Where the hell did I end up!

Met een paar snelle passen stormde iemand de trap op. Nog nageroepen dat hij er langzaam over heen moest gaan en niet als een kudde olifanten naar boven moest rennen. Een geïrriteerde jaaah, volgde er op en een deur die in het slot sloot. Op zijn kamer zat de jongen met witte haren op het bed en sloeg het dikke boek open. Hij wilde wel eens weten wat voor magie ze in die wereld hadden. Zijn ogen gleden over de letters. Hij was gek op magie, al was het maar trucage. Daarnaast kwam zijn hobby origami ook naar voren. Hij pakte een stel vouwbladeren en stopte deze in zijn binnenzak. Zo zou hij de rest van de dag kunnen doorkomen. Hij las rustig verder. Op zijn bed en dacht rustig na. "Hoe zouden ze daar de magie gebruiken.." mompelde hij. Niet veel later hoorde hij een stem. Hij keek op. Het was niet zijn moeder die riep. Noch zijn vader of zusje. Hij keek naar het boek. "Welkom in wonderland..?" herhaalde hij. Zijn ogen vernauwde zich op de letter W. Het werd groter en leek een klein draaikolkje worden. Hij slikte. "Wat is dit..." mompelde hij. Hij keek naar het boek dat langzaam begon te zweven. "Onmogelijk...." sprak hij verbijsterd. Niet veel later schoot de draaikolk van zwarte substantie groter en vormde een zwart gat, gelijk. Hij slikte. Rende naar zijn bureau waar hij nog een tweetal stok kaarten pakte en rende toen richting de trap. Hij moest er weg van. Maar het boek was sneller. Hij zweefde al voor zijn neus. En voor hij het wist schoot hij in de draaikolk. Hij schreeuwde nog maar de zuigende kracht liet zijn geluidsgolven niet eens de ruimte in gaan. Het boek klapte dicht en rommelde de trap af.

In een vreemde ruimte dat meer op een galactisch wormhole leek dan echt een tunnel waar je doorheen liep zag Matt verschillende fragmenten van de sprookjes en tussendoor nog zichzelf. Matt keek met vreemde ogen naar de voorbijschietende beelden. "Wat...." hij kreeg geen woord uit zich. Hij voelde zich gewichtloos door de draaiende tunnel van fragmenten schieten. Was dit wat al die verdwijningen hadden doorgaan. Was dit het einde? Hij slikte geluidloos. Maar voor hij het wist voelde hij weer zwaartekracht aan zicht trekken.

Zo'n vijf meter boven een pad dat door het sprookjesachtige land liep kwam hij tevoorschijn. Zo uit het niets. Hij viel naar beneden. Een val die je doorgaans niet zou overleven. Maar een paar bewoners hadden toevallig een wagen vol met hooi onder hem. Ze reden met de wagen waar een ezel voorgebonen was richting een groot kasteel. De koningin moet nodig eens wat doen aan onze welzijn... mompelde het knokkige oude mannetje. Ssssht! Dadelijk hoort ze je nog sprak het vriendelijke oude vrouwtje. Met een ritseling viel Matt regelrecht in de hooiberg. Maar de oudjes waren te druk met elkaar bezig dat ze Matt niet merkte. Kalm klom hij er uit en sprong op het pad. Verbijsterd keek hij rond. Wat was deze plek? Hij zweeg en keek hij rond. "Wa-..." hij slikte. Dit was niet de gebruikelijke dorpje waar hij woonde. Hij was op een totaal andere wereld. Hij slikte. Keek rond als een jongetje dat zo onzeker was als maar zijn kon, op de eerste schooldag. Hij zuchtte. Kalmeren was de beste optie. Hij keek rond. Hij kon kiezen het oude stelletje volgen of de andere richting in. Hij zuchtte. Hij leunde tegen een van de afscheidingen en dacht na. Wat kon hij het beste doen. Zijn topprioriteit was toch om weer thuis te komen. Zwijgzaam liep hij verder. Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak. Klapte hem open. Hij zou zijn vader bellen, dan kon hij tenminste nog vragen wat dit voor grap was. Echter had hij geen bereik. Hij vloekte. De hooiwagen was al duidelijk dat dit echt een hoop eeuwen terug is. Of hij was terug in de tijd. Of! Hij was in het boek! Matt zijn ogen verwijdde zich. Wat was het laatste sprookje dat hij las! Alice in wonderland?! Was hij in wonderland! Matt zuchtte. Dat moest hem weer overkomen. Hij zweeg en liep de weg verder. Hij zou maar bij het kasteel verder vragen. Misschien was het handig om de koningin eens te spreken. Als hij het goed herinnerde was zij de leidster en wist zij het meeste van heel wonderland. Echter werd hij al snel afgeleid door een stem in zijn omgeving. Hij draaide zich om en zocht waar de stem vandaan kwam.

