Outdoor is so much better.

Juana liet zich neerploffen op de troon. Haar hoofd liet ze lichtjes in haar nek hangen. Haar ogen staarde naar het plafond. Ineens kwam ze op een besluit. Ze was het zat om opgesloten te zitten binnen in het rottige kasteel. Met al die zeurende mensen. En hoewel ze nog steeds vast zat in het land zelf kon ze makkelijk er even op uit. Uiteraard zou ze als een kleine vermomming gaan. Niemand zou haar herkennen, op een persoon na, Midas. Juana zuchtte. "Arnold!" Haar stem vulde de zaal. Al snel kwam een man aangerend. Hij was al jaren in dienst, zowel bij haar als bij haar ouders. Hij was de persoon waar ze het meest op vertrouwde van alle mensen die er voor haar werken. Juana ging even recht op zitten toen de man voor haar neer knielde, die goede ouwe(hoewel hij nog niet zo out was, hoogstens tegen de 40 aan) Arnold toch. "Uwe Hoogheid, waar kan ik U mee helpen?" Juana glimlachte neutraal naar hem. "Laat een van de paarden klaarmaken. Ik wil een ritje maken. Roep ook even Ilse en laat haar naar mijn kamer sturen." Haar stem was zacht en had iets vriendelijks in zich. Tegen bijna niemand praatte ze zo, alleen Arnold was sowieso al een geval apart. Ze zag hoe Arnold zich omdraaide en de zaal uit beende. "Michael." Haar stem veranderde meteen in een iets meer onvriendelijk, maar toch niet kille stem. "MICHAEL!" Luie donder dat het was, hij moest eens leren opschieten. Uit haar ooghoek zag ze een slungelige jonge, begin 20, op haar af komen. Gewoon op een makkelijk drafje, als of hij naar zijn verdomde oma liep. "Micheal, schiet ver.... schiet op!" Juana's zachte stem had een lage ondertoon en sprak vol woede. "Luie donder dat je bent!" Beet ze haast naar hem toe. "Zorg dat als ik zo boven kom, er een kop thee en een belegd broodje klaar ligt op mijn kamer." Nog voor ze antwoord terug kreeg stond Juana op. Haast verontwaardigd draaide ze zich om, waardoor haar jurk in het gezicht van Michael sloeg, die nog geknield op de grond zat. Ze beende de zaal uit.

Boven op haar kamer stond Ilse al klaar. Een doos met spullen om haar een ander mens te maken. Met een zucht ging Juana op een stoel voor Ilse zitten. "Wat wordt het vandaag Uwe Hoogheid?" Juana keek opzij toen de deur open ging en er een klein mollig vrouwtje, net vrouwtje Theelepel, binnen kwam lopen met een kop thee en een belegd broodje. Juana negeerde het vrouwtje deels, er kwam enkel een "dankje" uit haar mond waarna ze zich op Ilse richtte. "Rood, diep rood. Slag erin, of krullen, wat je hebt. Jurk, lang en blauw. Met bij passend hoedje. Die ik wel eens vaker heb gedragen." Ilse knikte en begon de haren van Juana bij elkaar te borstelen. Wist er een vlecht in te maken en spelde het op haar hoofd vast. Vervolgens pakte ze een rode pruik die met pijpenkrullen langs haar gezicht vielen. Eruit zag als 'echt'. Bovenop werd een klein blauw hoedje geplaatst. Haar lippen werden rood gestift en ze werd in de japon gehesen. Alles ging gemakkelijk en tussendoor at ze het broodje op en dronk ze thee op. "Dank je Ilse." Zei ze zachtjes terwijl ze opstond, als een totaal ander persoon. "Graag gedaan Uwe Hoogheid." Via een zij gangetje liep ze richting de stal op het kasteel, op de binnenplaats. Daar stond Arnold op haar te wachten, naast een van haar lievelings paard. Met een zelfverzekerde pas liep ze op Arnold af, die haar op het paard hielp.

Niet veel later reed Juana de Blue Fields op. Het had, zoals gewoonlijk, een prachtige blauwe gloed over zich heen. Een klein glimlachje sierde haar lippen. Ze vond het altijd heerlijk om te rijden. De rode haren wapperde in de wind terwijl ze haar paard aanspoorde om harder te gaan. Na een poosje over de velden te hebben geraasd spoorde ze het paard aan om te stoppen. Op een rustig tempo ging het dier van galop naar draf naar stap tot het stopte. "Je hebt het goed gedaan meisje." Juana fluisterde woorden zachtjes in de oren van het dier dat begon te grazen. Ze gleed behendig van het dier af. Klopte zachtjes op de hals terwijl ze haar liefkozend een kus gaf tegen de snuit. Ergens achter zich hoorde ze wat geritsel van voetstappen. Juana kon er nu niet veel om geven. Immers, ze was vermomd, niemand zou haar herkennen, op een persoon na en dat was haar rechterhand, Midas.

Juana's uiterlijk:

Niet vaak gebeurde het dat hij zich in de volle zon in een open veld waagde, absoluut niet vaak. Midas was op z'n minst nog half verborgen door de hoge rietholmen waarachter hij in een kalme pas en ondersteunt door zijn leunstok langs wandelde. Zijn amberkleurige ogen waren voortdurend gericht op het merkwaardige blauwe veld aan zijn rechterzijde, waarschijnlijk één van de meest bijzonderste plekken in Wonderland. Een oor stond richting de open velde gedraaid en zijn neusgaten waren opengesperd om de geuren van alle nabije aanwezigheden op te nemen. De jongste van de zeven geitjes speelde hier nogal weleens, te jong en te onwetend om op zijn hoede te zijn voor de wolf waar moeder geit hem keer op keer voor waarschuwde. En Midas was niet van plan om op een lege maag zijn bed in te duiken vanavond. Hij was het kleintje al eens eerder tegengekomen en had toen een hele sessie aan nieuwsgierige kindervragen moeten beantwoorden voor hij zijn doel bijna had bereikt. Het was een domper dat moeder geit net op tijd gearriveerd was om hem een pijnlijke ervaring aan trappende hoeven te laten voelen. Hij had gezworen het ze nog eens betaald te zetten en het zeker aan Hare Koninklijke Hoogheid te melden. Vandaag waagde hij een nieuwe poging op mals vlees, maar helaas had hij nog geen enkel vrolijk wit wipstaartje of het geluid van huppelende hoefjes bespeurd.

