Ok what just happend to me??

Vincent liep rustige door de stad hij was op zoek naar een cadua voor een vriendin van hem. hij wist dat ze veel van lezen hield. ze was daar gek op vooral op boeken die over andere werelden en fantasie wezens ging. Vincent liep rustige door toen hij de boeken winkel in zicht kreeg, hij zelf was niet zo lezer, nee hij was meer van uit gaan en naar de film of lekker in de kroeg. rustige opende hij de deur van de winkel en er klonk een oude winkel bel. Vincent liet even zijn blik door de winkel gaan. Het was een typisch oude winkel. De man die achter de toon bank zat glimlachte vriendelijke naar hem. Vincent knikte vriendelijke terug waarna hij rustige de winkel veder in liep en zijn ogen over de kaften van de boeken liet gaan. De winkel was een stuk groter dan hij had gedacht. En vroeg toen meer vriendelijk waar hij fantasie boeken kon vinden. ‘Deze gang door allemaal achter aan, Vincent keek even de gang door die behoorlijke lang was en tegen de muur stonden lange en hooge boeken kasten die wel even hoog en lang als de gang zelf leken te zijn. Vincent knikte en liep rustige de gang door terwijl hij verschillende titels zachtjes las. Ineens bleef hij staan toen hij de titel las van Alice in wonderland. Ze had haar vriendin er laatste nog over horen praten dat ze die graag wou. Het boek was naar zijn smaak al te dik en zag er al erg oud uit dus hij ging er ook maar meteen van uit dat er een behoorlijke prijs aan vast zat.

Voorzichtige pakte hij het uit de kast het boek woog ook nog wel wat. Even keek Vincent rond en legde het boek op een tafeltje en bladerde rustige door het boek heen. Maar ineens leek het boek te leven te komen en sprong het op zijn ze en ging alle lichten ineens uit behalve het licht die op de tafel stond. Vincent keek wat verschrikt op en even om zich heen maar hij kon niet verder zien dan een paar centimeter alsof er een soort zwarte doek of kooi om hem heen was gebouwd. Snel richten hij zijn blik weer op het boek waarvan de bladzijdes heel snel achter elkaar omsloegen. En op eens stil bleven liggen op een bladzijde weer een grote poort in het bos stond. Vincent boog zijn hoofd wat verder om het beter te bekijken en voordat hij het wist leek hij opgezogen te worden door het boek hij voelde hij zijn voeten ineens van de grond leken te verdwenen en hij door een groot donker zwart gat viel.

Met een harde smak voelde hij hoe hij op de grond terecht kwam. Vincent krabbelde langzaam overhield en wrijf met een pijnlijke gezicht even over zijn ribben en knieën. heel zijn lichaam voelde pijnlijke aan. Wat was er zonet gebeurt vroeg hij zich af. Langzaam tilde hij zijn kop wat omhoog en keek wat verbaast rond maar langzaam begon er toch wat paniek in hem omhoog te komen. Hij leek wel in het plaatje te staan die hij zonet in de boek had gezien de poort de hek en zelfs de bomen die achter het huisje stonden leken er op. Vincent schudde zijn kop en wreef even in zijn ogen in de hoop dat dit een droom was en dat hij gewoon in de winkel in slaap was gevallen. ‘Dit is onmogelijke. Dit kan niet.’ Sprak hij tegen zich zelf. Waarna hij zijn ogen weer opende hij was er nog steeds. In het bos en bij dat gebouw. Toen hij voetstappen hoorde draaide hij zich om en zei met een wat onrustige maar vriendelijke stem. ‘Hallo? Wie is daar?’

