschuldigde Hamelin zich voor hij weer neer ging liggen, zijn tas weer als hoofdsteun gebruikend.

Langzaam maar zeker kwam Midas weer uit zijn ineengedoken positie, richtten zijn oren zich weer op en veerde zijn staart met een zachte zwiep weer terug zodat die weer naar achter wees. Vanaf dat moment zweeg hij, keek hij wel beter uit dan Hamelin onbewust weer boos te maken. Zijn oren waren enkel te gevoelig voor de absurd hoge tonen geweest met een gehoor dat drie keer beter was dan van de gemiddelde inwoner hier. Niets aan te doen. Alleen hooghartige woorden om zichzelf de hemel in te prijzen kwamen er nog uit. 'Al die luxe. En dan nog zo'n stress. Je liegt dat je barst. Ik kan merken dat het niet goed gaat. Ik ben niet stom, hoor. Ook al ben ik een 'zwerver',' sprak Hamelin zijn gedachten uit. 'Ik snap het als je het er niet met mij over wil hebben. Maar ik raad je aan om in ieder geval iemand te zoeken waar je wel mee kan praten. Het zal je opluchten. Gegarandeerd.' Midas zat weer ineengedoken, al was het nu niet uit angst. Eerder uit schaamte en zelfmedelijden. Met zijn knieën opgetrokken en zijn voorpoten erop steunend keek hij triest uit over het water dat fonkelde in het maanlicht en luisterde zwijgend naar Hamelins woorden. Hij had makkelijk praten. Het 'hogere' leven zoals hijzelf dat noemde bracht veel meer zorgen met zich mee dan vaak gedacht werd. Dan was er nog het leed dat zich in zijn privé-leven had afgespeeld. En inderdaad, daar kon hij zelfs met de Queen niet over spreken. Hare Majesteit had het al zo druk. Ze kon zijn problemen daarbij echt niet gebruiken, rechterhand of niet.

Op dat moment raakte Hamelin precies de gevoelige snaar. 'Heb je uberhaupt wel iemand waar je mee kan praten? Ik kan me niet voorstellen dat hare majesteit tijd heeft om naar haar dienaren hun onbenulligheden te luisteren. Vroeger had je ook al niet veel vrienden.' Een pijnlijke uitdrukking viel als een sombere deken over zijn gelaat, maar hij spendeerde er al zijn moeite aan om zijn emotie enigzins nog zo neutraal mogelijk te houden. 'Ha! Alsof ik jou dat aan je grote haakneus ga hangen,' riep Midas flinkjes uit. 'Je mag me dan niet. Als er iets is dat je kwijt moet kan ik je alsnog helpen,' spoorde Hamelin hem aan om zijn hart te luchten, iets dat in het geheim toch broodnodig moest gebeuren. 'Nee, dank je,' Midas wuifde het aanbod van de man achteloos weg waarna hij met een zuur gezicht overeind kwam. 'Wanneer ik mijn zonden en zorgen bij jou uit, vertel jij het aan je kleine rattenmaatjes. Wanneer de ratten het weten gaat het voor men het weet heel Wonderland door.' Midas strekte zijn poten, rekte zich even uit om zijn lome spieren weer tot actie aan te sporen. Hij tikte tegen de schede van het wapen aan zijn heup, hield een klauw op het gevest van de rapier terwijl hij een moment over het meer heen tuurde. 'Ik moet maar weer eens verder. Nog genoeg zaken die ik moet afhandelen voor Hare Excellentie. De zachtste bedden uitproberen, het fijnste eten voorproeven, buitenstaanders het land uitschoppen, geitjes lastigvallen. Hehe,' sprak hij met een arrogante wuif van een klauw terwijl hij zich steunend op de goudvergulde bol van zijn leunstok omdraaide. 'Dag heur!' Zonder nog om te kijken stak hij stak een poot op ter afscheid, waarna Midas met zijn passen zo elegant mogelijk zich over het zachte gras van de oever en van Hamelin verwijderde. Hij verdween echter nog niet helemaal uit het zicht.

