What does my size have to do with this?

Haar hoofd hield ze iets naar rechts gebogen, terwijl ze het raam nog eens bekeek. Van veraf leek het een stuk minder hoog. Minstens vijf meter. Ze kon er makkelijk komen, maar het zou haar wat energie kosten. Haar violette ogen schoten opzij, keken naar het konijn dat naast haar zweefde. 'Pan. Wat denk jij ervan? Kan ik het?' vroeg ze aan haar donkere knuffel, waarvan de ogen zich nu openden. Inktzwart, maar levendig als een echt mens. 'Nou, als ik jou was, zou ik de kettingen gebruiken. Die zijn een stuk makkelijker dan je huidige plan. En die brengen MIJ een stuk minder in gevaar. Denk niet altijd aan jezelf, Abyss.' Hun stemmen waren bijna gelijk, die van de knuffel iets lager, en dieper, maar dat was alles. Het meisje, klein van stuk, en de konijnenknuffel die boven haar schouder zweefde, stonden aan de voet van een van de achterste torens van het kasteel van de koningin van Wonderland. Voor vreemden moet het er vreemd uit hebben gezien, zo'n klein meisje dat omhoog kijkt naar het raam, maar voor Abyss was het dagelijkse kost. Het was nu al twee weken geleden dat ze het paleis uit was gezet, met de nadrukkelijke vraag om de wachten niet de hele tijd met kaartspelletjes bezig te houden. Maar natuurlijk, Abyss was Abyss. Luisteren deed ze domweg niet. En al helemaal niet naar een persoon die zich 'Hoofd van de Wacht' noemde. Ze luisterde niet eens naar de koningin. Haar hoofd rechtop, een brede grijns op haar gezicht, en haar linkerhand in de lucht gestoken. Langs haar arm schoten kettingen, die zich vijf meter verderop het raam in vlochten. Een rukje met haar arm verzekerde Abyss ervan dat ze veilig zou kunnen vertrekken, en ze spreidde haar vingers. Ze slaakte een kreet van pret toen de kettingen haar omhoog trokken, het raam door, de gang in. 'Pfoei. Gehaald.' mompelde ze, terwijl ze het stof van haar witte jurk klopte. Kant, tot op haar knieën, en dan achter een iets langere uitloop. Prima kwaliteit, maar het leek mensen een beetje af te schrikken. Niet dat ze daar last van had, Abyss trok zich van niemand wat aan. Tevreden keek ze rond. De geluiden van haar aankomst galmden nog na. Ja, dat was er zo leuk aan het paleis. Het galmde er zo lekker. 'Hallo?' riep ze, waarna ze nog eens goed om zich heen keek. Verdomme. Dit was de gang bij de keukens niet. Dit was de gang naar de troonzaal. Hier kende ze niemand. In de keukens wist iedereen haar naam, wist ze wie er valsspeelde met pokeren, wie er slecht was in blackjack. Hier was ze hulpeloos. Ze bleef maar wat rondkijken, en op een gegeven moment naar boven. Daar. Het plafond was niet extreem hoog, maar hoog genoeg. Ze sprong weer in het raam, en vanuit het raam op een van de balken. Na wat heen en weer schuiven ging ze zitten. De knuffel zette ze op de balk naast haar, proberend niet te letten op het verwijt wat uit de ogen van het ding scheen. Ze klemde haar benen stevig om haar zitplaats, en liet haar bovenlichaam toen vallen. Recht voor het gezicht van een persoon. In haar hand had ze een stel kaarten. 'Heb jij een ruitenaas?' vroeg ze opgewekt, terwijl ze over haar kaarten heen keek.