De eerste keer dat ze in WonderLand was gekomen, had ze alle advies genegeerd en had ze ShortCut genomen, wat voor haar gelukkig goed was afgelopen door de hulp van Midas. Nu had ze besloten om de andere weg, Long Path, eens te proberen, zodat ze nu weer bij het Guard House uitgekomen was. Nu bekeek ze de omgeving pas goed, iets wat ze eerder niet gedaan had. De verwondering over het nieuwe gebied was toen nog te groot geweest..
De poort, van dun maar stevig metaal, zag er nog even indrukwekkend uit als altijd. Niet zozeer in verschijning, maar wel in betekenis. Het bakende een wereld af, had haar naar een nieuwe plaats geholpen.. Het was alleen dat je er niet meer door terug kon, wat wel jammer was. Maar ja, wie wilde hier dan ook echt weg? Zij had het in ieder geval prima naar haar zin hier! 'Dit is onmogelijk. Dit kan niet.' Een vreemde stem boorde zich door de rust heen en liet Alice opkijken. Hé! Er was iemand! Wat vreemd.. Dat had ze helemaal niet gemerkt. Was haar aankomst ook zo stilletjes verlopen? Voorzichtig liep ze naar de gevallen persoon toe, die zich bij het horen van haar zachte tred omdraaide en met een onvaste stem een begroeting uitte. Alice zette een lieflijke glimlach op, die ze bijna altijd op haar gezicht had, en keek de jongen aan. 'Hallo! Ik ben Alice,' stelde ze zichzelf voor. 'En wie ben jij?' Nieuwsgierig keek ze de jongen aan. 'Hoe ben je hier terecht gekomen?' De Wachter was ondertussen ook naar buiten gekomen, keek naar het praatgrage meisje. Daarna gleed zijn blik naar de nieuwkomer. 'Welkom in WonderLand,' sprak hij, zoals hij al zovele keren gedaan had. Alice keek even zijn richting op, wachtte even en keek toen weer naar de jongen. 'Je gaat het hier vast naar je zin hebben! Kom je mee?' Ze pakte spontaan zijn hand vast, niet meer zo verlegen als eerst.

Wat onwennig stand hij maar wat te staan en wachten maar op wie er kwam. het was een meisje rond de 16 of 18 jaar gokte hij. 'Hallo! Ik ben Alice,' Stelde ze zichzelf voor, Vincent knikte alleen maar. 'En wie ben jij.' vroeg ze meteen, Vincnet keek haar wat onbegrijpend aan hij was zonet. Hij kon het niet eens verklaren wat er gebeurt was maar ook echt de tijd kreeg hij niet. Wat de volgende vraag werd op al weer op hem af geschoten. 'Hoe ben je hier terecht gekomen?' Vincent keek haar wat ongemakkelijke aan en er kwam een kleine glimlachje vanaf. in zijn ooghoeken zag hij een man naar buiten komen in een nogal oud kostuum. Die hem welkom hete in wonderland dus het was toch echt gebeurt het was geen droom. Maar echt antwoord geven zat er niet in vandaag voor hij het door had werd hij door Alice door poort getrokken. 'Je gaat het hier vast naar je zin hebben! Kom je mee?' zei ze, Vincent keek haar nog steeds verbaast en niet begrijpend aan waarna hij zijn hand even terug trok en stil bleef staan. 'Heey, wacht nou even kan iemand me eerst vertellen wat er zonet gebeurt is.' Zei hij wat geïrriteerd. Vincent haalde ene paar keer diep ademde en dacht even terug aan wat ze had gevraagd. 'Vincent heet ik trouwens en ik weet niet ik was in een boek winkel naar een boek aan het zoeken voor een vriendin die bijna jarige is. ze houd erg van fantasie boek en boeken die over andere werelden gaan.' Vincent haalde nog een paar keer adem en liet zijn blik even door het bos gaan. het was hier wel stil en rustgeven en mooi. 'Sorry.' mompelde hij zachtjes waarna hij Alice even aan keek. 'Woon jij hier of?' maar verder maakte hij zijn zin niet af hoe moest hij het zeggen.

Ze kon zichzelf nauwelijks inhouden van nieuwsgierigheid, wat de jongen niet zo leuk leek te vinden. Alice bleef abrupt staan toen hij zijn hand wegtrok. Hij klonk wat geïrriteerd. Meteen draaide Alice zich om, keek wat beschaamd. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich. 'Ik luister!' De jongen haalde een paar keer diep adem en leek weer wat rustiger te worden. Daarna stelde hij zich voor als Vincent, die een boekwinkel binnengelopen was op zoek naar een boek voor een vriendin. Klonk.. als een logisch verhaal, al was haar beeld van de echte wereld wat vertekend door haar verblijf in WonderLand. Het was zo moeilijk anders voor te stellen.. 'Oh! Ik ben hier ook terecht gekomen door een boek! Het boek van mijn oma,' vertelde ze. 'Dus in zekere zin woon ik hier, maar wel nog maar net,' lichtte ze toe. Hij was hier dus echt nog maar net! De wachter leek niet zoveel interesse meer te hebben in alles, maar bleef nog wel staan. 'Maar.. wilde je dan ook weg?' Hij zag er niet ongelukkig uit.. Het boek had aan Alice uitgelegd dat je hier terecht kwam als je echt weg wilde, maar wat zou er dan met hem aan de hand zijn? Ach, misschien lag het aan haar.. in ieder geval aan haar nieuwsgierigheid.

