Hopefull, regretless, I will find a way out!

Een figuur in een bruin gewaad liep over het grasveld. Rustig liep hij richting het grote kasteel van de koningin. Hij had de cheshire kat weten te dumpen op een plekje. Die dunne achtelijke kater had hem aardig geirriteerd en hij was blij dat hij er van af was. Rustig keek hij naar de wachters die op de brug stonden. Hij boog zijn rug wat en liep toen als een oud opaatje richting de ingang. Hopelijk waren ze zo idioot dat ze er in trapte. Om het plaatje af te maken had hij een tak waar hij regelmatig op steunde en hij zo af en toe op leunde alsof hij kapot was van de paar stappen. Kalmpjes liep hij verder. Zonder problemen liep hij voorbij de eerste wachters. Hij glimlachte en zette de stok tegen de muur. Dat was stap één. Nu nog stap twee, de koningin lokaliseren. Zwijgzaam liep hij nog steeds met zijn kromme rug richting de ingang. Echter werd hij aangehouden door een wachter. 'Waar gaat dat heen?' sprak een stem. "Ik ben op zoek naar de koningin, ik heb haar wat te vragen..." sprak de persoon met een gebroken stem. De wachter wees hem een richting in zodat de persoon verder kon. Na wat verkeerde kanten op gelopen te zijn kwam hij de council in. Daar zat de koningin in pracht en praal waar ze klachten zou ontvangen. Maar deze persoon kwam niet om te klagen. In tegendeel. De jongen die zich voordeed als oude man kwam met hele andere bedoelingen. Met een kalme pas liep hij verder en hield zijn gezicht verborgen onder de kap. Alsof hij niet geschrokken was van de verschijning liep hij verder de ruimte in. Vanonder de kap keek hij zo veel mogelijk kanten in. Een aantal wachters, een wolf-achtig figuur naast de koningin, aan de rechterkant. En dan een vrouw in de stoel. Zwijgzaam wachtte hij op een afstandje om de persoon die voor hem was af kon laten werken wat hij te zeggen had. Het leek alsof de koningin niet echt kon schelen wat hij vertelde. Op het einde stuurde de koningin hem namelijk net zo makkelijk weg. De man liep jammerend langs hem heen. Terwijl sloot hij zijn ogen. Toen de deuren weer achter hem dichtsloegen liep hij dichterbij. Hij keek van onder zijn kap strak naar de vrouw die in de troon zat. Even ging zijn blik naar het wolfachtige figuur. "Ik wilde wat vragen..." vroeg Matt met een zo oud mogelijke stem als hij maar kon. Wachtend op de koningin. Zijn gezicht nog steeds verborgen. Zijn zwaard onder zijn gewaad en zijn ogen op de koningin gericht. Hopelijk kreeg hij het voor elkaar en zou hij zo wat meer informatie kunnen vinden. Wellicht had ze hier een grote bibliotheek of iets dergelijks. Vanonder zijn kap doorboorde zijn ogen de koningin die op de troon zat. Af en toe ging zijn blik door naar Midas die beangstigend naar hem leek te staren. En de wachters die als standbeelden in de omgeving stonden, klaar om ieder order van hun koningin op te volgen.

- Fur Midas en Queen Juana -
(Hopelijk is het goe zooo)

