The Decisive Duel

Met zwiepende staart en een misschien te zelfverzekerde pas leidde Midas de jonge buitenstaander Matt naar het verste en meest afgelegen gebied dat hem hier in Wonderland bekend was, helemaal langs de Echo Ravine en door de diepe Haunted Forest. Hier zou niemand hem ook maar kunnen vinden als hij stierf aan de serieuze wonden die hij van plan was de jongen aan te brengen. Want hij zou zich aan zijn woord houden: doden was uitgesloten. Verminken, zwaar verwonden en hem één of twee ledematen ontnemen - daar was niets over gezegd. En niemand die hen kon storen. Er kwam geen mens bij de Nevermore Grounds; de naam hield dat feit zelf al voor. De aardige wandeltocht hiernaartoe was akelig stil en gespannen verlopen; geen woord hadden ze tegen elkaar gesproken. Dat was misschien ook meest respectvol om het joch in stilte voor te bereiden op zijn uiteindelijke ondergang. Misschien moest hij Matt na afloop maar in een diepe waterput dumpen en terugkomen met het nieuws dat de jongen zichzelf in alle trieste wanhoop van een klif had geworpen. Natuurlijk met de vanzelfsprekende reden dat zijn wapenkunsten van een té hoog niveau waren geweest voor een simpele tienerjongen als hij. Ja, haha! Queen Juana zou nog meer naar hem opkijken en van die etter hadden ze geen last. Strak plan.
Midas' pootnagels tikten op de harde stenen ondergrond van de Nevermore Grounds. Het was een uitgestrekt plat, hoog plateau met gevaarlijk veel scheuren en gaten in het steen. Aan de rand van de afgrond, vlakbij een aantal donkere rotsen, draaide de wolf zich met een vastbesloten blik en zijn wapen al uit de schede naar Matt om. De kling van de rapier hield hij kaarsrecht voor zijn gelaat, als een soort voorbereiding voor een groet voor het gevecht zou beginnen. Hij staarde de jongen vanonder een onheilspellende schaduw die over zijn blik viel ijzig aan. 'Trek je wapen,' klonk Midas' stem vervolgens kil, de normaal zo warme openhartige toon bij lange na niet erin te herkennen.

- Matt eerst, wat mij betreft mogen anderen daarna ook wel c:

Matt zijn ogen waren constant op de rug van de wolf gericht. Zwijgzaam, liep hij verder. Hij had er echter andere ideeën over. Hij was zich niet aan het voorbereiden op de ondergang die Midas zo leuk aan het bekijken was in zijn kop. Nee in tegendeel, hij zou zich voorbereiden op mogelijke wondjes maar niet ernstige letsels. Hij zou Midas laten zien wat hij kon. En was alles behalve van plan om hem te laten winnen. Matt zweeg toen de mist dikker werd. Hij kon echter nog redelijk zien en zag duidelijk een klif en wat scheuren. Kortom Midas was hoog van zichzelf dat dit voor Matt alleen maar lastiger werd. Maar Matt hield de moed zoals het was. En niet zoals Midas enorm hoog. Zwijgzaam stopte Matt en zag dat Midas zijn zwaard voor zijn gezicht hield. De schaduw over zijn ogen deed hem alleen maar grinniken. Zwijgzaam keek hij hem aan. "Weet je, Meneer Flint..." sprak hij. Terwijl hij zijn hand legde op het zwaard dat op zijn rug gebonden was. "Hoe hoger je moed is..." sprak hij. Terwijl hij zijn zwaard langzaam uit de schede trok. Het was een gitzwart zwaard wat al angstiger oogde door de mist. "Des te harder het kan vallen..." sprak hij terwijl hij wat door zijn knieën zakte en zijn zwaard schuin naar beneden voor zijn gezicht hield klaar om iedere aanval tegen te gaan en de tegenaanval in te zetten. Matt zou Midas de eerste beurt geven. Zwijgzaam wachtte hij. Klaar op zijn strijd om meer informatie te vinden, klaar om Midas een lesje te leren. Klaar voor wat er komen ging.