Midas bleef ter plekke stilstaan en richtte zich met alert opgerichtte oren boven de rietholmen op toen er een heel andere aanwezigheid zich als vanuit het niets bekend maakte dan dat hij verwacht had. Een jonge schone dame, gehuld in een blauwe jurk en met haar lokken zo rood wapperend zoals ze zich op een galopperend paard over het veld voortbewoog. Roerloos bleef hij nog even staan kijken. Zijn mondhoeken krulden voldaan om in een klein glimlachje. Het was de Queen, geen twijfel mogelijk. Hij kon haar geur met zijn reukvermogen uit die van duizenden onderscheiden. Wijzer zoals het was had ze zich blijkbaar vermomd om niet buiten het kasteel herkend te worden. Natuurlijk, personen met blauw bloed zoals zij hadden zo ook hun behoeften aan favoriete bezigheden. En hij kon zich voorstellen dat de hele dag op een troon zitten om een heel land te regeren ook ging vervelen. Terwijl Hare Majesteit afsteeg en haar paard complimenteerde, kwam hij met een klein glimlachje en klappend in zijn klauwen tevoorschijn. 'For-mi-dabel!' riep hij met de klemtoon op iedere lettergreep terwijl hij langzaam naar haar toeliep. 'Buitengewoon.. Uwe Excellentie,' voegde hij er zachter aan toe om haar ware identiteit niet te verraden. Glimlachend stond Midas voor zijn Koningin stil om een klein nederig buiginkje te maken. 'En met welk pseudoniem kan ik U vandaag de dag mee aanspreken?' bleef hij zijn stem op een zacht toontje behouden zolang zijn woorden naar haar echte zelf konden verwijzen.

Juana bleef even roerloos staan bij het horen van de klappende klauwen. De stem die daarna over het veld ging. 'For-mi-dabel!' Die stem kende Juana als duizenden. Dat was de stem van Midas. Midas kende ze al langer, zou haar herkennen in wat voor staat ze ook was. Alsof hij haar volgde om te zien hoe ze er uitzag of laat staan róók. Dat beest, hoewel je het geen beest kon noemen, hij was gewoon onnatuurlijk, was zo af en toe moordend. Letterlijk en figuurlijk. Niet veel later na zijn eerste woorden draaide ze zich abrupt om. "Zeg, kan het nog harder, Midas." Doelend op zijn woorden, Uwe Excellentie. Ze keek de wolf aan, de wolf op twee poten, zij wist niet beter, andere zouden het echt raar vinden. "Het doel van dit alles.." ze wees zichzelf aan, "is dat andere me niet herkénnen. Als jij het er dan nog even dik boven op gooit, staat straks iedereen hier en heb ik al helemaal geen leven meer en ik heb al genoeg aan mijn kop." Oké, misschien klonk ze totaal niet als een koningin. Verreweg van dat. Maar ze nam nou eenmaal haar 'alter ego' serieus. Daarbij hoorde deze woorden. En Midas kon immers wel wat hebben. Hij kende haar inmiddels toch wel lang genoeg? Ze keek hoe hij een buiginkje maakte en ze rolde even met haar ogen. Hij nam alles in haar ogen veel te serieus. Ze grinnikte even kort op zijn woorden. "Ach, elk uiterlijk heeft een andere naam, nietwaar?" Ze stapte op hem af om hem haar hand te geven. "Aangenaam, ik ben Ayla." Ze glimlachte vriendelijk naar Midas. Hoewel haar gezicht vermoeid stond, was het wel duidelijk dat ze nu al van dit uitje genoot. Ze had wel vaker in een vermomming rond gereden, en elke keer zag ze er anders uit. En elke keer een andere naam. Het waren er al heel wat geweest. Ilse kreeg steeds vaker de opdracht om iets anders te verzinnen, en elke keer lukte het weer. Geweldig die meid. Al zou Juana dat nooit snel zeggen. Het was zo af en toe wel heerlijk. Zo kon ze zelf meer te weten komen van de mensen in WonderLand. Dan wist ze beter wat er allemaal gebeurde. Even een babbeltje. De meeste hadden nooit door dat zij het was. Dus dan praatte het vaak makkelijker. Niet continue; Ja hoogheid, natuurlijk uwe hoogheid, en als die andere hoogheidjes. Dat was voor in het kasteel waar ze er mee doodgegooid werd. "Zeg Midas, Nog iets gebeurt vandaag, buiten die deuren waar ik in opgesloten zit? Ze liet haar merrie, Ali, achter op het veld en liep een stukje verder, terwijl ze haar handschoenen voorzichtig uit trok. Ze liet even een zucht vallen. "Binnen die muren is het zoals gewoonlijk alleen maar klachten van mensen." Ze grinnikte even bij het idee van het geiten vrouwtje. "Vandaag kwam er een vrouwtje, een geit, je kent haar vast wel, met die 7 kinders, met een of ander vaag verhaal. Over een of andere wolf, die nog wel op twee poten liep in net maatpak, die haar geiten wilde oppeuzelen. Of ik er alstublieft wat aan kon doen, want ze durft haar kinderen niet meer buiten te laten spelen." Juana keek Midas even fronsend aan. Haar handschoentjes had ze nog in haar handen en stopte ze nu in een van de zakken in haar jurk. "Best frappant verhaal, niet?" Zei ze zachtjes met een sarcastische ondertoon.

-- Ik heb echt in een deuk gelegen van je post.. Duurde ook even voor ik iets neer kreeg. Goed, niet de beste en langste post -.-' maargoed.

Hare Excellentie was blijkbaar niet zeer verrast door zijn onthulde aanwezigheid. Misschien had ze hem al eerder rond zien sluipen langs de rietholmen of was het voor haar een gewoonte om de presentie van dienaren aan te voelen. 'Zeg, kan het nog harder, Midas,' de Queen draaide zich abrupt naar hem om. Verontschuldigend hield Midas zijn klauwen op voor zijn borst en keek haar met licht opgetrokken wenkbrauwen tussen zijn poten door aan. 'Het doel van dit alles is dat andere me niet herkénnen. Als jij het er dan nog even dik boven op gooit, staat straks iedereen hier en heb ik al helemaal geen leven meer en ik heb al genoeg aan mijn kop.' Met een klein glad glimlachje spreidde hij zijn klauwen. 'Maar daarom sprak ik ook zachter om het volume te matigen, Uwe Majesteit,' legde hij zoetjes uit. Hij had het laatste toch echt opzettelijk zachter gesproken. Erg veel deed het niet met hem. De glimlach bleef gewoon op zijn gelaat aanwezig en hij stond statig met zijn borst iets vooruit en een poot om zijn stropdas geklemd in dezelfde positie. Allang gewend aan het lichte temperament van Queen Juana en haar punctualiteit. Hij nam het feit inmiddels al wel aan dat een andere tijdelijke identiteit aannemen voor haar een erg serieuze zaak was. Zoals hem wel toepasselijk leek zakte hij een beetje door zijn achterpoten om een hoffelijk buiginkje te maken. 'Ach, elk uiterlijk heeft een andere naam, nietwaar?'
'Uiteraard,' bevestigde hij met een klein attent knikje van zijn kop.