Alice draaide zich meteen om toen hij zijn hand had terug getrokken en keek wat schuldige. Vincent had er meteen een beetje spijt van. Hij deed no alsof die erg was maar eigenlijk was het wel gaaf als hij het na ging hij was in een totaal andere wereld gekomen. Die gedachten maakte hem al nieuwsgieren naar wat hier allemaal was en wat hier te beleven was. 'Oh! Ik ben hier ook terecht gekomen door een boek! Het boek van mijn oma. Dus in zekere zin woon ik hier, maar wel nog maar net.’ Vertelde ze, Vincent keek haar wat gerustgesteld aan. 'Maar.. wilde je dan ook weg?' Vroeg alice, Vincent keek haar even aan maar keek daarna weer naar de grond waarna hij zijn schouders ophaalde. Hij wist het niet. ‘’Ik weet niet.’ Zei hij, waarna hij dacht aan vroeg en dan vooral aan de tijd dat hij nog jong was en klein. Hij kon het nog goed herinneren. ‘ik weet nog dat ik vroeger toen ik klein was altijd werd voor gelezen door me oma.’ Even zweeg hij toen was hij nog klein maar ja nou was hij een stuk groter ja erg veranderde. Maar hij had zich altijd afgevraagd wat hij zou doen als hij in een totaal andere wereld terecht kwam. ‘ik heb toch altijd me wel eens afgevraagd hoe het zou zijn als nou ja je weet vast wel wat ik bedoel.’ Zei hij met een glimlach waarna hij naar Alice toe liep. ‘Kom laat me eens wat van deze wereld zien.’

Vincent keek haar een beetje vragend aan, alsof hij het niet helemaal snapte of doorhad. Of had zij dat verkeerd? Kon best; meisjes van vijftien waren niet altijd helder, vooral niet als ze blond en naïef waren. Alice viel precies in die categorie, hoewel ze best slim kon zijn. Daarna legde Vincent uit dat hij altijd had willen weten hoe het was om in een andere wereld terecht te komen. Alice glimlachte breed. 'Nou, dan is dit je kans! Ik snapte er hier helemaal niets van, eerst. Nu eigenlijk nog steeds niet..' Alice streek haar haren uit haar gezicht, deed haar diadeem opnieuw in. 'Ik stel voor dat we via Long Path gaan. Vorige keer ging ik langs ShortCut, en geloof me, ik zou er zo weer verdwalen!' Alice liep met lichte passen een stukje vooruit. 'O ja, ik denk dat je dat al doorhad; dit is het huisje van de wachter. Hij is best aardig, al zegt hij niet veel. En daar is Long Path, al moet je wel uitkijken voor de bloemen..' Ze sloeg Long Path in, keek even achter zich of Vincent wel volgde. Direct begonnen de bloemen te fluisteren, of ze niet wilden uitrusten, lekker in het gras. Of ze niet tegen een stevige steel aan wilde zitten.. Alice beet even op haar lip; het klonk zo verleidelijk.. Maar ze mocht eigenlijk niet luisteren.. Onbewust deed ze een stap naar de berm toe, nog één..

