Curiosity is a Murderer

‘Nieuwsgierigheid is een vreselijke ziekte, Vendetta. Zorg ervoor dat je er zo snel mogelijk vanaf komt, anders is het te laat.’

Ze kon de wijze levensles door haar met rode haren aangeklede hoofd horen galmen. Woorden die zwaarder leken te worden bij elke stap die de roodharige dame plaatste op het duistere pad. Woorden die steeds terug leken te komen, die niet vergeten of genegeerd konden worden. Woorden die ze eigenlijk, voor haar eigen bestwil, dichtbij zich had moeten nemen en gewoon het pad had moeten negeren. Maar haar nieuwsgierigheid was sterker geweest dan de drammende woorden die in haar hoofd gestampt waren, toen ze nog maar pas ontdekt had wat het was om in de pubertijd te zitten. De woorden hadden misschien een nagalmend effect in haar gedachte, maar de nieuwsgierigheid liet haar schaduwen van het onbekende aan Vendetta haar mouw vastgrijpen en meetrekken. En de grip van die schaduwen was veel krachtiger geweest dan de woorden, die ze nu nog altijd kon horen. Ze wist donders goed dat ze stom bezig was, dat deze ziekte hierna alleen nog maar erger zou worden. Maar ze kon het niet helpen, ze had deze ziekte nou eenmaal al opgelopen toen ze nog een kind was. En hoewel het Oom hoogstwaarschijnlijk diep teleur zou stellen, had ze gefaald om het uit te kunnen roeien.

‘Er is een gezegde, dat luid; wat niet weet, wat niet deert. Die dure gezegdes zijn niet voor niets geschreven, ze zijn meer dan waar. Nieuwsgierigheid maakt je kapot, kan je de kop kosten. Luister mijn kind, nieuwsgierigheid is een moordenaar. Wat je niet weet, kan je ook niet bezeren. Wat je niet kent, kan je ook niet breken.’

Meer woorden volgde, nu veel minder krachtig klinkend in haar hoofd. Maar nog altijd krachtiger dan de waarschuwende woorden van die vreemde bewaker. Hoewel hij Vendetta met doordringende, krachtige woorden geprobeerd had toe te spreken, wist hij haar aandacht niet lang vast te houden. Vendetta had het veel te druk gehad met het onderzoeken van haar omgeving, de open lucht, de vreemde, maar niet onbekende figuren die ze zag lopen. Figuren die wél interessant genoeg waren geweest om Vendetta haar aandacht te trekken. Ze had de toren dan ook brutaal verlaten terwijl de bewaker nog bezig was met zijn verhaal, die ze maar beluisterd had met een half oor. Ze wilde meer te weten komen over waar ze terecht was gekomen, ze wilde antwoorden. Ze wilde alles te weten komen over dit mysterie, het oplossen.

‘Onthoud deze les goed, het zal op een dag je leven redden. En wanneer je geheimen of bepaalde antwoorden te weten bent gekomen, probeer ze te vergeten. Vergeten, is beter dan vergeven.’

Maar Vendetta wilde niet vergeten, ze wilde die les niet aannemen. Ze wilde het geheimzinnige pad bewandelen, het leren kennen, weten wat het zo duister maakte. Was het slechts de val van het licht, of zat er meer achter? En wat was de verklaring voor al die andere mysteries? Waar was ze beland? Ze was niet meer in Londen, dat stond meer dan vast. Maar hoe was het mogelijk dat ze hier terecht was gekomen? Het laatste wat ze zich kon herinneren was dat ze bezig was met een koeriersopdracht, ze moest een boek aan een klant afleveren, vóór zes uur, voordat het theetijd was.

‘En wat je ook doet, kijk niet in het boek! Het is een zeer kostbaar collecteuritem, ik wil geen enkele vette vingerafdruk op de pagina’s terug kunnen vinden, ben ik duidelijk!?’

