Wake up...

Kille, holle ogen staarden voor zich uit. De donkere schaduw die de oogkassen over de rest van het stenen gezicht wierp gaf het gehele uiterlijk van de uit steen gehouwen vrouw een depressieve uitdrukking. De regen die deze ochtend al onophoudelijk viel liet het grijze stenen beeld met marmer en goud donkerder lijken. Eén van die kristallen druppels viel op de wang van het stenen gezicht waardoor de vrouw die het voor moest stellen nog treuriger leek te zijn.
De koude handen van het beeld waren stevig om het gevest van een majestueus uitziend zwaard geslagen waarvan de punt vlak voor haar voeten op haar standaard rustte.
Het standbeeld moest onmiskenbaar een gigantisch schaakstuk voorstellen. Ironisch genoeg een witte koningin al zag de vrouw er niet uit als een ware vorstin. Ze leek te onschuldig. Ze was dan ook geen echte koningin. Ze moest het alleen maar voorstellen in een eeuwenoud spel. Het was dan ook eeuwen geleden dat ze gemaakt was. Ze was een cadeau geweest voor de toen heersende Koninklijke familie. Zij en nog eenendertig anderen. Waar de rest van haar schaakspel was, wist ze niet. Vergaan misschien of net als zij op een plek achtergelaten en vergeten. Waarschijnlijk zou het originele spel niet eens meer compleet zijn.
Zo verzonken in gedachten kropen de eerste zonnestralen over de toppen van de bomen. Vogels hoorde je niet. Het enige wat hier kwam waren aaseters. En die zongen geen vroeg lied om de ochtend in te luiden. De regen stopte onderhand met stromen totdat ze alleen nog maar ritmisch van de takken drupte. Langzaam kropen de waterige stralen verder over de grond en liet het standbeeld baden in het licht. Het goud dat in de loop der jaren een beetje dof was geworden schitterde nog steeds mede dankzij de waterdruppels. Pas toen ze volledig in het zonlicht stond was de ware kracht van het schaakstuk te zien. Contouren werden zachter en de wind kreeg meer grip op kleding en haar. Gepaard met de schitteringen van het zonlicht dat op de waterdruppels weerkaatste nam het beeld werkelijke vormen aan. De vingers van de hand die als bovenste op het gevest lag onttrok zich aan het zwaard en strekte zich uit. Mos en modder van de nacht schudde het tot leven gekomen standbeeld van zich af. Voorzichtig tilde ze de rok van haar jurk wat op en stapte van haar voetstuk af. Langzaam opende de jonge vrouw haar ogen en moest meteen een hand ophouden tegen het felle zonlicht. Toen haar ogen weer een beetje gewend waren aan het zonlicht liet ze die hand weer zakken. Haar felblauwe ogen keken even rond. Ze namen de troosteloze plek om hen heen goed in hun geheugen op. Ze moest hier ’s avonds immers weer naartoe terug. Bij het vallen van de schemering moest ze weer terug op dat voetstuk staan. Nog één blik schonk ze aan haar voetstuk met de gouden plaat waarop met sierlijke letters haar naam en functie in het schaakspel aangegeven stond: Bastiënne, Witte Koningin. Wat een leugen! Bastiënne draaide zichzelf richting iets wat nog het meeste op een pad leek en zette zichzelf in beweging. Onder het lopen bewoog haar arm langzaam naar de schede die aan het gouden lint om haar middel hing en borg hem op. Nog steeds een beetje in haar stenen staat liep ze langzaam door. Waarnaar wist ze niet echt, zolang het maar niet zo verdomde eenzaam was. Ze hoefde geen conversatie met iemand, maar ze wilde leven zien. Maar misschien was die wens niet verstandig geweest in een bos als dit. Vreemde geluiden zorgde er al snel voor dat Bastiënne steeds meer op haar omgeving ging letten. Want sommige van die geluiden waren al akelig dichtbij.

Een kalme pas, zo kon je het beschrijven. Het was nu twee dagen dat hij in deze wereld beland was. Hij had gedacht dat zelfs zijn zusje het wel leuk zou vinden, maar de droomwereld werd al gauw een hel. De uitweg was nergens te vinden. Hij zou met zo veel mogelijk figuren praten, ze wisten allemaal wel iets. Toch? Hij had zich al snel gewend gemaakt. Hij had zijn verleden al met zich mee. Het voorlezen uit sprookjes, het zwaardvechten had hij kennelijk aanleg voor. Met andere woorden. Hij kon hier wel overleven. Hij liep met zijn zwaard, dat dun en licht was kalmpjes over het pad. Het was een bos dat half afgebrand leek te zijn en een paar angstaanjagende trekjes. Hij zweeg kalm. Hij wist niet van de gevaren hier maar zou ze van zich af slaan. Hij zweeg kalm en liep met een kalme pas verder. Er moest hier iemand zijn die meer wist. Hij voelde het gewoon. Kalm sloot hij zijn ogen en ademde diep in. Beende rustig verer en ademde weer uit. Met een kalme pas liep hij verder. Merkte dat hij niet alleen was. Hij hoorde voetstappen. In de bosjes liep hij verder en keek toe wie er liep. Het was namelijk voorzichtig. Hij zag een vrouw in een witte jurk met een prachtig zwaard. Zijn ogen verwijdde zich. Dat meende je niet! Dat was toch niet! De witte koningin! Met een kalme pas liep hij de bosjes uit en keek kort naar de vrouw. De persoon die haast hoog in zijn lijstje kwam. Hij zelf las regelmatig ook wel een sprookje maar de witte koningin bleef een persoon waar hij tegen op keek. Hij liep met kalme pas naar de vrouw en keek met een kalme blik naar haar. "Pardon mevrouw, kan ik u een vraag stellen?" sprak hij met een bleefde toon in zijn stem. Hij kon zeggen wat hij wilde, maar ze bleef een vrouw met aanzien en met een glimlach wachtte hij op een reactie.

Nog altijd verder voortschrijdend over het modderige pad dat de zoom van haar witte jurk smerig en vochtig maakte, schoten Bastiënne’s ogen over het terrein. Als hier iets of iemand anders was dan zou ze het zien. Ondertussen week ze uit voor de kleine duistere poelen regenwater op de grond die door de modder gevormd waren.
Haar wandeling was maar van korte duur. Want al vrij snel voelde ze een aanwezigheid. Eigenlijk nog eerder voordat ze hem hoorde. Ze draaide zich om zodat haar lokken witblond haar en de linten en sjaals van haar kleding vrolijk mee zwierden. Nadat haar zilver gekleurde ogen even de omgeving afgespeurd hadden zag ze een stukje verder op een persoon staan. Hij had wit haar. Echt spierwit. Nog witter dan dat van haar. Na een betere blik op hem te hebben geworpen kon ze ook ontdekken dat hij rode ogen had en verder eigenlijk alleen maar zwarte kleding. Ook het zwaard dat hij bij zich had was Bastiënne niet ontgaan. Het zorgde ervoor dat ze onbewust haar grip om het gevest van haar eigen zwaard verstevigde. Je wist nooit of deze knul vriend of vijand was. Nou, knul. Qua uiterlijk zou ze hem rond de achttien schatten. Niet echt een knul meer dus.
Hij sprak haar aan. Ze sprak niet. Ze wachtte af tot hij voor haar stond. ‘Maar natuurlijk. Wat is het wat je wenst te weten?’ vroeg ze met een zuivere stem die precies bij haar uiterlijk scheen te passen.