Midas week niet van zijn plek toen Queen Juana op hem af kwam gestapt en hem een hand gaf, ietwat verbaasd dat ze zich dichter bij hem waagde dan geëigend was. 'Aangenaam, ik ben Ayla,' stelde ze zich met haar nieuwe persoonlijkheid voor. 'Ah!' was zijn eerste reactie dat hij het doorhad. Vriendelijk sloot hij zijn klauw om haar hand om die te schudden voor een zogenaamde kennismaking. 'Ayla,' herhaalde Midas de naam zacht. Hare Majesteit had altijd een nieuwe identiteit klaar wanneer het genoodzaakt was. Onvoorstelbaar. Alhoewel; Midas wist dat ze ook daar een eigen dienaar voor had. Als haar rechterhand kende hij de meeste mensen van de hofhouding wel. 'Zeg Midas, Nog iets gebeurt vandaag, buiten die deuren waar ik in opgesloten zit?' klonk de stem van Queen Juana - nee, Ayla - plotseling. 'Eh?' Met zijn leunstok plantend tussen de blauwe grassprieten liep Midas het stukje met de Queen mee. 'Ah wel - .. nee. Nee, niets spectaculairs, helaas.' Hij vertelde liever niet over het kleine akkefietje met moeder geit en de blauwe plekken op zijn arme onschuldige lijf. 'Binnen die muren is het zoals gewoonlijk alleen maar klachten van mensen,' vertelde Queen Juana hem met een zucht. 'Wellicht moet U eens een kleine vakantie voor Uzelf nemen,' stelde Midas voor. 'Laat iemand anders destijds alle zakelijke dingen regelen.'

'Vandaag kwam er een vrouwtje, een geit, je kent haar vast wel, met die 7 kinders, met een of ander vaag verhaal. Over een of andere wolf, die nog wel op twee poten liep in net maatpak, die haar geiten wilde oppeuzelen. Of ik er alstublieft wat aan kon doen, want ze durft haar kinderen niet meer buiten te laten spelen,' werd het onderwerp opeens veranderd. Midas voelde het zweet hem uitbreken en kreeg een licht onbehaaglijk gevoel in zijn maag. 'O - werkelijk? Haha..' Zijn stem was onvast en het bijgevoegde lachje was zwak en ongemeend, niet zo warm en hartelijk zoals zijn echte lach normaal gesproken klonk. Hij ontweek de fronsende blik van de Koningin. 'Best frappant verhaal, niet?'
'Ja. Jaja, zeker!' probeerde hij met overtuiging uit te brengen. Hij had liever niet dat zijn prooidieren bij de Queen herself gingen klagen omdat hij honger had en ze niet met rust konden laten. Ze had het al zo druk. 'Dat ze die geitenwollensokken-nar maar gauw oppakken.' Midas onderdrukte een klein nerveus lachje na zijn woorden, om de passende woordspeling die hij onbewust maakte.

- Hehe ja, ik vond het wel humor c:

Juana kon het niet laten en rolde even met haar ogen bij zijn woorden, Uwe Majesteit. Ergens zou ze die woorden eens niet willen horen. Dat was iets voor officiële bezoeken of binnen het paleis. Maar ze was er nu buiten als iemand anders en Midas kon zoals gewoonlijk zijn klep niet houden. Het feit dat hij zachter praatte betekende niet dat hij het nog steeds moest zeggen. Even keek Juana om zich heen, geen bewoners te bekennen. Dat schilde. Maar als hij het nog een keer zou zeggen.. "Sommige dieren hier hebben een perfect gehoor Midas. Die zullen het zelfs nog horen als spreek je het uit zonder enig geluid te maken. Dus laat het in dit geval maar lekker weg." Juana glimlachte hem vriendelijk toe. Hoewel het misschien niet helemaal gemeend was. Ze had niet bepaald zin in zo'n betweterige wolf.
Ayla. Ja die naam klonk wel perfect in de oren van Juana. Als hij haar daar nou mee zou aan spreken vond ze het prima. Ze fronste even bij Midas zijn antwoord. "Helemaal níks?" Vroeg ze vol ongeloof. Normaal gesproken had Midas wel zijn verhalen kaar over allen buiten het kasteel. Misschien was het te vroeg geweest om te rijden, hem tegen te komen en hem dat te vragen. Helemaal niks.. onvoorstelbaar. Juana zuchtte even. 'Wellicht moet U eens een kleine vakantie voor Uzelf nemen,' Hoorde ze Midas zeggen.. 'Laat iemand anders destijds alle zakelijke dingen regelen.' Juana keek hem even streng aan. "Nee. Midas, dat gaat niet, dat weet je. Ik moet nog veelste veel regelen, wat niemand anders kan en mag doen. Als alles is gebeurt heb ik vakantie." Maar dan voor altijd, voegde ze er in gedachten aan toe. God, dat zou toch heerlijk zijn. Geen gezeur meer aan haar kop, geen gedoe. Gewoon WonderLand en haar nare herinneringen achter laten en weg. De wijde wereld in. Ze zou het heerlijk vinden. Weg van alle bloemen, vrolijkheid en al die andere troetelige dingen. Bah, wat had ze daar een haat aan gekregen.

Bij het verhaal van de geitjes keek ze Midas aan. Zijn onvaste stem merkte ze vrijwel gelijk op. Hij voelde zich niet zo zeker meer van zijn zaak. Dat bleek maar weer. En dat lachje. Het was amusant om hem zo te zien. Vanaf het eerste moment had ze het al gedacht. Het zou typisch iets voor Midas zijn, en de beschrijving klonk als Midas. Juana had simpelweg gezegd tegen het vrouwtje; "Er wordt aan gewerkt mevrouw, laat u uw kinderen maar gewoon buiten spelen." Dankbaar was ze weg gegaan. Misschien was het wel goed geweest om Midas hier tegen te komen. Kon ze zijn spelletje wel meespelen. "Ja, ik vond het ook een raar verhaal. Wie eet er nou de kinderen van een ander op, of heeft in ieder geval de intentie om dat te doen?" Juana keek weer naar Midas die een of andere woordspeling maakte, waarschijnlijk zelf niet eens bewust er van. Het was altijd heerlijk om die wolf zo in een benauwde positie te zien. 'Dat ze die geitenwollensokken-nar maar gauw oppakken.' Een kleine grijns vormde om de lippen van Juana. "Ja, dat moeten we maar snel doen, alleen heb ik geen idee waar ik moet beginnen met zoeken, ik wil het het liefst persoonlijk doen, ik vind het zo naar voor dat vrouwtje. Heb jij een idee waar ik zou moeten beginnen?" Juana keek Midas uiterst serieus aan. Als rechterhand moest hij wel een oplossing weten. En daar was ze erg benieuwd naar. Dit was echt het soort vermaak waar Juana van kon genieten.. De zekere wolf, die niet meer zo zeker was.