Statig stond hij naast de weelderige troon, zijn snuit wat fier opgeheven en zijn borst wat vooruit. Vlak voor hem had hij de leunstok geplaatst die hij altijd bij zich had, één van zijn bruine klauwen rustend op de goudvergulde bol ervan. De andere omklemde de bordeaux-gekleurde stropdas met strepen die onderdeel was van zijn herenpak, zoals alleen de dieren in Wonderland die konden dragen. En met zijn achterpoten wat uit elkaar en een klein cynisch grijnsje op zijn gelaat oogde hij alleen nog maar hooghartiger. Ook zijn borstelige pluimstaart zwiepte elegant achter zijn rug heen en weer. Als rechterhand van de Queen voelde Midas zich heel wat meer dan al die arme stakkers die binnen kwamen strompelen voor advies, vragen of zelfs genezing van wonden omdat er velen tussenzaten die Hare Majesteit als heilig beschouwden. Oude uitgemergelde mannen met etters, een zwaan bedrenkeld met pek en een weduwe wiens verdriet om haar verloren man zo groot en pijnlijk was dat haar tranen van scherpgerande juwelen waren. Alles kwam voorbij, en hoewel er een kleine voldane glimlach op zijn snuit stond - stiekem uit leedvermaak omdat hij het zelf gelukkig láng niet zo slecht had - werd hij er moe van. Verveeld door al die problemen en klachten, geërgerd door de duizenden gestelde vragen. Het liefst wenste hij weer eens een executie bij te kunnen staan. De doodsangst van de terechtgestelde, de vastbesloten beul, het bloed dat naderhand vloeide en de hoofden die uiteindelijk rolden. Ah.. dat was tenminste amuserend. Hij zou hier nu ter plekke nog in slaap kunnen vallen, gewoon staand en leunend op zijn stok. Maar in plaats daarvan bleef hij liever loyaal aan de Queen en zorgde ervoor dat hij zijn werk uitvoerde; roerloos naast de troon staan om de waarschijnlijke verveling van de Queen te delen, en met bruut geweld in te grijpen wanneer dat nodig was. Een lange donkere rapier hing plechtig in een smalle schede aan zijn heup; wat niet veel mensen wisten was dat hij uitstekend kon schermen en het hem weinig inspanning kostte om iemand met het wapen te spiesen. Helaas gebeurde het maar zelden dat een kreupele bezoeker uit wanhoop hier in de Council doordraaide en in tranen op de Queen afstormde. Spijtig.

Ugh. Moest je nu eens naar dat achterlijke geklaag horen van de mislukkeling die nu voor de almachtige Queen zijn zegje mocht doen. Gelukkig werd de armoedzaaier alweer net zo snel weggestuurd en staarde Midas hem met een onhoorbaar binnensmonds gegrinnik grijnzend na toen de man jammerend zijn weg terug uit het kasteel zocht. Daar kwam de volgende kletsnek alweer aan. Zijn priemende groengele ogen gleden over het merkwaardige figuur heen. Zover het oogde leek het een stokoude man met een ongezond gebogen rug, het was bijna een bochel te noemen. In zijn lange bruine gewaad en de kap ervan ver over zijn hoofd getrokken was nauwelijks een identiteit van de man te onderscheiden. Hij bewoog zich moeizaam voort met een stok alsof één enkele stap al zijn energie opeiste. Enkel twee beschaduwde ogen waren vanonder de kap te zien, met een neutrale blik die langzaam door de zaal van de Council gleed. Even vestigden de ogen onder de kap zich op hem. Midas kneep zijn ogen halfdicht en staarde ijzig terug. Hij legde kalm een klauw op het gevest van de rapier aan zijn heup, alsof hij daarmee wilde duidelijk maken dat hij het niet moest wagen zich iets frapant op de hals te halen. Dat kon zijn dood betekenen. Maar de man scheurde al gauw zijn blik van hem los en richtte zich tot Queen Juana. 'Ik wilde wat vragen...,' klonk de krakende stem van de man vanonder de kap. Tuurlijk, dat wilden ze allemaal. Weer met dezelfde kleine maar spottende voldane glimlach wisselde Midas zwijgend van achterpoot om zijn gewicht op te laten leunen. 'Zou je de Queen niet allereerst formeel begroeten?' suggereerde Midas op een zoet toontje alsof de man oliedom was. In stilte bleef zijn blik gericht op de dwaze man, tegelijkertijd afwachtend op diens reactie en het antwoord van Hare Excellentie.

