So if this isn't a dream, than what is it?

Onderwerp: So if this isn't a dream, than what is it? zo aug 14, 2011 9:30 pm

Met grote ogen keek de jongen om zich heen. Hij had de poes beschermend tegen zijn borst opgeduwd, zijn beiden armen om haar heen geklemd. Maar deze had haar ogen dicht en leek erg rustig; ondanks het feit dat het leek alsof de jongen ieder moment zou kunnen gaan panikeren. Hij draaide rond, bekeek alles om zich heen. Wat was dit voor plek?... Nog een betere vraag; hoe was hij hier terecht gekomen? Het was enkel te danken aan de nagels van Dorothy, die hem een paar schrammen hadden gegeven toen ze hier pas waren, dat hij zich besefte dat dit de echte realiteit was. Geen droom, geen vreemde illusie, noch een hallucinatie.
Na een tijdje begon de poes te protesteren, vond het niet meer leuk dat ze geen ondergrond onder haar pootjes had. Ze wrong zich lenig in allerlei bochten, trapte met haar achterpoten. Uiteindelijk verloor hij zijn grip over het witte diertje en bevrijdde ze zich uit zijn greep; kwam keurig op haar vier pootjes terecht. Ze trippelde een kant op, bleef toen staan en draaide zich om. Ze trok zowel met haar oren als met haar snorharen en ze zwaaide af en toe wild met haar pluizige witte staart. Weifelend, en in een voorzichtige pas, liep de jongen naar haar toe. Hij knielde bij haar neer, aaide haar. ‘Je moet niet wegrennen, Dorothy. Je weet dat je me niet alleen kunt laten, en dat ik jou niet alleen kan laten. Vooral niet op een plek zoals dit, waar we de weg niet kennen,’ fluisterde hij op een warme toon. Hij weet niet waarom hij het deed; maar hij keek op, waarschijnlijk omdat Dorothy dit ook deed. Hij hapte geschrokken één keer naar adem, viel op zijn achterste en kroop onhandig achteruit. Een persoon, die hij niet eens had horen aankomen. Met grote ogen bleef hij naar de persoon kijken, wist niet wat hij moest doen. De poes daarin tegen wist dit wel; ze begon de persoon vriendelijk kopjes te geven, haar geur verspreidend. De jongen kon enkel staren, met grote ogen gevuld met angst.

* Het liefste een menselijk iemand, of iemand die erg veel op een mens lijkt ^w^..
Anders klopt mijn post geloof ik niet meer zoveel ;o

The pied piper was promised money for his service

Een midagbriesje blies door de bomen,en nam hier en daar een verdwaald blaadje mee. De Stilte bij de rivier werd alleen verbroken door het geluid van iemand die fluit speelde. Dat was Hamelin,die tegen een boom geleund zat. Als hij ergens zittend zijn fluit bespeelde,vergat hij meestal waar hij was,en ook de tijd passeerde zonder dat hij het merkte. Toen echter een eikenblad onder de rand van zijn hoed waaide,en zijn rechter oog uit dreigde te prikken,kwam hij weer tot zich zelf. De muziek stopte abrupt,en stilte keerde weer op de oever,afgezien van het zachte ruisen van het water. Hij moest dit plekje maar eens onthouden. Het was er zeer aangenaam. Hamelin rekte zich uitgebreid uit,voordat hij opstond,en het kronkelpadje terug naar de Long path op liep. Toen hij weer op de weg stond,werd hij ontvangen door een koor van fluisteringen. "Kijk,daar is de rattenfluiter weer. Kom eens hier,Hamelin. Ik wil je een geheimpje verklapen. Vieze oude zwerver die je bent" Hamelin kon er wel om lachen. "Ach,houd toch op,stuk onkruid. Ik heb deze wegen l vele jaren bereisd. Denk je nou echt dat ik nog in jullie streken zou trappen?" Zonder op antwoord te wachten,pakte hij zijn blaasinstrument weer te voorschijn,en begon te spelen. Maar in plaats van naar de Moving Hills te gaan,sloeg hij weer rechts af,richting de ingang van Wonderland. Niet om enige specifieke redenen,anders dan dat hij er gewoon zin in had. Minuten werden kwartieren,en kwartieren werden uren. Niet dat het zo ver lopen was. Nee,geenszins. Maar Hamelin liep gewoon langzaam,om de reis te rekken. Uiteindelijk kwam het huisje van de poortwachter in zicht. Normaal gesproken kwam de poortwachter naar buiten voor een praatje,als hij hem aan hoorde komen,maar nu bleef hij binnen. En Hamelin zag al waarom. Ze hadden bezoek. Hij stak zijn fluit in een lus aan zijn riem,en boog zich voorover om de kat te aaien,die naar hem toe kwam getrippeld. "Hallo,poes" zei hij zachtjes. Toen keek hij op. "Goedenmiddag,"zei hij tegen de jongen die voor zijn neus stond.
"Nieuw hier?"