Misschien was het ook beter geweest dat de tocht hiernaartoe zwijgzaam verlopen was, met enkel het geluid van hun voetstappen die de stilte verbrak. Maar tijdens de gespannen wandeling naar de Nevermore Grounds had Midas de vurige blik van de jongen achter hem al die tijd in zijn rug voelen branden. Hij liet Matt maar in de waan, liet hem het lachwekkende idee behouden dat hij kansen schoon genoeg had om zjn rapier te boven te staan. Midas had een grove hekel aan stabielere wapens met bredere bladen. Sabels, degen en rapiers; die waren veel soepeler in omvang en je kon er veel gemakkelijker een onverwachte schijnbeweging mee maken dan met zo'n log ding. Hij had daarmee al een streepje voor, jaja. Dat voelde hij.

De wolf liet de onheilspellende nevelmist die laag boven het plateau hing als een dikke grijze deken in tweeën breken toen hij met zwiepende staart zijn plek aan de andere kant van de hoge stenen vlakte innam. 'Weet je, Meneer Flint...,' verbrak Matt de doodse stilte. Midas draaide zich met de rapier voor zijn gelaat naar zijn tegenstander om. Zijn groengele ogen staarden de jongen langs de smalle glanzende kling ijzig aan. 'Hoe hoger je moed is..,' vervolgde Matt terwijl hij zijn wapen uit de schede gebonden op zijn rug trok; een gitzwart zwaard en zoals hij gewoonlijk zou oordelen over zo'n wapen, een zwaar log ding. 'Des te harder het kan vallen.' Zwijgzaam boog de jongen vervolgens wat door zijn knieën om een aanvalshouding aan te nemen, de punt schuin richting de grond gericht. 'Het is dat je zelf de situatie inziet waar je je in bevind,' reageerde Midas kalmpjes. 'Ik zal je zeker laten beseffen hoeveel meters we van veilige grond verwijderd zijn, ja. Wel dan..' Zoals het hoorde voor een dergelijk gevecht maakte Midas met zijn wapen nog voor zijn gelaat een kleine buiging voor zijn tegenstander. Maar in plaats van zich daarna weer op te richten om aan te geven dat het gevecht officieel begonnen was, schoot hij met zijn wapen in een gestrekte arm in een onverwachte beweging naar voren om een vliegensvlugge steek van de rapier uit te delen.

Matt zijn ogen waren strak op de bruine wolf gericht. Hij zweeg en sloot zijn ogen en een klein grijnsje kwam tevoorschijn. "Hmm.." kwam er vermakend uit. "We zullen zien..." sprak hij. Hij opende zijn ogen en zag Midas op hem af rennen. Met een vermakende grijns bewoog hij zijn zwaard in een draaiende beweging onder de rapier en sloeg het wapen weg. Zo kwam de rapier vlak langs zijn gezicht geschoten. Hij zakte door zijn knieën en maakte een draaiende beweging waardoor zijn eigen schede met een vervaarlijke beweging richting Midas zijn maagstreek schoot. Matt keek strak richting Midas en maakte zijn draai af. Waarna hij zijn zwaard defensief voor zich hield. Hij had al een aanval willen uitvoeren zonder zijn zwaard maar de intenties van de wolf was hem meer dan duidelijk. Hij zou die Midas echt moeten verwonden en zo gewelddadig was Matt nou ook weer niet. Zwijgzaam keek hij naar Midas en rende op hem af. Zijn zwaard voor hem gehouden om iedere mogelijke aanval tegen te gaan. Midas wilde kostte wat kost winnen. Hij wilde zijn weerzien met zijn zusje des te sneller maken. En hij zou Midas laten zien dat hij iemand zoals hem onderschatte. Het mocht zo zijn dat Midas hier langer was en meer getraind was met het zwaard dan hem. Er was een ding dat hij miste. Dat was een doel om het gevecht te winnen. Wat er voor zorgde dat Matt het hoogst waarschijnlijk, met of zonder wonden, het langer zou uithouden dan Midas. Met zijn ogen strak op Midas gericht hield hij iedere beweging strak in de gaten. Hij zou winnen, kostte wat kost.