Cheshire liep met een rustige kalme pas over The Long path. Zijn staart zwiepte mee op het ritme wat hij neuride. 'Pompompidom pompompidom pompompomdiede' zijn ogen gingen wat geniepig van links naar rechts en weer terug. Een eindje verder op zag hij een kar met hooi gaan die zo hier en dan een strootje hooi verloor. Rustig liep hij er achter aan. Niet echt met een einddoel van waar hij heen liep. Hij liep gewoon graag en aangezien daar hier plek genoeg voor was, waarom niet? Hij hoorde een soort van wind vlaag, alleen was deze kort en klonk het anders dan normaal. Zijn ogen vielen op een postuur die hoog uit de lucht kwam vallen en midden in de kar met hooi landen. 'Bale' zei hij tegen zich zelf. Een beetje bloed en verwondingen is altijd leuk. Hij zette het op een rennen ondanks zijn zwaar ondervoede lichaam die er uit zag dat als er een grasprietje op viel het zou breken. Zijn kop schudde gevaarlijk heen en weer op zijn absurde dunne nek, maar dat was nu eenmaal zijn uiterlijk. Hij was niet ondervoed of hongerig, trek had hij echter altijd wel. Zijn oren gingen plat waardoor de tatoo's op zijn oren zichbaar kwamen. Op zijn linker oor stond het vrouwen symbool met duivels oortjes en op zijn rechter oor het zelfde alleen dan het mannen symbool. Verder stonden hier en daar nog meer tatoo's maar dat was meer tribal achtig en hadden niet echt een specifieke vorm. De kar met hooi kwam dichter bij en de stemmen een oud stel kwamen in zijn oren. Ze waren ergens over aan het kibbelen. Hij schonk er geen aandacht aan. Het geval dat net uit de lucht kwam vallen vond hij veel interessanter. Aangekomen bij de huifkar nam hij een grote krachtige sprong. Zijn bedoeling was op het hooi te komen, maar het lag losser dan verwacht. Op het moment dat hij dacht te landen zei hij met zijn zware kille stem 'Goedendag'. Zijn poten landen op het hooi en zakte er gelijk door heen. Zijn oren stonden recht overeind samen met zijn staart en zo zakte hij door de hooi naar beneden met een zwaar verontwaardigd gezicht. Spartelend met zijn klauwen, alsof het water was in plaats van hooi, wurmde hij zich een weg naar boven. 'Hoe ben je hier gekomen.' zei hij terwijl hij zijn rechter klauw optilde om een stukje hooi uit zijn oor te halen. Behendig pakte hij het stokje vast met twee nagels en haalde het uit zijn oor waarna hij het van de kar af gooide. Met een brede glimlach en en geïnteresseerde blik keek hij in het niets waar hij verwacht had dat de jongen daar zou zitten. Met een wat geïriteerde blik draaide hij zich om naar de weg waar hij net voorbij gerend was. Blijkbaar was de jongen er af gegaan en stond nu tegen een hek aan te leunen. Hij zuchtte half grommend en sprong van de kar af waarna hij op het hek sprong en over het smalle randje naar je jongen toe liep. Naar zijn gevoel had hij wel genoeg gerend en had er simpelweg geen zin in. Voor hij bij de jongen was aan gekomen liep hij al richting hem en liep hij hem tegemoet. 'Er zit een strooitje in je haar.' zij hij maar als nieuwe intro en draaide hij zich weer om zodat hij de zelfde richting in liep als de jongen maar dan op een hek.