when he didn't get paid,he took their children instead

Hij kon alleen maar met grote ogen naar de persoon kijken die een hand uitstak naar de witte poes. Deze ontving de aai hartelijk en snorde zachtjes, vond het altijd fijn om geaaid te worden. In het weeshuis was ze ook altijd het lievelingetje geweest van iedereen, en als haar baasje het toeliet werd ze altijd eens lekker verwend. Normaal zou hij allang in actie over zijn gegaan, de persoon die zijn Dorothy aanraakte klappen gevend en duidelijk makend dat ze niet zomaar aangeraakt mocht worden. Maar hij durfde niet. Het was te danken aan het gedrag van de poes dat hij uiteindelijk maar in beweging kwam; zij leek alles hier te vertrouwen. Dus dan zou het toch wel goed zijn?
Hij kwam overeind, klopte het stof van zijn kleren; maar nog steeds zei hij niets. Hij keek op, kon het niet helpen dat hij weer met grote ogen naar de persoon voor hem zat te staren. Hoe groot was die vent wel niet!? Drie meter?... Nee, dat was nou ook weer overdreven. Waarschijnlijk rond de twee meter, gokte hij. De kleren van de persoon zorgden ervoor dat hij zijn wenkbrauwen fronste. Was hij een of andere zwerver?... Niet dat hij erover mocht klagen; in principe was hij nu zelf ook een zwerver. Het was duidelijk dat de weg terug naar het weeshuis vinden moeilijk, of misschien wel onmogelijk was. Alles hier leek niet eens op de vertrouwde omgeving van de plek waar hij had gewoond.
Hij knipperde met zijn ogen, keek op wanneer iemand hem iets vroeg. Hij bleef hem enkel aankijken, zei niets. Dorothy trippelde vrolijk naar hem toe, streek met haar pluizige staart langs zijn been; tot zijn knieholte. De jongen liet zijn blik afdwalen naar onder, keek in de grote gele ogen van de poes. Ze moedigde hem altijd onbewust aan om zijn mond open te doen en wat te zeggen. Eerst dacht men dat hij het zich gewoon verbeeldde, maar naarmate de tijd verstreek en ze meer contact tussen de jongen en de kat ontdekten; bleek er toch iets speciaals aan die poes te zijn. Hij keek weer op, knikte langzaam als antwoord op de vraag. ‘Mag ik U vragen wat “hier” precies inhoudt?’ vroeg hij zachtjes, hem vragend aankijkend.