Steunend op zijn leunstok liep Midas naast de vrouw die hij al jaren trouw was mee. 'Sommige dieren hier hebben een perfect gehoor, Midas. Die zullen het zelfs nog horen als spreek je het uit zonder enig geluid te maken. Dus laat het in dit geval maar lekker weg,' haalde de Queen zijn woorden onderuit. Zijn wolvenklauwen klemden zich krampachtig om de goudvergulde bol van zijn leunstok. 'Ik zal er in het vervolg aan denken, Uwe.. - Ayla,' antwoordde hij zacht, haar titel net op tijd vervangend door de tijdelijk aangenomen naam. Midas wierp zijdelings in stilte een blik opzij toen Queen Juana hem onverwachts een vriendelijk ogend glimlachje schonk. Hij meende het niet al te vaak bij haar mee te maken. Om zijn attentheid terug te tonen krulden ook zijn muilhoeken gracieus om. 'Helemaal níks?' klonk haar reactie later op zijn woorden. 'Nee.. betreurenswaardig,' mompelde hij tussen neus en lippen door. Midas legde zijn kop in zijn nek om een groep overvliegende ganzen in het vizier te houden, al was het alleen om verdere vragen en blikken rond dat onderwerp te kunnen vermijden. Hij wist dat het opviel doordat hij altijd wel een verhaal klaar had over de inwoners van Wonderland. Over meneer de rups die het aan zijn longen had door het vele roken, over het witte konijn dat atijd haast had, over de drie biggetjes en zelfs over de oude heks in het snoephuisje dat als een kluizenaar diep in de wouden leek te leven en zelden naar buiten kwam. Zijn voorstel om iemand anders tijdelijk het werk van de Koningin over te laten nemen zodat zijzelf een kleine vakantie kon houden kwam als vanuit het niets. Hij wist dat het onmogelijk was, dat het tegen alle regelementen van Wonderland inging. Maar de Queen had het nodig. 'Nee. Midas, dat gaat niet, dat weet je. Ik moet nog veelste veel regelen, wat niemand anders kan en mag doen. Als alles is gebeurt heb ik vakantie.' Ze was er streng over, zoals verwacht, en Midas liet zijn kop even gefronsd hangen. 'Allicht,' sprak hij zacht. 'Het is niet het beste voorstel. Maar U lijkt het nodig te hebben.. Ayla.' Hij had zijn kop opgericht om Queen Juana nu op zijn beurt wat streng aan te kijken. Voor ze het wist kon ze een burn-out krijgen van al dat harde werken.

Van statig naar onwennig gebeurde in een ommekeer toen het verhaal van de zeven geitjes en diens moeder aan het licht kwam. Het was behalve aan zijn onzekere houding ook aan zijn woordenstruikelende manier van spreken te merken. Natuurlijk moest de Queen weten dat hij het was geweest. Welke andere wolf droeg er nu een maatpak en zat jonge geitjes achterna? Naar eigen weten was Midas zelfs de enige wolf in Wonderland. 'Ja, ik vond het ook een raar verhaal. Wie eet er nou de kinderen van een ander op, of heeft in ieder geval de intentie om dat te doen?' De brandende blik die de Queen hem vervolgens toewierp was bijna pijnlijk voelbaar. 'Ja, nou, buitengewoon,' was zijn snelle reactie hierop waarbij hij ook ditmaal onwennig wegkeek. Waarom moest ze hier nu over doorgaan? Zijn volgende antwoord ging gepaard met een zenuwachtig lachje, typisch weer dat hij onbewust die woordspeling moest maken. 'Ja, dat moeten we maar snel doen, alleen heb ik geen idee waar ik moet beginnen met zoeken, ik wil het het liefst persoonlijk doen, ik vind het zo naar voor dat vrouwtje. Heb jij een idee waar ik zou moeten beginnen?' Nu op het hoogtepunt van nervositeit wisselde Midas zijn onderliggende klauw op de goudvergulde bol van zijn leunstok met de andere. 'Eh.. daar?' Zijn nu bovenliggende klauw wees een random richting in. 'Desnoods kan het ingelicht worden bij de heer Repelsteeltje. Hij mag dan wel in rijm praten, het meeste wat eruit komt is in veel gevallen echter de omgebogen waarheid.' Zo, daar was hij vanaf. Repelsteeltje had hij al in geen tijden meer gezien. Dat kereltje moest of hetzelfde kluizenaarsleven als de oude heks hebben overgenomen, of hij was morsdood. Hij hoopte op het laatste. 'Hoe dan ook..' Midas keek Queen Juana aan en nam een kleine ademteug. 'Is U laatst nog iets merkwaardigs opgevallen? Hoe gaat het met de plannen rondom die tegengroep.. Catalogue? Ontzaglijk dat ze Wonderland in hun greep willen nemen om er een resort van te maken, vind u ook niet?' sneed hij een nieuw onderwerp aan waar hij toch enigzins zijn eigen ideeën over had.

Alle druk steeg haar een beetje naar haar hoofd. De woorden die haar mond verlieten waren niet al te aardig, eerder bot. Maar Midas zou dat vast wel begrijpen, en als hij niet zo sukkelig deed, dan zouden die woorden haar mond niet eens verlaten. Dan was het gewoon een relaxed middagje geweest. Juana keek hem even streng aan toen hij Uwe.. zei maar hij veranderde het in Ayla, de naam die bij haar persoonlijkheid hoorde. De dame met de vuurrode haren. "Zeg dat wel..." Mompelde ze zachtjes op zijn woorden. Midas was altijd overal. Hij moest haast wel verhalen hebben. Al wilde hij haar er misschien niet mee lastig vallen, maar stiekem genoot ze altijd van de verhalen van de inwoners. Het was dan heerlijk om te horen wat er mis ging bij inwoners en hoe perfect zij het had, hoewel zij perfect ongelukkig was en die mensen juist andersom, perfect gelukkig. Juana haalde het kleine hoedje van haar hoofd af en hield het vast in haar hand, met de andere hand ging ze even vluchtig door de perfect rode haren. Alsof het haar eigen waren, niet bang ervoor dat ze er af zouden vallen. Ilse was altijd perfect. Tijdens het rijden viel het er ook nooit af. Het was een uitvinding, pruiken. Juana keek naar de strenge kop van Midas terwijl hij sprak. "En al zou ik het nodig hebben, wat absoluut niet zo is, dan zou ik het nog niet doen. Midas snap je dan niet dat ik dit niet zomaar even in andermans handen kan geven om er tussen uit te gaan.. Er moeten beslissingen gemaakt worden, regels nageleefd en ik hoor er te zijn voor mijn inwoners.. Dat kan niet zomaar een random persoon doen!" Oke, misschien had ze het wel nodig. Ze moest alleen nog even volhouden tot alles geregeld is. Midas wist veel. Maar net niet alles. En dan was prima zo. Nog even volhouden en ze had voorgoed vakantie.