Met een kalme pas en zijn handen in zijn zakken liep hij met gesloten ogen langs de weg. Niet doorgehad dat er een kat achter hem aan zat. Een angstaanjagende kat met een ongezonde dunne laag huid. Hij zweeg kalm toen hij de stem hoorde en keek opzij om verder te lopen toen hij de kat zag. Zijn mond vertrok tot een vreemde grimas en hij legde zijn handen op zijn mond om zijn lach binnen te houden. Het zag er gewoonweg niet uit. Toen hij bijgekomen was pakte hij iets wat verkeerd zat in zijn haren en trok het er uit. "Zow, opgelost..." sprak hij en liep hij dezelfde richting weer in. Het werd gekker en gekker. Een halfdode kat, een sprookjesboek die hem opat! Wat was het volgende. Een soldaat dat bestond uit een kaart? Nog voor hij het wist rende deze voorbij hem. Zijn blik vertrok. Hij keek met een vreemde blik de rennende kaart na. Hij zweeg. Okey, de dag werd gekker en gekker. En iedere minuut verlangde hij om zijn zusje weer eens in zijn armen te sluiten en aardig te doen. Maar ach, die was thuis. En hij zat, in dit godvergeten vreemde wereld. Hij zweeg en liep verder. Merkte dat de kat achter hem aan liep. Hij zweeg en zuchtte geërgerd. Als hij iets niet kon hebben was het feit dat hij gevolgd werd. Hij liep verder richting het kasteel. "Dus...." sprak hij ineens. "Waarom volgt een half-uitgehongerde kater mij?" sprak hij kalm en keek naar de kat met een strakke blik. Hij had het gevoel dat dat beest niet te vertrouwen was. Ieder vezel in zijn lichaam schreeuwde om het feit dat hij het ergens kwijt moest raken. En het uiterlijk van het best zorgde er alleen maar meer voor dat hij het gevoel versterkt had. Hij zweeg kalmpjes en liet zijn handen in zijn zakken en liep door alsof het hem niets kon schelen. Hij wilde eerst weten hoe de kat reageerde voor hij er op verder ging.

Gefacineerd keek hij toe hoe de jongen het strooitje uit zijn haar haalde. Het was niet dagelijks dat er een nieuweling recht voor je neus kwam vallen. Nieuwelingen wisten meestal nog nergens van af of wisten heel weinig dus hij kon deze nog helemaal naar zijn hand kneden of in zijn geval klauwen. Zijn onvermijdelijke brede glimlach verbrede zich nog verder bij het horen van de geërgerde zucht die de jongen los liet. Blijkbaar was hij niet geheel blij met zijn gezelschap maar daar gaf hij niks om. Hij deed toch waar hij zelf zin in had en lied zich niet gouw vertellen wat hij moest doen. Een paar soldaten kwamen langs gerend en de jongen keek alsof hij ieder moment flauw kon gaan vallen. Een zacht gegrinnik verliet zijn keel maar stierf weer weg toen de jongen zijn vraag stelde. 'Waar is de half-uitgehongerde kater?' zei hij vol verbazing en draaide zijn kop alle mogelijke kanten wat hij kon bewegen. 'Ow, tuurlijk, ikke.' hij bekeek de jongen nog eens uitbundig waarna hij half beledigt 'Ik ben niet uitgehongerd nog half uitgehongerd.' zei. 'Ik vraag me gewoon af waar je vandaan komt en wat je hier komt doen. Je ziet er nog al verdwaald uit.' zei hij vol interesse waarna hij voor de zoveelste keer de jongen na checkte alsof hij van goud was en hij naar de originele goudstempel zocht. Hij kon zijn nieuwsgierigheid nooit verbergen wat hij ook probeerde. Het was net als zijn brede glimlach op zijn kop, nooit weg te werken wat hij ook probeerde. Zelfs als hij huilde deed hij dat met een glimlach. Hij richte zijn aandacht weer op de jongen en luisterde naar elke woord wat hij uitsprak.