The pied piper was promised money for his service

Hamelin grijnsde traag. "Dat mag je. Hier houd in deze specifieke plek,"zei hij,naar de grond wijzend. "Maar ik neem aan dat dat niet is wat je bedoelt. Waar wij ons bevinden,is Wonderland." Het was lang geleden dat hij een nieuweling had ontmoet. "Ik ben Hamelin. Ik woon hier. In wonderland." Hij maakte een kleine buiging. "Je bent hier gekomen door het boek,neem ik aan?" zonder op antwoord te wachten knikte hij. Dat kon ook niet anders. "Wees maar niet bang,hoor. Je kunt hier ook weer weg komen. Ik heb alleen geen flauw idee hoe." Hamelin lachte zachtjes. Hij kon hier niet weg,dus intresseerde het hem niet waar de uitgang was. Bovendien had hij het hier wel goed zo. "Maar er is vast wel iemand die je kan vertellen hoe je hier wel weg kunt." Hij wees over zijn schouder. "Die kant op. Over de Long path. Daarna over de Moving hills,door de Blue fields. Dan kom je uit bij de Magnificent castle,waar de Queen woont. Ik neem aan dat zij er meer van weet." Hamelin streek eventjes over zijn lange,krome neus. "Dat is,er van uitgaand dat je weer weg wilt. Al zie ik niet waarom iemand dat zou willen." Nog altijd grijnzend graaide hij in zijn rugzak,en haalde een homp brood tevoorschijn. "Nu,als je het niet erg vind,zal ik even lunchen,"zei hij,waarna hij een stuk afscheurde,en in zijn mond propte.

when he didn't get paid,he took their children instead

Als eerste reactie trok de jongen zijn wenkbrauw op. Zelfs hij, een persoon die bijna nooit een gesprek aanging met iemand, wist dat die woorden flauw waren. Niet dat woorden echt betekenis hadden in zijn ogen; dat was stiekem ook de hoofdreden waarom hij bijna niet praatte. Waar moest het je uitbrengen? Al die klanken, ze zouden je hooguit hoofdpijn of frustratie bezorgen. Afwezig als hij was kreeg hij nooit alles mee van wat iemand zag; tenzij die persoon echt zijn aandacht wist op te eisen. Maar meestal was hij altijd bezig met zijn gedachtes, vage herinneringen of met Dorothy natuurlijk.
Hij keek weer op toen er weer woorden over de lippen van de man kwamen. Voor een keer hoefde iemand niets anders te doen dan zichzelf zijn om zijn volle aandacht te krijgen; hij vond de man zowel vreemd als beangstigend. Wat als hij iets met hem ging doen?... In zijn oren leek het alsof hij praatte met een schaduw over zijn tong, hij vatte zijn woorden niet. Kon hem alleen maar niet begrijpend, met gefronste wenkbrauwen, aankijken. Hij deed zijn best wel om het te snappen, het zich te realiseren. Maar het klonk onecht, als een of andere slechte grap of vage droom.
Wonderland dus… Wat een cliché naampje voor een plek zoals dit. Het was duidelijk aan hoe alles er hier uitzag dat de naam er wel bij paste… Maar het was zo voorspelbaar, voor de hand liggend. Zelfs hij had nog iets beters kunnen verzinnen. Hij snapte het pas toen de vent over een of ander boek begon, dat hem hier moest hebben gebracht. Hij wendde zijn blik af, leek beledigd. Hij had dat boek niet eens meegenomen, en nu had dat ding hem naar deze vreemde plek gebracht; leuk hoor.