Alice glimlachte breed hoewel ze net wat erg snel ging voor hem. Glimlahcte hij wat opgewekte. Toch had hij het gevoel alsof hij nog wat miste en wat had achter gelaten had. 'Nou, dan is dit je kans! Ik snapte er hier helemaal niets van, eerst. Nu eigenlijk nog steeds niet..' Zei ze, Vincent grinnikte en keek haar vriendelijke aan. Hij wou wel een wat zien van Wonderland, Alcie streek even door haar haren heen en deed haar diadeem opnieuwe in. 'O ja, ik denk dat je dat al doorhad; dit is het huisje van de wachter. Hij is best aardig, al zegt hij niet veel.' Zei ze nog maar dat had hij wel door gekregen. 'Ja dat had ik al een beetje door Alice.' en keek haar even aan waarna hij even zijn blik rond liet gaan. 'En daar is Long Path, al moet je wel uitkijken voor de bloemen..' Hoorde hij nog, waarna hij weer naar Alice keek en knikte. En even glimlachte, Vincent wist zeker dat hij iets miste en keek even achterom naar de plek waar hij geland was. Teon hij daar zijn rugzak zag liggen wist hij al meteen wat hij miste. Vincent rende er snel op af en pakte om snel op waarna hij hem achterop zijn rug deed. Alice was alvast voor uit gegaan en snel rende hij haar achter aan. 'Heey wacht even.' Vincent bekeek de bloemen en de bomen even. En toen hij bij alice was pakte hij snel haar hand en glimlache haar gemoeidelijke aan. 'Kom laten we gaan.''Hij was wel benieuwd wat er hem te wachten stond in Wonderland. Waarna hij haar voor ging. 'En al wat sprookjes figuren ontmoet?'

Gelukkig had hij dat al door, anders had ze het wel heel vreemd gevonden. Het viel niet op als iemand die zichzelf voorstelde als de Wachter in een huisje verdween dat niet van de Wachter zou zijn, vooral als hij er bij leek te horen. Of het moest aan haar liggen, ook heel goed mogelijk.. toch? Vincent keek haar vriendelijk aan, al leek ze een beetje snel voor hem te gaan. Dat was op zich begrijpelijk, maar je wende hier snel. Alice zelf was er ook al een beetje gewend aan geraakt. Ze had niet door dat Vincent even weg was, omdat ze druk bezig was met uitleggen. En de bloemen hadden haar aandacht nu, hoewel ze dondersgoed wist dat dat de bedoeling niet was. Ze moest oppassen voor de fluisterende gevaren.. Een hand om de hare liet haar opkijken, zich realiseren dat ze Vincent aan het rondleiden was. Verdwaasd knipperde ze met haar ogen; ze was erg vatbaar voor het gefluister van de bloemen. 'Je moet niet naar ze luisteren,' herhaalde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Vincent. 'Huh? O, ja!' Ze had zijn vraag bijna gemist. 'Ik ben de Wolf al tegen gekomen, die ken je vast wel van Roodkapje,' vertelde ze. 'Maar zo ver ben ik nog niet gekomen.. Er zijn ook geitjes, en ik wil de koningin van WonderLand een keer ontmoeten,' vertelde Alice. 'Er zijn hier zoveel inwoners.. alle sprookjes lijkt het wel! Ik hoop dat we er snel meer tegenkomen,' babbelde ze vrolijk. 'Heb jij iemand hoog op je lijstje staan?' Ze vroeg zich af of Vincent veel over sprookjes wist; zij was er altijd dol op geweest.

Vincent keek met een glimlach toe naar de verbaasde Alice ze was ook nog best jong. Het gefluister van de bloemen en bomen klonk best aanlokkelijke en verleidelijk. Als hij de waarschuwing van Alice niet had gehoord dan was hij zeker er naar toe gegaan en gaan zitten. Vincent keek met een rustige blik en een glimlachje op zijn gezicht naar Alice die opkeek. Rustige wachtte hij op Alice’s antwoord. Vincents glimlach werd nog groter toen ze even verbaas knipperde met haar ogen. 'Je moet niet naar ze luisteren,' Zei ze, Vincent knikte even maar had een gevoel dat ze het nou even meer tegen zichzelf bedoelde. Hij wou net zijn vraag opnieuw stellen wat die moest ze vast gemist hebben toen ze atwoord gaf. 'Ik ben de Wolf al tegen gekomen, die ken je vast wel van Roodkapje,' vertelde ze, meteen keek hij naar Alice. 'Maar zo ver ben ik nog niet gekomen.. Er zijn ook geitjes, en ik wil de koningin van WonderLand een keer ontmoeten,' Vertelde Alice verder. 'Er zijn hier zoveel inwoners. Alle sprookjes lijkt het wel! Ik hoop dat we er snel meer tegenkomen,' babbelde ze vrolijk, Vincent werd nou wel benieuw, hij kende wel wat sprookjes maar niet veel. 'Heb jij iemand hoog op je lijstje staan?' Vroeg ze daarna, Vincnet keek haar even wat verbaast aan. Maar glimlachte daarna hij had daar al een tijd niet over nagedacht. Vincent moest dus even nadenken hij kende wel wat sprookjes. Maar had niet echt een favo of favorieten sprookje. ‘Ik weet het niet alle sprookjes hebben wel iets. Maar hoe was de wolf die je tegn was gekomen?’ Vroeg hij met een nieuwsgierige stem terwijl ze verder liepen over het pad. Hij wou eigenlijke wel de koningin ontmoete van Wonderland. ‘We kunnen naar de koningin gaan als je wilt?’

