Alone and Dead...

De wind speelde met de zwarte haren van Catjila en floot in haar oren. Haar mantel wapperde alle kanten op. Eenzaam staarde ze over de heuvels, naar een punt kijkend in het niets. Niemand kende haar, niemand wist van haar bestaan af. Lang geleden waren haar ouders uitgemoord zij was de enige die ontsnapte. Ze liep nu in een tunnel van duisternis en ontwetendheid. Niemand wist wie of wat er achter het masker schuilhield. Niemand, behalve zij. Haar hand hield een lange speer achtige stok vast. Een zilveren traan rolde over haar fijne gezicht. Nog steeds speelde de wind met haar haren, floot in haar oren en sloeg haar in het gezicht. Maar Catjiragaf er geen gehoor aan, nog een teken dat ze leefde. Ze bleef als versteend over de heuvels en vlaktes staren. Nog steeds, was ze opzoek in de tunnel naar het licht, een uitgang, een herrinering. Maar nergens kreeg ze antwoord op. De stok viel uit haar hand, en rolde de helling af. Maar ze ging er niet achteraan ze ging zitten, en hoorde lichte voetstappen naderen.

Ze was door Midas zo de ShortCut uitgeduwd, het felle licht in. En dan? En nu? Welke kant moest ze in 's hemelsnaam op? Hij had haar nauwelijks meer dan een aanwijzing gegeven en ze wist niet wat ze nu moest doen. De heuvels zagen er redelijk normaal uit, dus daar moest ze vast doorheen.. toch? Alice waagde zich de heuvels in, met lichte, voorzichtige voetstappen. Nadat ze net verdwaald was geraakt in het donker, riskeerde ze niet nog een keer dat de nacht haar in het duister zou laten tasten. Het was heel wat, om zich zo in het donker alleen voort te bewegen. Ze durfde het nauwelijks; wat zou erachter immers te vinden zijn? Maar volgens Midas lag er een waar sprookje, dus.. haar nieuwsgierigheid was te groot. Ze moest en ze zou daar gaan kijken.
Met een iets meer zelfverzekerde pas liep Alice tussen de heuvels, in het vallende duister. De wind was ijzig en rukte aan haar haren, zodat ze haar haarband continu goed moest doen. Hé, dit was zo onnuttig! Een plotselinge tik van een hard voorwerp op wat rotsen liet haar verschrikt opkijken, naar boven. Een figuur stond afgetekend tegen de lucht, statisch, onbewogen. Wie zou dat zijn? Haar naïeviteit overwon opnieuw. 'Hallo,' groette ze zachtjes en beleefd naar de figuur. 'Weet u toevallig de weg hier?'

''Hallo, Weet u toevallig de weg hier?'' Klonk een zachte stem, maar beleefd aan Catjila. Catjila draaide zich om en keek het meisje dat net iets jonger was dan haar, onderzoekend aan met haar trieste ogen. Toen draaide ze zich weer om, en liet de wind spelen met haar haren. Een lange tijd was ze stil, maar toen ze sprak klonk haar stem zacht als de friste zomerbries die er was. De Moving Hills komen niet zomaar aan hun naam, Alice. Je moet blijven lopen tot je een uitgang ziet, die tegelijkertijd ook weer een ingang is. Of kom hier een tijdje zitten nadenken.'' Zei ze. Ze staarde weer voor zich uit, naar een stipje in de verte. Het vloog niet, het bleef net als haar onbewogen zitten. Catjila staarde even naar Alice. Ze wist niet hoe ze op de naam kwam, maar het pastte bij haar. Ze greep de stok even, en legde die aan de kant van haar sterkste arm.

De persoon keek haar aan, onderzoekend. De blik in haar ogen was.. verdrietig, verlaten.. leeg. Alice kon zich niet voorstellen hoe je je moest voelen om met zo'n blik uit je ogen te kunnen kijken, zonder ook maar een teken van levendigheid te geven. Lange tijd kwamen er geen woorden, maar toch, uiteindelijk, reageerde ze. 'De Moving Hills is niet zomaar een naam, Alice,' zei het meisje. Hoe wist ze haar naam? Blijven lopen.. blijven lopen, herhaalde het in het hoofd van Alice. Waarom klonk dat zo onheilspellend? Alice knipperde verbaasd met haar ogen en deed een stap naar de persoon toe. 'Maar.. wilt u hier dan niet weg?' Ze had haar stok alweer gepakt, het meisje met de ravenzwarte haren. Alice was nu nog nieuwsgieriger dan normaal, benieuwd naar dit meisje en haar antwoorden. 'Woont u hier misschien?'

''Ik wil hier zeker weg, maar ik weet niet waarheen.'' Sprak Catjila.''Woont u hier misschien?'' Vroeg Alice toen.''Ik woon hier niet, en ik wil hier niet wonen.'' Sprak Catjila zacht. Ze staarde weer naar de verte. ''De ene keer wil ik hier blijven de andere keer... Catjila hield op. Ja eigenlijk wilde ze als ze hier was, direct weer weg, rusteloos lopen, niet slapen en niet eten. Maar ze was een mens, en die hadden behoefte aan eten en slapen. Nergens kon Catjila rust vinden. Haar hart was rusteloos, dus was zij dat ook. Ze liep nog steeds in de donkere tunnel, opzoek naa een sprankje licht, of een woord een pijl naar een antwoord. Ze zou er voor eeuwig in die tunnel ronddolen, maar hoelang was eeuwig, kort? of lang? Catjila stond op en pakte de magiersstaf. Ze keek Alice enkele minuten aan, en sprak toen:''Zullen we samen opzoek gaan naar de uitgang?'' Ze glimlachtte, maar de glimlach bereikte haar triestte ogen niet. Ze stak haar hand uit in de richting van Alice, het was bedoelt als meehelper om van de steile heuvel af te komen. Ze stopte de staf in een houder op haar rug. ze daalde de heuvel af, en wachtte beneden.

Het meisje sprak zacht, gedragen. Ze meende duidelijk wat ze zei maar zei het op een soortement poëtische manier. Alice mocht dan soms spreken alsof ze een woordenboek ingeslikt had, dit meisje sprak.. mooi. Alice wist haar vocabulaire nog niet helemaal goed toe te passen, zodat ze soms overdreven of te oud klonk. Ach ja.. je kon niet alles hebben, toch? Ze wilde weg, wilde hier niet wonen.. Alice knikte. Dat gevoel ervoer zij hier immers ook; je moest hier weg, je moest hier weg.. rennend, gillend, hoe dan ook. De minuten gleden voorbij terwijl beiden zwegen. Uiteindelijk zei het meisje iets, waarop Alice knikte. 'Dat lijkt me een goed idee,..' Wacht.. wat was haar naam? 'Wat is uw naam?' vroeg Alice beleefd, maar straight-to-the-point. Ze hield niet van wachten, was een beetje ongeduldig. Alice pakte de hand van het meisje aan, dat haar staf netjes terug stopte in de daarvoor bestemde koker op haar rug. 'Dus.. Welke kant zouden we het best op kunnen gaan?' vroeg Alice twijfelend. Alles leek zo ontzettend veel op elkaar..