'Hmm..,' reageerde Matt met gesloten ogen. De jongen grijnsde. 'We zullen zien...'
Juist op dat moment schoot Midas met de rapier in een steekbeweging voor zich uit op hem af met de gemeende intentie om de jongen aan zijn wapen te rijgen. Matts coördinatievermogens waren echter nog jong en soepel, net als zijn bewegingen. Zijn steek werd gepareerd door Matts zwaard, waarmee de aanval van de rapier ruw werd afgekapt en het wapen werd weggeslagen. Midas wist het echter nog in zijn klauw te houden zodat hij niet nu al, in het begin van het gevecht, weerloos zonder wapen zou staan. Zo ongetraind was hij zeker niet. In een nijdige frons keek hij op Matt neer toen de jongen door zijn knieën boog en een draai om zijn as maakte. Zijn bedoeling daarmee werd Midas later pas duidelijk, maar hij wist erin te slagen net op tijd zijn buik in te trekken en achteruit te schieten om de stoot van de schede te kunnen ontwijken. De punt van zijn rapier die hij in de vliegensvlugge beweging achteruit naar de grond gericht hield schraapte hierbij over de stenen oppervlakte en liet een kleine oprijzende stofwolk ontstaan. In de aantal meters die ze nu weer van elkaar verwijderd waren stonden ze weer precies in de startpositie. Met zijn wapen schuin achter hem, zijn opgerichte borst naar rechts en zijn kop naar links gedraaid hield Midas zijn jeugdige tegenstander met toegeknepen ogen in de gaten. 'Verbazingwekkend,' kwam het er spottend uit, totaal niet gemeend. Matt had terwijl hij achteruit geschoten was zijn draai afgemaakt en hield nu zijn zwaard defensief voor zich. De doodse stilte die in de kleine rustpauze even heerste werd verbroken toen Matt zijn zet maakte en met het zwaard nog in dezelfde defensieve positie op hem afstormde. Midas liet de jongen rustig naderen, bewoog geen enkele spier in dezelfde houding waarin hij nog stond. Pas toen Matt dichtbij genoeg was schoot de wolf in een flits opzij, schoof één achterpoot voor de voeten van de jongen in een gemeen trucje om hem onderuit te halen en sloeg hem tegelijkertijd met de pommel van zijn rapier hard in zijn ribben. Zijn staart zwierde sierlijk mee zoals Midas zich vervolgens omdraaide om ter afsluiting van zijn bestorming meteen opnieuw een aanval inzette van zijn rapier; een lage steek richting Matts ruggengraat. Hij zou de jongen laten zien dat het Old Regime niets voor hem was, dat hij gewoon in Anderwereld had moeten blijven en het zijn eigen fout was geweest om een duel met hém aan te gaan.

Matt rende nog steeds richting Midas. Echter was het gemene trucje iets wat hij niet zag aankomen. Matt wilde nog opzij uithalen maar het mocht niet baten. Hij rolde met zijn wapen nog steeds vast over de grond. De pijnlijke slag in zijn ribben deed hem even moeilijk ademhalen en hij rolde uit. Op het einde kwam hij terecht op zijn hurken. Hij zat echter met zijn rug richting Midas, die gelijk op hem af was gestormd. Matt zag het echter al aankomen dat dit een cruciaal moment zou zijn en sprong opzij door zich tegen de rots af te duwen. Terwijl sloeg hij zijn wapen met alle kracht die hij in deze situatie kon zetten tegen de rapier van Midas. De kracht was niet vollop aangezien de borstkas nog steeds zat te zeuren van de pommel die tegen zijn ribben was gekomen. Deze slag zou misschien net genoeg zijn om zichzelf te herstellen van de duw die hij had gemaakt om de steek te ontwijken. Matt kwam langzaam omhoog en keek richting Midas. "Indrukwekkend..." sprak hij net zo spottend naar Midas. Hij glimlachte. Schraapte zijn wapen over de vloer. Dit was het moment dat Matt een kleine ingeving kreeg. Hij zette een paar stappen achteruit. Hopelijk zag Midas het niet van die afstand maar hij had een stap groter gedaan. Er zat daar een vervaarlijke scheur en Matt wilde Midas er in laten trappen. Het was niet breed genoeg om in te vallen maar wel om vast te komen zitten. Of het hem lukte was ten tweede aangezien hij Midas niet meer zou onderschatten. De wolf had meer in hem dan dat hij er zo uit zag. Zwijgzaam zette Matt zijn wapen voor zich in een nieuwe defensief gebaar. Klaar om Midas zijn aanval af te wachten en hopend dat hij de scheur niet zou zien.