Had de klant haar de woorden meer dan duidelijk toegeschreeuwd. Maar ondanks hun duidelijkheid had het Vendetta er niet van kunnen weerhouden om toch het boek in te gluren. Maar wat kon je anders verwachten? Ze was een echte leesfanaat, een boekenwurm. En het boek was zo mooi aangekleed met zijn chique kaft. Het leek wel alsof hij Vendetta aanmoedigde om het open te slaan en de eerste paar zinnetjes te lezen. Hoe had zíj, van alle mensen, nee kunnen zeggen tegen zoiets. Uiterst voorzichtig had ze de kaft en enkele bladzijdes tussen haar vingertoppen genomen, om zo het boek open te slaan, zich verheugend op de sierlijke woorden die ze zou gaan lezen... En daar eindigde haar herinnering. Het volgende moment was ze beland in dit kleurrijke wereldje, waarschijnlijk ver weg van het grauwe, grijze Londen waar zij vanaf wist. Niet dat ze dat zo een enorme ramp vond, alles behalve. Het was dat grauwe, grijze Londen waar ze juist van wilde vluchten, waar ze juist zo moe van was. Wat voor haar wél een ramp was, was het feit dat ze opeens zoveel vragen op haar boordje had liggen. Ze wilde altijd alles weten en nu wist ze bijna niks. En niks weten was iets waar Vendetta totaal niet tegen kon. Ze had een hekel aan het onbekende.
Als een vallend blad werden de galmende woorden die bij haar herinneringen hoorde weggeblazen toen ze zacht gekraak en geritsel dacht te kunnen horen. Uit voorzichtigheid trok ze de cap die ze op had wat verder over haar hoofd. Dit zorgde er echter wel voor dat een deel van haar zicht haar ontnomen werd, maar het wist ook een groter deel van haar gezicht te verbergen. Haar zicht hield zich gericht op de grond, zodat ze goed kon blijven zien waar ze haar voeten neer zou zetten. In deze houding schoof ze verder over het duistere paadje, in een wat trager tempo dan toen ze dit pad net betrad.

~ Yesh, kommaar kommaar kommaar, tenzij je haar wil opeten. Ze heeft meer bot dan vlees achter der huid liggen, ik waarschuw je vast. ~

Within a graveyard cold and dank, there lives a troubled soul; He believes all life is dead, and he alone is whole. As he sits astride his fiery steed, his laughter ringing clear; The townsfolk stay behind locked doors, for Hallow's End draws near Een zwarte schim schoot over de Moving hills,begeleid door het zachte roffelen van hoeven op een grassige ondergrond. De hoofdloze ruiter was weer op pad,zijn roetzwarte mantel achter zich aan fladderend in de wind. Callahan's hoeven schraapte over een aantal platte stenen toen Eachuin aan de teugels trok. "Wat is onze besteming op deze door de Queen gezegende dag?" echode uit de pompoen die onder zijn rechter arm was geklemd. Een moment lang leek hij wel een standbeeld,zoals hij zat gezeten op zijn paard.Callahan brieste,waardoor er vonken uit zijn neusgaten schoten. "Je heb gelijk," zei de pompoen met zijn holle stem. "Wij zullen trekken over de Shortcut,in de naam van de Goddelijke keizerin van dit land!" Zodra het laatste woord was gevallen,schoten zowel paard als ruiter vooruit,richting een muur van schimmig uitziende bomen. Zonder enige moeite sprongen ze door een gat tussen de bomen,en galoppeerde het duister in,terwijl Eachuin een galmende lach uitstootte. Vroeger werd iedereen geïnstrueerd hier vooral niet van het pad te dwalen,omdat er kwade dingen zouden huizen. Maar de hoofdloze ridder zijn hart werd niet bedrukt door angst. Hijzelf was was waarschijnlijk het gevaarlijkste wat hier nu ronddoolde. Een paar minuten lang draafde ze behendig langs boomstammen,sprongen ze over kuiltjes,en wade door stroompjes,het enige licht afkomstig van de groene vlammen die in de pompoen brandde,en de ogen en neusgaten van het paard vulde. Na een uitzonderlijk fiere sprong draafde zie plotseling weer op een paadje. Nogmaals klonk een lach voort vanuit de brandende groente. Voor hij echter Callahan kon aansporen helemaal op volle snelheid te komen,passeerde hij iemand in volle vaart. De teugels werden strak aangetrokken,waardoor hij tot een zeer plotselinge stop kwam. De hoeven trokken diepe sporen in de aangestampte aarde die het weggetje vormde. Eachuin maakt onmiddellijk rechtsomkeerts,zette de pompoen op zijn nek,en legde zijn hand op zijn zwaard. "Wie zijt gij,dat gij hier zo allenig dit duistere woud durft te betreden? " vonkjes schoten uit de gaten die zijn ogen moesten voorstellen. "Spreek op,in de naam van zij die regeert over alles tussen hemel en aarde!" T'is seven days and seven nights, till the horseman roams the land; Are you prepared to face the one who holds his head in hand? Well, we shall know in just a week, the ones who'll take a stand; When comes the time for trick or treat, the time for Hallow's End.

The answer to the riddle is my name