Juana liep richting een klein bankje aan de zijkand van de blue fields. Ze keek Midas aan. Zichzelf steeds meer amuserend over wat Midas allemaal te zeggen had. Zeler toen hij wees op een aantal bosjes in de verte had Juana nog moeite om haar lach binnen te houden. Die jongen toch. Werkte zich volledig nervositeit. "Repelsteeltje. Nee dankje. Dan wil hij nog een gunst van me. Daar heb ik al helemaal geen zin in. Nee, Midas, als jij me nou eens gewoon beloofd dat je achter die ganzen aan zit en andere dieren, waar ik de moeders niet van op mijn dak krijg, dan ben ik al blij. Die moeder was flink pist." Juana lachte even. Met een geamuseerde glimlach keek ze hem toe. Echter sneed hij een pijnlijk onderwerp voor haar aan. Hoewel ze al goed getraind was om niets te laten merken, knikte ze ernstig. "Zeg dat wel. Bijna elke dag komt er wel een langs om van die vragen te stellen. Me onder druk te zetten en weet ik het. Maar WonderLand is een paradijs voor ons. Dat laat ik toch echt niet in handen vallen van een of andere gestoorde groep die er een resort van proberen te maken.." Juana liet een dramatische zucht vallen, totaal niet gespeeld. Het enige wat Midas van de Catalogue groep wist, was dat ze graag een resort wilde maken van WonderLand, en tot nu toe had Juana al aardig weten te verbergen dat zijzelf maar al te blij was met deze beslissing. Dit was de uitweg voor haar. Alleen mocht niemand dat weten. Vergaderingen vonden plaats achter dichte deuren waar niemand kon binnenvallen. En een enkele keer kwamen ze in de troonzaal waar Juana deed alsof ze er niks van wilde weten. "Vandaag ook weer.." Zuchtte ze. "Een van die mannen kwamen weer in de troonzaal. Met een koffertje waar een contract in zat, of ik het misschien wilde tekenen?!" Vol ontzag ging ze verder. "Toen ben ik pas boos geworden. Hoe durven ze te denken dat ik dat zomaar even teken?!" Juana sloeg even haar ogen neer. Ze werd er af en toe gek van. Die gespeelde momenten met die mannen, maar het moest eenmaal, het ging hier wel over haar toekomst, die ze vrij kon voortzetten, zonder alle herinneringen en leukig en lievigheid van dit land.. Ze werd er inmiddels gek van.

De bitse toon van de Queen en haar grimmige reacties waren bij Midas al niet allervreemdst meer. Hij kon er inmiddels wel mee leven, en simpel gezegd was hij er gewend aan geraakt. Daardoor wist hij ook wat het beste was hoe erop te reageren; er niet verder op in gaan. 'Zeg dat wel...,' hoorde hij haar zacht mompelen op zijn woorden. Het voelde als een standaard gewoonte aan om Hare Majesteit te informeren over alle kleine nieuwtjes over de bewoners van Wonderland, maar vandaag voelde hij er weinig voor. Vanuit zijn ooghoeken keek Midas in stilte toe hoe de Queen met een hand door de roodharige pruik streek alsof het haar echte lokken waren. Het haarstuk oogde ook echt, en zou ongetwijfeld ook natuurlijk aanvoelen. Maar hoe graag hij de drang soms had om met zijn poot over haar hoofd te strijken, gewoon om het eens te ervaren, deed hij het niet. Voor zijn eigen trots kon hij het beter bij enkel kijken houden, zoals het hoorde. Toen hij Queen Juana toesprak viel hij misschien iets te streng uit, iets dat niet zijn oorspronkelijke bedoeling was geweest. 'En al zou ik het nodig hebben, wat absoluut niet zo is, dan zou ik het nog niet doen. Midas snap je dan niet dat ik dit niet zomaar even in andermans handen kan geven om er tussen uit te gaan.. Er moeten beslissingen gemaakt worden, regels nageleefd en ik hoor er te zijn voor mijn inwoners.. Dat kan niet zomaar een random persoon doen!' luidde haar reactie aangebrand zoals verwacht. 'Een willekeurig persoon - nee, natuurlijk niet!' probeerde hij zijn eerdere fout met weinig succes te herstellen. 'Ik doelde niet op.. Ik dacht meer aan - ach, wel, iemand uit de hofhouding, iemand die u zonder enige twijfels in vertrouwen kunt nemen.' Midas nam een kleine ademteug en wierp een blik op de blauwe sprieten tussen zijn poten, verstrooid nu hij in een benauwde situatie verkeerde. 'Hoe het ook zij - vergeet U mijn voorstel maar. Wellicht was het een beetje aan de naïeve zijde. U hebt groot gelijk.' Hij zweeg. Met de vurige hoop opdat het onderwerp hiermee was afgesloten zweeg hij.

Nog steeds in stilte volgde hij de Queen naar een bankje om even bij te komen dat in de Fields was geplaatst. Midas zelf bleef echter met de leunstok voor zijn poten op de grond en met zijn voorpoten steunend op de goudvergulde bol statig naast het bankje stilstaan. 'Repelsteeltje. Nee dankje. Dan wil hij nog een gunst van me. Daar heb ik al helemaal geen zin in. Nee, Midas, als jij me nou eens gewoon beloofd dat je achter die ganzen aan zit en andere dieren, waar ik de moeders niet van op mijn dak krijg, dan ben ik al blij. Die moeder was flink pist.' Beschaamd zakten zijn schouders wat in en weerde Midas bekrompen zijn blik van Queen Juana af. Het was niet verrassend dat ze al die tijd heus wel had geweten dat hij het was die al die streken uitspookte. Een klein zacht kreuntje diep vanuit zijn keel mondde iets luider uit, verlangend naar iets waar hij nooit in slaagde om in zijn klauwen te krijgen. 'Maar dat dartelt en mekkert maar vrolijk in de weide en alsof dat nog niet genoeg is moet er zoals gewoonlijk weer ééntje zoekraken,' simde hij terwijl zijn lichaam ontevreden op zijn wanhopige geklaag meebewoog. 'Alsof ze het opzettelijk doen. Het is.. voor U net als kaviaar dat verkrijgbaar is voor een halve duit. Als.. als vers wild fruit dat voor het oprapen ligt - snapt u?' Zijn blik stond bijna zielig zoals hij zijn amberkleurige ogen op het open blauwe veld voor hen richtte.