~Le bewoners die Abyss irritant vinden mogen hier posten~

Queen Juana. Ja daar was ze nu al wel aan gewend. Na 7 jaar op de troon was ze er eindelijk echt aan gewend. Al hoorde zij hier niet te zitten maar haar geliefde ouders die er niet meer waren. Met een zucht wuifde ze een van de bewoners weg. Deze kwam ditmaal zeuren over een of andere man. Een man die nieuw was. Tegenwoordig was er een grote stroom aan mensen geweest. "Ik zal er over nadenken." Zei ze plichtsgetrouw tegen de bewonder die stamelend 'Dank u, hoogheid." mompelde. Hij had een of ander vage voorstel gedaan. Ze zou er helemaal niet over na denken. Ze zou het vergeten en er niet meer op terug komen. De man strompelde weg en werd door een wachter vergezeld naar de grote deur die toegang bood tot het kasteel. Juana had weer eens een bericht gekregen van de Cataloque. Ze keek even naar een wachter, Arnold genaamd. Hij stond er nu al vanaf dat ze wakker was, een van haar trouwste wachters, die de kluns, nog niet lang in dienst, Michael inwerkte. "Arnold, je mag gaan. Je hebt genoeg gedaan vandaag." Ze glimlachte wat ijzig naar hem toen hij weg beende. "Michael!' Een nog jonge wachter kwam aangelopen. "Ja hoogheid? Wat kan ik voor u doen?" "Ik heb dorst." Zei ze alsof het heel normaal was dat er iemand voor haar liep. "Schiet op luilak!" Klonk haar zachte stem nu door de zaal heen

Wachter.

Arnold, een van de trouwe wachters van Queen Juana, liep door de reuze hal heen, hij had zojuist zijn dienst afgerond, en zoals alle wachters en bediende hadden ze een eigen deel in het kasteel waar ze vertoefde, niemand mocht ook maar weten wat er in de muren van het kasteel gebeurde. Met een zucht liet Arnold de zware deuren naar de troonzaal dicht vallen. Niets was nog het zelfde sinds King & Queen Mallory overleden. Nu zat Queen Juana op de troon. Vroeger zo'n leuk en lief kind. Nu was het een koppig en ijzig geval geworden. Hoewel ze het beste voor had voor het land, en ze het prima deed, zeker in zo'n situatie, was het vreselijk om een hele dag in haar buurt te zijn. Arnold leunde even tegen een van de massieve deuren aan. Binnen hoorde ze de zachte stem kil door de zaal heen. Zoals gewoonlijk was Michael heen en weer aan het rennen. Ze deed er werkelijk alles aan om een bepaalde groep het naar wens te maken, niemand mocht er iets van weten, en ze hield zoveel mogelijk geheim. Na even te genieten van de scheldende woorden die niet voor hem waren bedoeld stapte Arnold op. Met een zucht vervolgde hij zijn weg naar de zalen voor de bediende en wachters. Michael was niet makkelijk geweest om hem in te werken. Maar het was gelukt. Zover hij dacht. Hij was nog al een.. kluns. Met vermoeide stappen kwam hij in de buurt van de slaapzalen. Beneden het balkon dat er was in de ruime hal sliepen de bediendes uit de keuken, schoomakers e.d. beneden moesten de wachters slapen. Met grote ogen keek hij een meisje recht in de ogen. Ze zag er precies uit als de bediendes uit de keuken, Abyss. "Abyss, wat een eer je te ontmoeten." Zei hij met een vriendelijke stem, waar de sarcasme de ondertoon had. Haar vraag negerend, hij had al vernomen dat ze hield van een spelletje kaarten. Dat was wat ze in de keuken regelmatig deden.

'Dat vroeg ik je niet. Heb je nu een ruitenaas of niet?' vroeg ze eigenwijs aan de man voor zich, niet eens verwonderd over het feit dat hij haar naam kende. Iedereen kende haar naam wel. Zelfs de Queen had vast wel een keer van haar gehoord. Al was het over die keer dat ze de keukens op zijn kop had gezet door Pan erbij te halen. Sja, moesten zij maar niet valsspelen. En toen was de soep een stuk roder geworden. In haar hoofd hoorde ze hoe Pandora verwijten naar haar toe smeet. 'Stommeling, vervelend nest, achteloos kinderlijk stuk ongeluk.' Abyss negeerde het. Dit gebeurde wel vaker, en ze kwam er iedere keer goed vanaf. 'Als je hem niet hebt, zul je iemand moeten vinden die wel een ruitenaas heeft. Hij mist uit mijn kaartspel. En ik wil hem terug.' Haar ogen keken nog steeds brutaal in die van de wachter, alsof ze verwachtte dat hij een aas uit zijn zak zou halen ofzoiets. Wat, dat zou toch mooi zijn? En dit was en bleef Wonderland. Misschien had hij haar kaart wel. Ze liet de balk met haar benen los, en leek op de grond te storten. Door een handigheid van jaren landde ze op haar beide voeten, en de knuffel volgde niet veel later. 'En u bent?' vroeg ze eigenwijs. Niemand kreeg haar van de draad. Daar was ze veel te standvastig voor. 'Het is nogal onbeleefd om iemands naam te weten terwijl de ander het niet van u weet, is het niet?' Ze moest omhoogkijken om het gezicht van de man te kunnen zien, maar dat boeide haar niet.