Met zijn ogen richting de kat gericht keek hij hem bedenkelijk aan. Hij keek toen weer weg richting het kasteel. Hij zuchtte. Een kat? Die er uit ziet als uitgehongerd? Hij had het sprookje Alice in wonderland niet recentelijk voorgelezen en zwijgzaam dacht hij diep na. Hij zuchtte toen hij door had dat het de vervelende kater was die Alice lastig viel. Hij zweeg en keek richting de kat en daarna keek hij met een zure blik naar hem. Volgens het verhaaltje was het de kat een vriendelijker uiterlijk. Hij zweeg kort en zijn zure blik ging naar voren. Fijn hij zat opgescheept met een luguber magere kat en hij zou er moeilijk van afkomen ook. Daarbij, het was waarschijnlijk mooier gebracht dan het werkelijk was vanwege de kinderoortjes die er niet zo super tegen konden. Als zijn zusje dit zou weten, zou ze toch anders tegenover Alice in Wonderland gaan kijken. Zwijgzaam met zijn handen in zijn zakken liep hij verder. Niet op de kat lettend. Hij zag de kat alle kanten in kijken en rolde met zijn ogen. Waar was een andere kat? Nergens! Hij had het over hem! Hij zweeg op zijn woorden. De half geërgerde woorden deden hem grinniken. "Je mag wel wat meer vet naar binnen sprokkelen als je er wat gezonder uit wilt zien..." sprak hij kalmpjes. "Waar ik vandaan kom? Uit een andere wereld. Wat ik kom doen? Zo snel mogelijk een weg uit deze wereld zien te vinden en weer naar huis gaan..." sprak hij. "Verdwaald, phu..." sprak hij. "Ik las mijn zusje regelmatig sprookjes voor, het laatste wat ik zou zijn is verdwaald. Ik heb de nodige kennis om bepaalde sprookjes te ontwijken, overleven en door te gaan..." sprak hij kalm. Hij zweeg en sloot zijn ogen. Alhoewel, nodige kennis? Hij stond tegen over een kat die meer botten was dan echt spiermassa. De opgeblazen kat in het verhaal klopte dus ook voor geen meter. Dus de vraag was of de koningin net zo was als in het sprookje. Hij zweeg kalm en sloot zijn ogen. Misschien was het wel handig? Nee, het was riskant, maar alles beter dan nergens naar toe kunnen. Hij zweeg kalm en keek naar de kat. "Dus, hoe lang ben je van plan mij te volgen?" sprak hij half vragend half geïrriteerd. Hij had niet echt de grootste zin in de Chesire-kat die hem achterna huppelde. Hij zweeg kalm en glimlachte zwakjes. Hij keek richting de kat en zweeg terwijl hij vooruit liep.

De zure blik die de jongen hem gaf deed hem helemaal niets. Hij hield wel van leedvermaak van anderen, dat zat nu eenmaal in zijn bloed. Nadat de jongen zij dat hij hier zo snel mogelijk weg wilde schoot hij in een lachbui waarbij hij bijna van het hekje af viel. 'hahaha... Ow jongen toch.. hihihi... er is geen uitweg hier.' en hij keek hoopvol naar de jongen om een schokkende blik te krijgen terwijl hij zich weer goed op het hekje trok en weer verder liep. Hij kalmeerde zichzelf even om uit zijn lachbui te komen, 'Je zult je zusje nooit meer zien.' zei hij met een spijtige ondertoon, die hij ditmaal wel meende. De eerste keer dat er ooit een mensen hier was geweest in zijn bijzijn was hij nu niet echt lief er over en dat mens had toen bijna zijn nek gebroken. Nee, nu paste hij daar voortaan wel voor op dat dat niet weer gebeurde. De jongen sprak verder dat hij wel de nodige kennis had van sprookjes. 'hmmm zei hij zacht. 'zie ik er ook zo uit in de boeken dan?' vroeg hij vol nieuwsgierig heid waarbij hij de jongen aan keek. Eigenlijk wist hij het antwoord al van de eerdere mensen die hier al geweest waren. Blijkbaar stond hij geschreven in de boeken als een donzig paarse kater. Iedere keer als hij er aan moest denken als hij er zo uit zou zien krijg hij rillingen. Ook had niemand zijn geliefde sikje beschreven. Hij liep even op drie poten verder en haalde zijn sikje even langs twee nagels door zodat het zich ontkrulde en weer terug in de halve krul ging hangen zoals het voorheen ook zat.