Vincent leek wel nieuwsgierig te zijn, naar alles wat er was hier, in dit vreemde land. Alice wist er nog zo weinig van, maar ze had zoveel geleerd in de dag dat ze hier was.. Het was zo vreemd; alles kwam haar bekend voor, enkel door het boek van haar oma. Iemand die ze miste, die ze zo erg miste.. De vlaag van verdriet trok snel over haar gezicht heen maar verdween even snel weer in een lichte glimlach, die ze altijd op haar gezicht leek te hebben. Een glimlach die aangaf dat ze zich snel bij dingen neerlegde en ze accepteerde. Alice was een gemakkelijke persoon, hoewel ze ontzettend nieuwsgierig was.Vincent riep haar met haar gedachten terug door te vragen hoe de wolf was. 'Hij was.. heel erg beleefd en ontzettend netjes. Hij had een stok en nette kleding,' vatte Alice samen. 'Net zo'n heer uit een vroegere tijd, weet je wel?' Vincent zou zich er toch wel iets bij voor kunnen stellen? Ze liepen verder over het pad, dat lang voor hen uitkronkelde. 'De koningin ontmoeten? Dat klinkt.. Leuk!' vond Alice. 'Meneer Flint, de wolf, vertelde me dat ze een rechtvaardige, aardige persoonlijkheid is. Misschien heeft hij wel gelijk! We moeten dan in ieder geval dit pad over..' Alice liep vrolijk verder, met lichte passen, alsof ze zo kon gaan zweven. De lucht was strakblauw met slechts een paar wolkjes. 'Er is hier echt zoveel!' zei Alice, blij. 'Ik heb iets gehoord over een plaats waar zielen van overledenen zijn,' begon ze ineens spontaan. 'Daar zou ik eigenlijk ook een keer naartoe moeten..'

Alice leek telkens met haar gedachten af te dwalen. Vincent had en glimlachje op zijn gezicht en met een nieuwsgierige blik keek hij rond. En lette even niet op Alice zou er ook een uitweg zijn terug naar de gewone wereld waarin hij woonde. Waarna hij even zuchte totaal nieuw in een vreemde wereld even daht hij terug aan zijn vrienden en vooral aan zijn vriendin. Zou ik die ooit nog tegen komen of zien vroeg Vincent zich af. Hij werd een beetje sombere van de gedachten dat hij nou zijn vrienden misschien nooit maar zou gaan zien. En ook zijn vriendin. Vincent schudde zijn kop en probeerde er niet aan te denken. 'Hij was.. heel erg beleefd en ontzettend netjes. Hij had een stok en nette kleding,' vatte Alice samen. 'Net zo'n heer uit een vroegere tijd, weet je wel?' Hoorde hij Alice ineens zeggen waardoor hij opschrok uit zijn gedachten en even verbaast Alice aankeek. Waarna hij weer glimlachte die wou hij wel ontmoeten dan. Vincent liep Alice rustige achterna terwijl ze verder vertelde. Het klonk allemaal leuk en wel avontuurlijk. Vincent knikte instemmend, de koningin ontmoeten wou hij toch wel zeker gaan doen. ‘Waar is die plaats?’ Vroeg Vincent keek met een grijnsje naar Alice. ‘En als je daar dalijke een spook ofzo tegen komt, wat doe je dan?’ vroeg hij voor de grap, maar hij was toch wel benieuwd naar het antwoord.