Don't leave just yet. Don't just leave.

De weg was troosteloos. Hij was troosteloos voor haar, troosteloos naast haar en troosteloos achter haar. Hij leidde nergens naar toe, in elk geval nergens waar ze echt heen wilde. Waar wilde ze heen? Naar de vergetelheid? Terug naar waar ze vandaan kwam, ergens uit een plek in het Clouded District? Ze wist het niet. Ze wist niets, kende niemand. Ze was hier nu drie weken, en het enige wat ze wist was haar naam. Pandora Lacie Nightingale. Tenminste, ze dácht dat dat haar naam was. Somber keek ze voor zich uit, terwijl de menigte van mensen rondom haar zich nog voortbewoog. Marktdag. Wat maakte het haar ook uit. Ze zat vast, vast in het vacuüm tussen leven en dood. Ze was niet dood, maar ze voelde geen leven. Ze was in feite gewoon een ding. Ze leefde. Echt waar. Maar ze gedroeg zich als een dode. Haar ogen waren leeg, haar gedachten oppervlakkig. Het was angstaanjagend, volgens de mensen van Auroria. En toch hadden ze haar in huis genomen. Omdat ze uitgehongerd was. En gewond. En zwak. En bovenal om het feit dat ze haar bewonderden. Dit meisje was in haar eentje het Clouded District uitgekomen. En ze had het overleefd. Haar kleren waren gescheurd geweest, en haar ogen hadden op waanzinnig gestaan, maar ze had het overleefd. Even schudde het meisje haar hoofd. Misschien had ze daar moeten blijven, moeten sterven voordat ze hier aankwam. Misschien had ze moeten gaan liggen tussen de oesterzwammen en het zachte mos, en moeten wachten op de dood. Dan zou ze de wereld een hele hoop leed besparen. Want ze wist niets, niets behalve het feit dat ze een gevaar was voor anderen. Of ze hier vandaan kwam, of dat ze een mens was, ze wist het niet. Ze wist niet eens hoe oud ze was, verdomme. Haar handen balden zich tot vuisten. Waarom wist ze niets? Wat was er mis met haar? Hoe kon ze verdomme vergeten wie ze was? Haar tranen verbeet ze, hoewel ze achter haar ogen prikten. Huilen om een reden die je volledig onbekend was, wat nutteloos. En dat in het midden van een menigte. Sommige mensen bleven al staan kijken. Het was ook vreemd, zo'n klein meisje, ongeveer anderhalve meter lang, dat alleen op straat stond. Weg, ze wilde weg uit de menigte. Weg uit de wirwar van warme lichamen, weg uit de dwarrelende stemmen die haar hoofd vulden met afschuwelijke beelden. Ze moest hier weg. Vanuit stilstand begon ze te rennen, niet lettend op haar omgeving. Het boeide haar niet meer. Ze hoorde hier niet, ze moest weg. Weg van de stemmen in haar hoofd. Weg van- Ze botste ergens tegenop. 'Auw!' riep ze uit, het eerste geluid dat ze in drie weken had gemaakt.

-Xander?-

Hij had op goed geluk de kat maar gevolgd. Hij liet haar de weg hier maar leidden; wist toch dat hijzelf zou verdwalen. En zij kwam altijd ergens wel uit, haar wil om eten te vinden was altijd erg groot. En waar eten is, zijn meestal ook mensen. Mits het geen muis is die ze gewoon vangt in het bos. Grote moeite met het dier bijhouden had hij niet, hij was nu wel gewend aan het overschakelen van gangen. Dan rende ze, dan trippelde en soms liep ze heel erg sloom. Hij imiteerde haar feilloos, vond het best wel een leuk spelletje. Hij probeerde bepaalde trekjes te zien, maar de dikke vacht van de poes weerhield hem hiervan. Nou ja, trekjes zoals spieren die zich aanspanden. En de bewegingen van haar staart verrieden ook niets, die leken wel gewoon willekeurig.
Pas toen hij het dorpje in de verte zag snelde hij vooruit om de kat op te pakken en tegen zijn borst op te drukken. ‘Nu blijf je weer bij mij, ik wil je niet kwijtraken… We hebben alleen elkaar,’ fluisterde hij zachtjes tegen de poes. Deze liet zich gewillig vasthouden, vond het wel leuk dat ze niet meer hoefde te lopen; des te minder werk voor haar.

De straatjes waren klein, en er waren te veel mensen. Het leek wel over bevolkt. En met zijn kleine lengte, reikte hij net niet tot het niveau waar je verse zuurstof kon inademen. Hij voelde zich duizelig, in het nauw gedreven. Waar kwamen al die mensen vandaan? Een paar minuten geleden in het bos was het nog zo rustig geweest, en nu waren werkelijk overal mensen! Hij begon licht te panikeren, kon niet tegen de drukte. Je zou haast denken dat hij pleinvrees had. Het was enkel dat deze drukte hem onbekend was, en daarom was hij bang. Hij draaide zich soms om, liep dan weer een paar stappen; botste vervolgens tegen iemand op, om zich vervolgens weer om te draaien en hetzelfde te doen. Waar moest hij in godsnaam naartoe?
Hij botste alweer tegen iemand op; of wacht nee… Hij stond stil, dus moest de persoon wel tegen hem opgebotst zijn. In plaats van een gemompel of een gesist scheldwoord, riep de persoon iets. Van schrik liet hij Dorothy vallen, deze viel keurig op haar vier pootjes. Aangezien de kat al aan de drukte was gewend bleef ze staan, keek nieuwsgierig naar het kleine meisje; dat toch groot leek vanuit haar oogpunt. Zoals gewoonlijk gaf ze weer wat kopjes aan een van de benen van het meisje. De jongen keek naar het meisje, met grote ogen; zoals hij altijd naar iemand keek die hij hier tegenkwam. Ze had iets geroepen… Of was het geschreeuwd? Had hij haar pijn gedaan. ’S-Sorry…’ zei hij zachtjes, wist eigenlijk niet goed wat hij moest zeggen; maar omdat Dorothy de persoon kopjes gaf voelde hij zich verplicht om wat te zeggen. ‘Dorothy, kom hier; dadelijk raak ik je alsnog kwijt.’ Maar opnieuw negeerde de poes hem, en bleef ze lieflijk kopjes geven aan het onbekende meisje.