De man voor hem stelde zich voor als Hamelin. Hij bleef zwijgend naar hem kijken, zei zoals gewoonlijk weer eens niets. Hier wegkomen?... Wou hij hier eigenlijk wel weg? Hij had al die mensen in het weeshuis maar irritant gevonden, bemoeials. En ze lieten hem alleen maar de dingen doen die hij wou, af en toe ook maar, omdat ze bang waren dat hij weer niets ging zeggen. Wat konden die mensen overdrijven. Misschien zou hij teruggaan, mits het hier erger was dan daar. Maar hier zou hij vast veel moeten praten, en daar hield hij niet van. Hij zou de weg moeten vragen, spullen zien te krijgen… En nu zou hij zich, volgens de manieren die hem aan waren geleerd, moeten voorstellen. ‘Mijn naam is Xander; Xander Ozair Bezarius. Maar men noemt me meestal Oz, dus zie ik niet in waarom U dat niet zou kunnen doen,’ stelde hij zich voor, trok met moeite een mondhoek omhoog waardoor hij een scheve grijns op zijn gelaat kreeg.
Er werd hem verteld hoe hij bij een of andere Queen kon komen, die er meer verstand van zou hebben. Maar mensen die veel wisten waren meestal altijd betweterig, werkten niet mee – wouden iets inruil voor hun kennis, en ze waren vrijwel altijd irritant. De woorden die ze gebruikten al; hij snapte ze nooit en dat maakte hem geïrriteerd. Des te meer reden om zijn mond gewoon gesloten te houden, dat werkte altijd wel. Hij knikte enkel als reactie op de woorden, had nog steeds geen zin om echt veel te praten.
Er klonk een schelle miauw, afkomstig van Dorothy; die het eten vrijwel gelijk had gezien. Ze miauwde nog een keer, streek met haar kop langs de benen van de man. Ze was gewend altijd eten te krijgen wat ze zag als ze lief deed, dus verwachtte ze dat nu ook wel. De jongen keek naar de poes, grinnikte zachtjes; bijna onhoorbaar. ‘Niet doen Dorothy, laat die man toch. Dit is niet voor jou,’ fluisterde hij quasiboos tegen de poes, waarna hij door zijn knieën ging, een hand naar haar uitstak. Maar ze negeerde hem, moest en zou het eten krijgen waar ze haar ogen op had gericht. Eten in de vorm van boterhammen; niet eens wetende of ze het wel lustte.

The pied piper was promised money for his service

"Ah,Xander dus. Of Oz,als je dat liever hebt. Aangenaam." Hamelin boog nog een keer.
"Niet echt een prater,huh?" zei hij naar een tijdje. "Ieder zijn eigen ding." Ontspannen scheurde hij nog een stuk brood af,en propte die in zijn mond. Hij grinnikte toen hij zag dat Dorothy aan het bedelen was. "Sorry poes,als je eten wilt,zul je het zelf moeten vangen,"zei hij grijnzend,ondertussen Xanders verscheidene en niet allemaal even beleefde gelaatsuitdrukkingen grondig negerend. Hamelin veegde zijn mond af met de rug van zijn hand. "Wat me er aan doet denken. Als je over de Long path gaat,negeer de bloemen. Dat onkruid probeert alles en iedereen te verleiden om dichtbij te komen. Ik weet niet precies wat ze doen met iemand die er in trapt. Niemand weet dat eigenlijk. Want er is nog nooit iemand terug gevonden nadat hij de berm in is gegaan. Ik denk,ik zeg het maar even." Ondertussen hij hij ook een fles uit zijn rugzak op gevist,waar hij nu grote slokken uit nam. "Ook met deze hier zou ik voorzichtig zijn,"zei hij,naar de kat knikkend. Weer veegde hij zijn mond af,voor verder te gaan met het brood."Over voorzichtig zijn gesproken,het is misschien verstandig om de Queen respectvol te behandelen." Nog voor hij een reactie terug kreeg,stak hij zijn hand al verdedigend op. "Ik zeg niet dat je haar moet vereren of zo. Ik heb zelf ook niks met haar van doen. Maar een beetje respect is wel verstandig. Er lopen hier veel figuren rond die je hoofd aan de muur zullen hangen en de rest in een diepe put gooien,als je ook maar zoveel doet als brutaal kijken naar haar." Hamelin zuchtte. "Vroeger was dat wel anders. Je mocht denken van het koningshuis wat je wilde. Maar zelfs in Wonderland is niet alles zoals het ooit was. Er zitten duistere tuiden aan te komen,Oz. Als ze er niet al zijn." Een moment lang staarde Hamelin naar de grond,in gedachten verzonken. "Maar dat soort praat zit je natuurlijk niet op te wachten. Als je je gewoon normaal gedraagt tegen iedereen komt het allemaal wel goed,"zei hij met een bemoedigende glimlach.

when he didn't get paid,he took their children instead