Het was een opluchting dat hij even op een ander onderwerp wist te komen om het te laten rusten. 'Zeg dat wel,' zei de Queen met een ernstig knikje van haar hoofd op zijn woorden. 'Bijna elke dag komt er wel een langs om van die vragen te stellen. Me onder druk te zetten en weet ik het. Maar WonderLand is een paradijs voor ons. Dat laat ik toch echt niet in handen vallen van een of andere gestoorde groep die er een resort van proberen te maken..' Haar stem klonk vastberaden; oprecht. Met halfdicht geknepen ogen tuurde Midas op haar neer en knikte zwakjes met zijn kop mee ter instemming. Als zij er iets volwaardigs voor terugkregen dan wist hij nog zonet niet of hij het zo vreselijk vond dat het Wonderland van nu eraan ging als Catalogue de overhand kreeg. Maar hij nam aan dat het het beste was om gewoon berouw te tonen, zoals vrijwel iedere inwoner deed. Allen leken ze het zo verschrikkelijk te vinden. Aan de andere kant gaf Midas ze enigzins gelijk; het Wonderland van vandaag was wel het Wonderland waarin hij als kleine pup was opgegroeid. Hij liet de Queen begaan toen ze een diepe zucht slaakte. 'Vandaag ook weer..,' hij spitste een luisterend oor in de richting van de Queen. 'Een van die mannen kwamen weer in de troonzaal. Met een koffertje waar een contract in zat, of ik het misschien wilde tekenen?!'
'Afzetters,' mompelde Midas zacht. 'Toen ben ik pas boos geworden. Hoe durven ze te denken dat ik dat zomaar even teken?!' eindigde de Queen blijkbaar opgehitst haar verhaal. Hij deed zijn muil open om zacht zijn longen vol te zuigen voor hij zich half naar haar toedraaide. 'Vergeef me mijn eerdere voorstel. Maar ik denk dat het deze keer enigzins wel enige nut kan hebben.' Hij draaide zich half naar haar toe. 'Waarom stelt u geen bepaalde regel in? Een kleine toevoeging aan het regelement om Wonderland of delen ervan zonder enige goede reden voor verblijf onbevoeglijk voor buitenstaanders te maken? Dit is nog steeds uw Wonderland, en zo houdt u die verwaande zakenmannetjes weg,' vertelde Midas kalm. Een klein glimlachje sierde zijn gelaat, wat zijn plaatje in zijn geheel bijna charmant maakte. 'U moet weten dat ik altijd achter u sta, Ayla,' voegde hij er op een zachtere maar duidelijk gemeende toon aan toe.

Juana keek opzij. Luisterde aandachtig naar de oplossing van Midas. Iemand uit de hofhouding. Goh, ja, leuk. Iemand die al haar taken moest doen, die normaal gesproken juist voor haar werkte en meer dan de helft niet kon weten wat er afspeelde. Nee het was echt een top idee van Midas. Ge-wel-dig. "Goed idee Midas" Zei ze wat vriendelijker nadat hij voorstelde het onderwerp te laten liggen. Voor vakantie had ze nu geen tijd. Misschien over een poosje, als alles in WonderLand liep zoals Juana wilde. Alleen dan, misschien. En misschien wel voor altijd. Dan kon ze echt haar geluk vinden. Misschien wel met iemand anders. Dat zou echt wel heerlijk zijn. Maar tot nu toe kon ze niks doen, en was dat geluk nog niet aan haar besteed. Eerst moest ze alles zien te regelen en dat zou geen makkelijke opgave zijn.
Juana keek naar Midas aan terwijl hij begon te mopperen over het niet eten van de geitjes. "O, ik snap het best Midas." Zei ze tegen hem. Hoewel, ze snapte de vergelijking tussen wild fruit dat om te plukken was en de geitjes die vrolijk rond huppelde niet helemaal. "Maar die geitjes zijn inwoners van WonderLand. En ik geef om mijn inwoners. Dat betekend dus dat je het van de geitjes buiten het land moet hebben, of van de ganzen die over vliegen. Tenminste niet de dieren die hier als inwoners rond lopen en waarbij ik de moeder op mijn dak kan krijgen." Juana zuchtte even. "En daarbij, Midas. Hoeveel kinderen huppelen en gillen wel niet hier. Dat is bijna het zelfde als die geitjes, het zijn nog kinderen Midas. Die dartelen en gillen waar ze maar willen. Dat moet je inmiddels wel weten, aangezien je al heel wat jaartjes mee loopt." Juana wilde er het liefst nog iets achter gooien over zelf kinderen krijgen, maar Midas kennende wilde hij eeuwig vrijgezel zijn, en veel wolvinnen kende ze nog niet. En of hij nou zo makkelijk zou zijn in omgang, wist Juana ook nog net niet. Ze kende hem inmiddels al jaren en hij was zo'n beetje haar rechterhand geworden. En in die jaren vond ze het al knap dat ze het zolang had vol gehouden.

Juana staarde over het blauwe veld heen terwijl ze haar zegje deed. Ze hoorde Midas wat mompelen. Een kleine grimas kwam op haar gezicht. Ze moest nu niet te laten merken dat ze het helemaal afschuwelijk vond. Dus knikte ze op zijn gemompelde woord. Inderdaad, het waren afzetters. Afzetters waar Juana graag mee in zee wilde gaan, voor haar vrijheid. Hoewel het zou nog moeilijk worden om echt helemaal te wennen aan het alles zelf doen. Misschien moest ze daar maar eens mee beginnen en niet verwachten dat Arnold of een van de andere het zou moeten doen. Goed plan. Juana keek opzij. Ging hij nou al weer beginnen over die vakantie... Hij moest er echt eens mee stoppen. Maar in plaats van over een vakantie te beginnen kwam hij met een uitstekend idee. Waarom had zij dat niet bedacht. Juana knikte ernstig. "Misschien heb je daar wel gelijk in Midas, het zou een oplossing kunnen zijn om ze voorlopig tevreden en weg te houden." Maar hoe kon ze dat invoeren zonder opstand van het land. Ze kon natuurlijk gebieden weg geven, die hele maal vrij toegankelijk zijn voor de inwoners hier, en tegen een kleine vergoeding voor buitenstaanders. "Je bent geweldigg Midas.. Maar, hoe krijgen we dat voor elkaar zonder dat het hele land in opstand komt...?" Ze keek ernstig naar Midas, hopelijk had hij daar aan gedacht, anders werd het nog een opgave om het te regelen. Ze grinnikte bij zijn woorden. "Dat weet ik toch Midas." Hij hield zich wel erg goed aan haar naam. Juana keek even naar Ali, die nog steeds tevreden stond te grazen, zich nergens bewust van. Enkel genietend van het gras wat er onder haar lag, vers om te eten.