Met zwiepende staart die zijn hooghartigheid in zijn eerdere woorden weerspiegelde beende Midas vol zelfverzekerd van de rattenman en zijn fluitjes weg. Eigenlijk niet met de intentie om de zachtste bedden uit te proberen, of om het fijnste eten voor te proeven, buitenstaanders uit Wonderland te schoppen of onwetende geitjes achterna te zitten. Nee. Om zijn bed op te zoeken en de zoveelste nacht in de pijnlijke eenzaamheid door te brengen. Maar dat hoefde Hamelin niet te weten. Hij draaide zich al half om bij de logge naderende passen, week met zijn kop juist de andere kant op zoals hij Hamelins slungelige lichaam met diens lange ledematen overal in het zicht zou kunnen verwachten. Met een geïrriteerd trekje om zijn snuit draaide hij zich nu correct om naar de man. Waarom de clown hem weer moest volgen nadat hij toch duidelijk zijn afscheid duidelijk had gemaakt. 'Gekke wolf,' lachte Hamelin waardoor Midas' gelaatsuitdrukking alleen nog maar grimmiger werd. 'Ratten kunnen niet praten. Of beter gezegd, niemand kan ze verstaan. Behalve ik dan.' Hij fronste even licht en liet zijn blik duf over Hamelins brede grijns gaan, alsof hij er bijna trots op was. 'Oh.. ja - dat is mooi,' sprak hij half meegaand in Hamelins opgetogenheid wat betreft zijn harige kameraden om de getikte man maar in de waan te laten. Een momentje bleef Midas hem nog wezenloos aanstaren voor hij de goudvergulde bol steviger tussen zijn klauw pakte en weer gauw verderliep. Ergens in de hoop dat die achterlijke dwaas hem niet meer bij zou kunnen houden en hij spoedig genoeg weer alleen was, maar dat was iets dat hij beter uit kon sluiten met die lange magere stelten van Hamelin. 'Ik weet dat je denkt dat ik gestoord ben,' hield de rattenvanger zijn momenteel ongewenste gezelschap aanwezig terwijl hij Midas tot zijn grootste ergernis maar bleef volgen. Fronsend baande de wolf zich statig een weg door de nacht, stopte al niet eens meer om Hamelins gezever aan te horen. 'Daarin ben je niet de enige.' Achter zijn rug grijnsde de rattenvanger opnieuw, niet zichtbaar voor Midas. 'Maar ik ben zeker niet gek. Alleen....vreemd. Ja,vreemd klinkt goed. Laten we het daar maar op houden,' vervolgde de man alsof hij werkelijk dacht dat het Midas ook maar iets kon schelen. 'Humm.. ja,' mompelde de wolf ongeïnteresseerd tussen snuit en lippen door. 'Vreemd,' herhaalde hij afwezig. Zonder zich ook maar een enkele keer om te draaien liep hij in een strakke rechte lijn door.

'Maar ik meen het,' klonk het weer door de nacht. 'Ik kan echt de ratten verstaan. Mijn kleine, harige vriendjes zijn mijn grootste bron van kennis hier. Zie het maar als een soort...krant, of iets dergelijks. Maar dan sneller. Zelfs nog voordat hare majesteit weet dat er iets aan de hand is, ben ik al op de hoogte.'
'Ahja, prachtig, inderdaad.' Ditmaal draaide Midas zich wel om naar de rattenvanger.
'Zeg je kleine harige vriendjes dan maar om weg te blijven uit mijn bed.'
Meer woorden verspilde hij er niet aan, want hij had zich in een fier rukje waarbij zijn staart tegen Hamelins benen sloeg alweer omgedraaid om weer rap weg te benen. 'Maar om even terug te komen op mijn punt,' begon Hamelin weer. Kennelijk had de man zijn gestalk nog lang niet opgegeven. 'Zelfs al kan ik met ratten communiceren, zijn geheimen bij mij veilig. En mochten die harige kleine bastaarden mij martelen om er achter te komen wat je dwars zit, kunnen ze het toch niemand anders vertellen.' Opnieuw maakte Midas een halt om zich naar de man achter hem om te draaien. 'Ik waardeer het zeer dat jij en je kleine keutelfabrieken zo met me inzitten - dat zou ik immers zelf ook hebben gedaan voor een persoon als ikzelf, hehe - maar nee, toch niet, helaas. Niet vanavond. Nog een hoop onafgewerkte zaakjes die op me wachten,' na deze woorden draaide Midas zich weer om, iets minder ruw dan de laatste keer. Met zijn kop iets opgeheven zette hij zijn pas weer voort.

'Maar goed. Als je het er echt niet over wilt hebben, is dit het laatste woord dat ik er over heb gesproken. Goed?' zei Hamelin uiteindelijk. Mooi, als dat betekende dat hij eindelijk zijn tetter hield en hem met rust liet voelde hij zich weer even genegend voor de rest van de nacht. 'Mieters,' antwoordde Midas sarcastisch. Hij was benieuwd of die praatjesmakende kleppemans zich aan zijn woord kon houden. 'Ah!'
Abrupt stond Midas stil om zich tot Hamelin te richten. 'Voor ik het vergeet om je na talloze tevergeefse pogingen weg te houden en mijn energie nog langer aan je te besteden -' Een klauw verdween onder zijn elegante zwarte overjasje om een dikke grote envelop uit zijn binnenzak te halen. De envelop was dichtgedrukt met een zegel van de Queen haarzelf en droeg zelfs een koninklijke geur met zich mee. De geur van de duurste satijnen stoffen en de wildste rozen doordat er een lichte odeure overheen was gespoten. 'Hare Majesteit organiseert een groot bal in haar edele verblijf, Magnificent Castle. Iedere simpele ziel uit Wonderland is uitgenodigd, arm en rijk.' In een sierlijk gebaartje overhandigde Midas de envelop met de officiële uitnodiging aan Hamelin. 'Was je voeten en doe vooral een poging jezelf iets formelers aan kledij te verschaffen. Stro en oude kaas zijn nu niet echt aanlokkelijk op de dansvloer.' Na deze woorden draaide Midas zich met een zacht lachje om en beende opnieuw weg in de hoop dat Hamelin zich ergens terug bij de oever neer liet ploffen om de uitnodiging met eigen ogen te zien en door te lezen.