* Ja c: ?

'S-sorry...' klonk het zachtjes boven haar, waardoor ze opkeek. De stem kwam van een persoon die groter was dan zij. Nou was dat niet zo heel erg moeilijk, maar deze stem kwam van hoogstens tien centimeter boven haar. Ook niet echt een groot persoon dus. Dat kalmeerde haar weer een beetje. De stem kwam van een jongen. Ze keek met haar paarse ogen recht in het gezicht van een jongen met groene ogen en blonde haren. Heel even flitste dat door haar heen, tot ze iets aan haar been voelde. Snel keek ze naar beneden, half om te zien wat het was, half om niet te laten zien dat ze geschrokken was van de jongen. Bij haar linkerbeen stond een pluizig wezentje, wat ze niet meteen kon plaatsen. Pas na een of twee kopjes begreep ze het. Het wezentje was een kat. En wat ze uit de woorden van de jongen op kon maken heette het beestje Dorothy. 'Hallo Dorothy.' fluisterde ze terwijl ze zich naar de kat toeboog, om haar een aai te geven. 'Hoe gaat het met jou?' vervolgde ze, volledig in beslag genomen door de zachtheid van de vacht. Pandora hield meer van dieren dan van mensen, dat mocht duidelijk zijn. In geen drie weken had ze een woord gesproken, zelfs niet tegen het dorpshoofd, en nu ging ze een gesprek aan met een kat. Ze mochten haar vreemd vinden, dat boeide Pandora niet. Bijna was ze de jongen vergeten, de kat was veel belangrijker, tot ze bedacht dat de jongen waarschijnlijk de eigenaar van de kat was. En dat ze tegen hem aan was gebotst. Ze keek hem weer aan, vanuit haar gehurkte positie, en zei, net hard genoeg, zodat hij het net kon horen: 'Sorry dat ik tegen je aanbotste.'
Meteen richtte ze haar aandacht weer op de kat. Het beestje leek het niet echt erg te vinden dat Pandora haar aaide, leek het zelfs wel fijn te vinden.

-kort, moet naar korfbaltraining-

Er kroop een koude rilling over zijn rug wanneer het meisje haar ogen zowat in de zijne boorde. Zag hij het nou goed; waren haar ogen paars? Of ja, licht paars… Achtig. Het was moeilijk te zeggen, hij wist het niet goed. Hij had nog nooit iemand met paarse ogen gezien; was de normale standaard gewend. Er kwam een glim in de ogen van het meisje, maar ze keek hem te kort aan; hij had niet genoeg tijd om te plaatsen wat voor glim het was. Als Dorothy misschien nu nog in zijn armen was geweest, had hij het geweten. Dit alles wakkerde zijn nieuwsgierige aard aan, maar het feit dat hij niet wou praten weerhield hem ervan haar dingen te vragen.
Om zichzelf af te leidden bekeek hij haar maar eventjes vluchtig. Het was duidelijk dat ze kleiner was dan hem, maar niet zo veel… Schatte zo ongeveer tien centimeter. Misschien kwam het door haar lengte, of haar haar was gewoon erg lang. Haar kledingstijl was apart, hoewel die van hem ook niet echt normaal was. Stiekem paste hij hier wel gewoon tussen, tussen al die vreemde wezens in Wonderland. Hij was ook anders dan anders; en dat maakte hem ook niet uit. Dus vandaar dat hij hier eigenlijk wel paste.
Hij klemde zijn kaken op elkaar wanneer het meisje Dorothy een aai gaf. Hij haatte het als iemand haar aanraakte zonder zijn toestemming; was altijd bang dat iemand haar pijn zou doen. Zij was alles wat hij had, en als hij haar kwijt zou raken; zou hij misschien weer terug bij af zijn. Niet pratend, niet etend; en eigenlijk dood van binnen. De blije miauw van de poes trok hem weer uit zijn gedachtes. Ze miauwde blij naar het meisje, leek het wel fijn te vinden dat ze aandacht kreeg. Iedere keer als de handpalm naderde; duwde ze zelf haar kop ertegen aan, genoot ervan.
Hij knipperde met zijn ogen, probeerde zijn frustratie te verbergen. ‘Maakt niets uit,’ fluisterde hij, een beetje hees. Hij ging door zijn knieën, reikte met zijn hand uit naar de poes. ‘Dorothy, kom nou,’ zijn stem klonk smekend, en leek wanhopig. Hij was bang dat hij de aandacht van dat meisje zo zou waarderen dat ze liever bij haar zou willen blijven. Uiteindelijk pakte hij de kat gewoon vast en duwde haar beschermend tegen zijn borst. ‘Doe dat nooit meer,’ fluisterde hij tegen het dier, ging weer recht op staan. Hij keek neer op het meisje, wist nu eigenlijk niet zo goed wat hij moest doen. Wat hij had gedaan was erg grof en onbeleefd, maar wanneer dingen om Dorothy gingen; kon hij niet echt goed nadenken, was altijd te bang haar te verliezen.

* Sorry maar ik wist echt niets ><