Zoals hij al wel gedacht had kwam zijn voorstel om een betrouwbaar iemand uit de hofhouding tijdelijk Queen Juana's werk over te nemen bar slecht uit. Hare Majesteit zelve leek er overduidelijk ook niet al te enthousiast over te zijn; en terecht. Bij nader inzien was het toch niet zo wonderlijk als dat hij eerst gedacht had. Hoewel de meeste dienaren trouw aan de Queen waren en sommigen haar zelfs leken te vrezen, schuilde er altijd een kleine kans dat er een verrader tussenzat. 'Goed idee Midas.' Hij glimlachte Queen Juana vriendelijk toe bij haar hartelijkere klinkende reactie op zijn veel betere voorstel om dit onderwerp voor nu maar te laten rusten. Dat was ook het beste. Midas' uitdrukking van jolijt op zijn wolvenkop werd als modder door de regen weggespoeld en maakte plaats voor grote ongemakkelijkheid toen het onderwerp over de geitenkinderen aan het licht kwam. Onzeker probeerde hij het Queen Juana zo uit te leggen dat zij het hopelijk ook kon begrijpen, maar hij wist enigzins al dat het tevergeefs was. De Queen was immers nog altijd menselijk. Hoe kon een mens de totaal verschillende behoeften van een wolf nu begrijpen?

'O, ik snap het best Midas,' liet de Queen met die reactie direct al zijn onbeantwoordde vragen doen vervagen. Verbaasd richtten zijn oren zich op, liet hij zijn kop in die beweging volgen om ook de verbluffing in zijn heldere groengele ogen aan Hare Excellentie te tonen. 'E.. echt waar?' Hij sloot met een zacht klakgeluid van zijn scherpe tanden zijn muil toen hij zag dat ze nog niet geheel uitgesproken was. 'Maar die geitjes zijn inwoners van WonderLand. En ik geef om mijn inwoners. Dat betekend dus dat je het van de geitjes buiten het land moet hebben, of van de ganzen die over vliegen.' Nauwelijks hoorbaar kreunde Midas neerslachtig in zichzelf en sloeg daarbij zijn zielige blik neer. Het was net alsof je een uitgehongerde hond van een groot biefstuk vandaan hield. Het probleem was het 'm juist dat het uren, weken, máánden kon duren voor je Wonderland uit was en zogezegd op een buitenlands geitje stuitte. Ook waren de ganzen die overvlogen vaak meer vet dan vlees en stelde hij er zijn lege maag nog niet mee tevreden. 'Tenminste niet de dieren die hier als inwoners rond lopen en waarbij ik de moeder op mijn dak kan krijgen,' maakte Queen Juana haar zin af, gevolgd door een zucht. Zielig blikte Midas vanuit zijn bovenste ooghoeken naar haar, bijna een puppy-blik. Hij sloeg zijn ogen echter meteen weer neer bij het eerste teken van oogcontact. 'Zoals U wenst, vrouwe,' kwam het antwoord er hees en piepkleintjes uit. Tevens met grote tegenzin. 'En daarbij, Midas..' De wolf sloeg zijn blik weer naar zijn meesteres op. 'Hoeveel kinderen huppelen en gillen wel niet hier. Dat is bijna het zelfde als die geitjes, het zijn nog kinderen Midas. Die dartelen en gillen waar ze maar willen. Dat moet je inmiddels wel weten, aangezien je al heel wat jaartjes mee loopt.' Midas krabbelde zich even met getuitte wolvenlippen aan zijn bakkebaard. In het geheim kon het hem niets schelen dat het in feite nog maar kinderen waren. Die waren juist het makkelijkst om de tuin te leiden en smaakten het malst. Hij had onbewust een hoop gebroken moeders al kinderloos gemaakt, toevallig omdat diens kinderen onder zijn slachtoffers waren gevallen. Een wolf moest toch ook eten?
'Ik zal.. me inhouden, juffrouw Ayla,' murmelde hij zachtjes terwijl hij zijn lichaam kinderlijk heen en weer bewoog, als iemand die schoorvoetend op zijn kop kreeg.

Midas voelde zich een stuk opgeluchter toen ook dit onderwerp een staartje kreeg en ze van smakelijke geitjes oversprongen naar de duistere zaken achter de Catalogue. Het bracht om zelfs - al zei hij het zelf - op een geweldig idee om de leden van de Catalogue uit Wonderland te houden. 'Misschien heb je daar wel gelijk in Midas, het zou een oplossing kunnen zijn om ze voorlopig tevreden en weg te houden,' was zelfs Queen Juana van mening. 'Ja,' sprak Midas met zijn kop in de wolken, een brede glimlach op zijn gelaat en zijn verwonderlijke blik afwezig in de verte gericht. 'Geniaal!' vond hij zelf.
'Je bent geweldig, Midas..' Dat maakte erop dat Midas het warm kreeg en zijn kop verscheidende kanten op liet gaan nu hij zich niet echt een houding wist te geven. 'Oh.. nou, ik eh..' Een zacht nerveus lachje verliet vervolgens zijn muil. 'U mag er zelf ook wezen, hoor vrouwe,' zei hij bijna verlegen met gebogen kop en zijn blik gericht op zijn klauwen die beiden op de gouden bol van zijn leunstok lagen. 'Maar, hoe krijgen we dat voor elkaar zonder dat het hele land in opstand komt...?' In een elegantere positie - met één achterpoot wat gestrekt, zijn borst vooruit en een klauw om zijn stropdas - kwam Midas weer ter zaken. 'Niet,' luidde zijn simpele antwoord. Zijn muilhoeken krulden om tot een gracieus grijnsje. 'Het land hoeft het niet te weten,' maakte hij op een zachtere toon zijn zin af.