Een serieuze blik ging naar Cheshire en zijn ogen waren furieus. "Je ziet er misschien geloofwaardig uit door je lachen. Maar ik weet een ding zeker, het is geen leugen..." sprak hij vol vastberadenheid. "Als er geen uitweg was zou er ook geen zekere meisje genaamd Alice hier binnen komen..." sprak hij. "Een nadeel, de uitgang is niet voor de hand liggen en dat zorgt er voor dat hij amper te vinden is. Kortom. Er is een uitweg die haast neit te vinden is." sprak hij strak maar met zekere stem naar de kat. "Dus het zal even duren voor ik mijn zusje weer zie..." sprak hij strak en bars maar vol kracht. Hij zou zich niet om de weg laten leiden door de kat. Soms was het enige wat je kan doen hopen en dit deed hij volop. Om dat schattige kopje van zijn zusje weer te zien. "Nee, van dat beeld van dat paarsige vetklep met strepen is niets terug te vinden. In feite, ben jij erger om naar te kijken. Laat staan om naar te luisteren..." sprak hij en keek toen weer voor zich. Hij zuchtte. Hij zou de moed niet opgeven. Hij wilde met zijn zusje herenigd worden. Koste wat kost. Hij zou er voor vechten, en als het moest zou hij de koningin er voor helpen ook. Zolang hij er maar uit kwam. Zolang hij maar naar huis kon om zijn zusje voor de zoveelste keer uit het sprookjesboek te laten lezen.

De jongen zag het blijkbaar nog hoopvol in dat hij hier zo weer weg was. Hij wilde zijn pret niet bederven, maar ondanks dat hij vreselijk vals kon zijn gaf hij nooit iemand valse hoop. 'Luister jongen en luister goed. Ik zit hier al zo lang dat ik mijn eigen leeftijd niet meer weet. Er is hier nog nooit iemand uit gekomen. Die Alice waar je het over hebt is hier ook nog steeds.' Hij keek de jongen recht in zijn ogen aan met een sirieuze blik. Hopelijk drong het tot de jongen door. Anders zou hij door blijven gaan tot hij het wel begreep en uit ervaring was niemand daar blij mee. Eigenlijk waren en maar weinig die echt blij met zijn aanwezigheid waren. Niet dat hij daar veel om gaf. Hij deed tenslotte waar hij zelf zin in had en er stond nergens dat hij ergens niet moet komen of zijn. 'Het zal helaas niet meer voorkomen dat je je zusje nog een sprookje voor gaat lezen behalve in je dromen.' Hij keek de jongen exspres niet aan. Wetend dat zijn glimlach dan weer zo ongeloof waardig over kwam ondanks zijn sirieuze toon en stem. Rustig sprong hij van het hekje af en ging naast de jongen op de grond lopen. Wel zo dat je jongen hem natuurlijk niet kon plattrappen. De jongen zijn woorden over hoe hij er echt uit zag deed hem niks. Het hielp waarschijnlijk ook wel dat hij het al verschillende keren had aangehoord. 'Nou en vetklep ben ik blijkbaar net aan je eerdere woorden te horen.' zei hij vrij neutraal. 'Natuurlijk wil ik niet dat je je geliefde droompjes op geeft, maar je moet het in gaan zien dat het alleen maar droompjes zullen blijven.'