When cames love back?

(Only Dolly and Raven)

Felix liep met trage pas door het wild heen en weer wiegende gras. Een ferme wind speelde met haar zwarte haren. Op haar doodskop zat haar raaf, krassend als een van zijn veren van hem losgerukt werd en door de wind werd meegenomen. De lucht was donkerbewolkt en voor haar lag het Lake of Souls, met een of ander fabeltje erbij. Felix geloofde niet in verhalen over geesten zien en andere paranormale dingen. Ze had bijna al haar famillie verloren, maar ze was koelbloedig, haar hart van steen. Niemand had ooit haar hart kunnen breken of doen laten smelten. Ze waren allemaal op gruwelijke wijze vermoord en lagen nu, volgens dat fabeltje, in dit donker kleruige meer. Ze zuchtte ijzig en schudde haar raaf van zich af, die maar bleef voor het meer staan, geen sprankeltje zonlicht. Dit vond ze het mooiste weer. Gruaw en grijs, geen zon alsof die verdwenen was, opgeslokt door de wolken die ondoordringbaar leken. Haar witte slanke lijf liep met rustige passen tot haar enkels in het water. De wind rukte aan haar jurk, haar raaf krasste en de wind floot in haar oren. Felix had het niet koud, ze had het nooit kou of warm, ze was koelbloedig, bijna een vampier. Een takje kraakte en Felix voelde dat er iemand aankwam. Rustig bleef ze vor zich uit staren, en langzaam ging haar hand naar haar dolk om haar been. Ze trok haar dolk en draaide zich vliegensvlug om, en pakte de arm van haar belager beet. Met een koele blik liet ze weer los, ze wist wie dit was.

Hij sloop geruisloos tussen de bomen door, het eer sterkte zich nog geen 10 meter van hem weg uit, als een enorme spiegel, voor een reus of een draak. Zijn kap hing diep voor zijn ogen en de schaduw verborg zijn gelaat. De pijl, al aangelegd, wachtte tot hij iemand kon doorboren, en raven zelf rook het goud al op afstand. Hij wist precies hoe veel munten er op hem lagen te wachten, rinkelend in een leren geldbuidel, schreeuwend om gestolen te worden. De bomen stonden verder uit elkaar en het geruis werd minder, maar de stank van goud werd sterker. Stenen slokten het grootste deel van de weg op en beschutting was schaars. Raven voelde zich kaal, naakt, zo zichtbaar voor alles met ogen. aanschouwd door de grijze lucht, de wolken, zelfs de reflectie van een onnatuurlijk licht in het egale water staarde hem aan. Het enige voordeel was dat elke prooi, elke persoon in bezit van iets waardevols, al was het maar 1 karaat. Ze waren overduidelijk te zien. Een schim, in een vreemde witte jurk stak fel af tegen de grijze lucht en het stille water. Felix, Raven wist metteen wie het was. Een bekende, uit een verleden tot voor kort verbannen uit zijn gedachten. Zijn passen waren snel en de galmen losten op in de wind. Ze pakte zijn arm beet, kreeg een mes onder zijn neus maar al snel liet ze het wapen weer zakken. 'Wel fliksje, waarom zo gewelddadig' grinnikte raven.
-laat same on me -

''Wel Fliksje, waarom zo gewelddadig?'' Zei Raven met een grinnik. Felix balde ongemerkt haar vuisten. Raven snapte nou nog niet dat ze geen Fliksje heette maar gewoon Felix. Ze kon zo weer het mes pakken en zijn keel open snijden. Eigenlijk niet zo slecht idee, dan had ze de macht over de stam west en zuid. Felix ogen glommen even machtsbelust maar ze schudde haar hoofd waarbij har warrige haar nog warriger werd. Ze stopte het mes weer weg en gromde:''Ik heet Felix dat weet je, en ik ben gewelddadig, dat weet je ook, dus maak er nou geen stamppij van.'' Zei ze en ze speelde met het amulet dat om haar nek hing.''Je hebt duidelijk mijn raaf ontvangen?'' Vroeg ze nog Erbij, met een opgetrokken wenkbrauw. De wind rukte aan haar mantel die haar kap liet afwaaien. Ze zuchtte, maar deed geen moeite om hem weer op te zetten, de zon was weg dus het had geen nut, bovendien zou het alleen maar opvallen. Ze zuchtte en keek met haar donkere ogen naar het gezicht van Raven, een glimlach speelde op haar gezicht. Waarom vermoorde ze hem niet gewoon, het simpel en klaar, ze kon zijn Lijk gewoon in het Lake of Souls gooien, niemand die het merkte. Ze duwde haar mantel om zich heen en keek hem strak aan.