De wonderen bleken de wereld nog niet uit te zijn. Midas hield zijn mond verder over die eventuele vakantie. Dat kon ze er echt niet bij hebben. Maar Midas zou Midas niet zijn als er nog iets anders bij haar dwars zou zitten over hem. Eerst dat gedoe met die vakantie, had ze nu nog het geitjes verhaal om op te lossen. Juana keek hem even fronsend aan. Tuurlijk snapte ze het, hoewel, eigenlijk ook niet. Ze was zelf geen beest dat geitjes wilde hebben. Juana hoorde zijn zachte gekreun, Wat dacht hij wel niet?! Ze had geen zin in nog meer gezeur van geitenmoeders die haar even haarfijn kwamen uitleggen dat ze de dieren in het land beter onder de riem moest hebben, met uitzondering van Midas. Ze knikte even bij zijn woorden. Het was maar goed dat hij zich er bij neerlegde. Ze had al genoeg aan haar hoofd. Ze wilde eens gewoon genieten, zoals het altijd was, al zal dat nooit meer kunnen, niet sinds... Juana glimlachte even naar hem. Hij zou zich inhouden. "Goedzo. Laat ik mevrouw Geit alsjeblieft niet meer terug zien komen. Ik wil niet weer een preek horen over de wolf Midas."
En toen kwam Midas met zijn geniale idee. Tenminste, dat vond ze. Dat mocht ze echter niet te veel uiten, ze was immers 'trots' op haar land en alles. Soort van, niet. Blijkbaar had ze hem in verlegenheid gebracht, zo leek, hij wist niet waar hij moest kijken bij haar woorden. Links, rechts, die kop ging alle kanten op. Ze fronste, haast nauwelijks zichtbaar. Ze wist toch dat ze er mocht wezen. Ze was immers de koningin.. Ze keek hem even vragend aan. Hoe moest ze het oplossen, zonder dat het land in opstand zou komen, het werd immers een commercieel gebied. Ze keek hem dan ook vaagjes aan toen hij duidelijk "Nee" zei. Wat nee? De mensen zouden het sowieso wel gaan merken.. 'Het land hoeft het niet te weten,' Een klein spottend lachje kwam uit Juana's mond. Meer omdat ze hem niet snapte. "En hoe bedoel je, ze hoeven het niet te weten? Ze zullen het heus wel merken.. Die mannen hebben grootse plannen" Juana sloeg een been over de ander heen. Wipte wat zenuwachtig heen en weer. Hij moest maar snel zijn plannen laten weten. Ze vond dit veelste zenuwslopend. Ze keek even om zich heen, om nogmaals te checken of er niet toevallig iemand met grote luister oren mee luisterde, dat zou namelijk funest zijn, voor haar en voor Wonderland.. Laat staan haar vrije leven erna. "Wat oor plan heb je in je koppie, Midas?"

Ergens was het een kleine verlichting om de onderwerpen over een kleine vakantie en boze geitenmoeders voor zolang in een figuurlijke ladekast te schuiven. Hij stelde zichzelf niet bepaald in een goed daglicht om erover door te blijven gaan. Het volgende onderwerp over de Catalogue trok immers veel meer zijn aandacht. Midas wist bij lange na nog niet wie of wat er de leider over was en welke personen zichzelf als een volwaardig lid konden beschouwen. Zijn pientere zicht en zijn scherpe oren voor allerlei zaken die hem niet aangingen hadden hem nog niet de gelegenheid verschaft om achter de ware verborgen feiten van de Catalogue te komen. Feitelijk was hij daar als rechterhand nog druk mee bezig zoals hij zich haast als de persoonlijke spion van de Queen door Wonderland waagde. Vroeg of laat kreeg hij wel meer te weten. Zo ging het meestal altijd met zaakjes die het koninklijk gezelschap achter werd gehouden. Op diezelfde wijze had hij Queen Juana ook veel meer te weten laten komen over allerlei inwoners die uiteindelijk toch niet zo spontaan waren als ze zich voordeden. Hij was trots op zijn neus voor geheimpjes. Het voelde dan ook als een plicht om steeds meer uit te vogelen over de Catalogue.

'Goedzo. Laat ik mevrouw Geit alsjeblieft niet meer terug zien komen. Ik wil niet weer een preek horen over de wolf Midas,' sprak Hare Excellentie voldaan toen hij zich erbij neerlegde. Midas reageerde er met een zwak knikje van zijn kop op. 'Dat zal niet meer gebeuren,' beloofde hij plechtig. Niet om het feit dat hij de bezorgdheid van mevrouw Geit wilde begrijpen, neenee. Meer om het feit om vertrouwd te blijven bij de Queen. Een poging om het langzaam beetje bij beetje op te stapelen, en op een mooie dag was hij dan misschien zelfs geliefd bij haar.
Op een zeker moment bracht Midas zijn - naar eigen mening - geniale idee voor. Een bepaalde regel om de mensen van de Catalogue weg te houden. Goed in elkaar gezet, een fantastisch idee om op te komen - zeker. Zoals hij even van zijn stuk werd gebracht door haar vlijende woorden, zo liet hij teneergeslagen zijn kop hangen toen de Queen uiteindelijk een spottend lachje uitstootte bij zijn nadere uitleg. 'En hoe bedoel je, ze hoeven het niet te weten? Ze zullen het heus wel merken.. Die mannen hebben grootse plannen,' was ze van mening. Nonchalant sloeg ze een been over de andere heen. 'Wat voor plan heb je in je koppie, Midas?' klonk haar vraag vervolgens.

Glunderend hief Midas zijn kop weer naar Queen Juana op. 'Wel..' Zo onopvallend mogelijk schuifelde hij dichter naar haar toe en boog zich licht grijnzend iets voorover zodat zijn kop op gelijke hoogte was als haar hoofd. 'U kunt een dergelijke regel op een verbod voor Cataloge-leden instellen, maar de inwoners hoeven het niet te wéten om naar aanleiding een mogelijke opschudding te kunnen voorkomen,' legde hij zachtjes uit terwijl hij zijn kop niet naar de Queen toedraaide maar in plaats daarvan statig rechthield zodat het niet leek alsof hij tegen haar sprak. Slinks als hij was keek hij haar tijdens het spreken ook niet aan. Zijn groengele ogen schoten in plaats daarvan vanuit zijn ooghoeken sluw over de Fields heen en weer om na te gaan of echt niemand meeluisterde, en vooral niet iemand van de Catalogue. 'Als een soort - ja - heímelijke regel. Begrijpt U?' voegde Midas er met een bredere grijns aan toe. 'Enkel geldend voor leden van de Catalogue. Houden ze zich er niet aan, zet er als straf dan een executie op. Achja! Om te laten zien dat het menens is! Geniaal, hehe.' Stelde de Queen deze regel daadwerkelijk in, dan hadden ze voorlopig geen last meer van de Catalogue. Opnieuw een geweldig idee, al zei hij het zelf.