Damn kort, moet van de comp af.. Sorry!

Ze ziet er ongeveer zo uit:

Spoiler:

Wachter:

Arnold fronste even. "Een ruiten aas zei je?" Hij keek haar even vragend aan. Het zou niet vreemd zijn als hij hem had. Dat kind kwam wel eens vaker in het kasteel en vergat er soms wel eens een kaart mee te nemen. De vorige keer was het een shoppen aas. Zo had ze, naar zijn idee, elke keer een rede om terug te komen om het kasteel op zijn kop te zetten. Dan zou Queen Juana nog gekker worden. De vorige keer in de keuken was echt het hoogte punt geweest. Arnold keek even opzei. Die keukenmeiden zeiden de vorige keer dat er een knuffel bij was.. Die nu niet te zien was. "Mis je de ruiten aas? Laat ik eens voor je kijken.." Arnold keek even om hem heen. Stak zijn hand in zijn broekzak en graaide er een ruiten aan uit. "Hier meisje, vergeet hem volgende keer niet." Arnold keek haar even vriendelijk aan, draaide zich om en wilde doorlopen naar het slaapkamertje dat op hem wachtte. Hij draaide zich om naar het meisje en die knuffel, die volgens de keukenmeiden de naam Pan droeg. Nog voor hij op haar eerste vraag kon reageren babbelde ze alweer verder. "Daar heb je gelijk in Abyss. O, je hebt Pan ook mee genomen zo te zien?!" Arnold fronste even bij het zien van de knuffel die bij Abyss zweefde. Het beruchte duo. "Goed meisje, laat ik je even uitlaten. Of moet je bij the Queen zijn? Dan moet ik je wel erop wijzen dat je dan voortaan de voordeur moet nemen." Arnold legde zijn grote hand vriendelijk tegen haar rug aan en begeleidde ze richting de gang die weer uit zou komen op de gang naar de troonzaal en ook de buitendeur. Hoewel hij niet zou wachten op een vrijwillige medewerking. "Arnold, trouwens." Zei hij voor ze nog verder ging zeuren over zijn naam aangezien hij had toegegeven dat hij het onbeleefd vond als de ander zijn naam wel wist en hij niet van de ander.. Het was zijn verdomde vrije tijd nu. Hij was kapot en wilde gewoon r ust, uitgerekend hij moest tegen Abyss aanlopen. Een zicht verliet zijn mond. Het is maar goed dat ze niet de troonzaal was ingelopen. Queen Juana zou uit haar dak gaan!

- srry ook een beetje kort geloof ik.

'Maar meneer de wachter.' Abyss stopte abrupt met meelopen, terwijl ze de kaarten in haar hand nog eens goed bekeek. 'U kunt me niet uit het kasteel zetten. U kent Pan, en zij kent u niet. Dat is hoogst onbeleefd. Misschien moet ik het haar maar zeggen.' En ze voegde de daad bij het woord. Op een toonhoogte die alleen voor haar en Pandora bereikbaar was, zei ze: 'Pan, deze man kent je. Was hij in de keukens toen we wisselden?' vroeg ze ietwat onzeker, niet geheel blij met het resultaat dat het gaf. 'Nee. En daarom wil ik nu precies weten wat er aan de hand is! Abyss, laat me eruit! Luister je wel, ik heb het recht om eruit te mogen! Laat me eruit, Abyss!' Het deed bijna pijn aan haar oren, maar dat kon ze natuurlijk niet laten merken. 'Meneer, de wachter? Meneer?' ging ze vrolijk verder, Pandora negerend. 'Pan lijkt het niet zo leuk te vinden. En ik heb nog een reden dat u me niet kunt laten gaan.' Ze spreidde de kaarten in haar hand. 'Royal Flush.' grijnsde ze, en daarmee trok ze zich los uit de greep van de man. 'Dat betekend dat ik vandaag mag bepalen wat ik doe. Op naar Queen Juana, dan maar.' zei ze vrolijk, en met die woorden liep ze, als altijd op blote voeten, de troonzaal binnen. 'Queen Juanaha!' riep ze, terwijl ze zich in haar volle een meter vijftig oprichtte, 'Waar staat het schaakspel?'