Matt zijn ogen gingen naar de wolf, zijn hand lag op de rapier. Zijn ogen toegeknepen. Geen rare fratsen dus. Maar Matt was daar niet op uit. In tegendeel, hij wilde kostte wat kost haar helpen. Hij zou zich bij haar aansluiten op een of andere manier. Zwijgzaam keek hij van onder de kap toe. Echter ging het niet zoals gepland. "Mijn excuses, majesteit..." sprak de krakkende stem met een buiging zo kwaad als hij kon. "Het zal niet meer gebeuren, oh m..." maar hij werd onderbroken. "MAJESTEIT!..." schalde een stem door de ruimte. Half draaide Matt zich om. "Een persoon is binnen geslopen en heeft een wachter bewusteloos gemaakt, daarbij opgeteld heeft hij zichverkleed als een oude man!..." ging de stem rapporterend. Matt zijn ogen verwijdde zich. Hij had op zijn minst iets meer tijd gewild om zijn gewaad op te houden. Hij legde zijn hand op het gevest en zag toen dat de wachter hem door had. Een hand rees zich en ging naar zijn nek. Met zwaard rende hij op Matt af, alsof hij zojuist zijn beste maat had beledigd. Matt trok aan het gewaad en wierp hem in de lucht. Vanonder het oude vermomming kwam een springlevende jongen tevoorschijn. Met een snelle haal was zijn schede los gekomen en blokkeerde hij met schede en al de aanval van de wachter. "En nu, hou je even kalm..." sprak hij vriendelijk maar kil. Zijn blik draaide zich om naar de wolf en de koningin. Het zwaard trilde lichtjes. Maar de witte lijn, doorbroken door een zwarte streep bleef op dezelfde plek door Matt. Al moest ook hij er redelijk kracht voor uitoefenen. Zijn ogen gingen naar Midas. Daarna naar de koningin en terug. Hij had zijn indentiteit liever rustig bekend willen maken dan dit. Dat zou wat minder gevaarlijk lijken. Even zuchtte hij. Liet de wachter achter voorover vallen door zijn zwaard wat te draaien. Zodat het zwaard naar beneden gleed. Hij liet deze voor wat het was. Hij legde zijn zwaard tegen zijn heup weer vast en liep toen dichterbij. Hij zakte door zijn knieën. Legde zijn ene knie op de grond en zijn andere in een hoek. Zijn hoofd boog voorover en legde zijn hoofd op de opstaande knie. "Mijn excuses dat ik een van uw mannen tijdelijk bewusteloos heb gemaakt" sprak hij wat gesmoord vanwege de buiging. "Hare majesteit, ik ben hier om wat te vragen..." sprak hij nu nogmaals, op een bleefde toon. Hief zijn hoofd niet en zijn zwaard die roerloos hing naast hem en zijn ogen gesloten in alle hoop dat hij nog een kans kreeg. Hij had geens spijt van zijn manier van vinden. Hij zou een weg hier uit vinden, kostte wat kost. Hij zou zijn zusje weer zien. Hij zou haar weer vredig voorlezen en in zijn armen sluiten.

Weer zo'n dag. Zo'n dag waar je eigenlijk niet wilde zijn, maar je moest er toch zijn, vanwege de mensen. En alsof het niet erger kon begon het al in de vroegte. De hele dag door. Het liefst was ze gewoon een dagje in haar bed blijven liggen. Ze had zich dan ook met moeite in haar jurk gehesen en haar haar laten doen. Een zucht verliet haar mond toen ze in de Council ging zitten om de mensen te ontvangen. Haar vermoeide en geërgerde gezicht verdween in een stralende hartelijke glimlach toen de eerste binnen kwam. En zo volgde er meer. De ene kon ze hartelijk helpen en bij de ander ging dat totaal niet. Zoals altijd waren er een aantal die haar vroegen of ze hen konden helpen bij de genezing van een familielid, ze was geen tovenaar.. Dus moest ze het zo vriendelijk proberen af te wijzen. De oude vrouw die elke dag kwam om te klagen over haar buurman was er ook weer geweest en ook die heeft ze kunnen overtuigen, voor de zoveelste keer, dat ze het eerst zelf moest oplossen, samen met de buurman, voor ze hierheen kwam. En zo ging het eigenlijk de hele dag door. Vragen om geld, genezing, klachten over die en over zus en over zo. Maar haar glimlach stond nog even hartig als toen de eerste fris en fruitig binnen kwam lopen. Nu was er ook weer een of andere zeur. Wederom iemand die het niet breed had en om een kleine vergoeding vroeg. Juana zuchtte even. "Het spijt me, meneer. Ik moet uw verzoek voor een kleine vergoeding helaas afwijzen. Als ik iedereen een kleine vergoeding zou geven zou dit land niet eens meer bestaan. Bedankt voor uw bezoek." Ze glimlachte hem weer hartelijk toe, met enige vermoeidheid, tot hij weg was. Ze draaide zich even om naar Midas, die al de hele dag naast haar had gestaan. "Hoe lang nog? Ik kan geen geldverzoekjes meer zien!" Mompelde ze zachtjes tegen hem terwijl de volgende alweer binnen kwam. Een zien waar hij mee zou komen..

De man strompelde binnen. Zijn rug ver gebogen, zijn kap over zijn hoogd, waardoor ze alleen de ogen nog kon zien, maar dan ook nog maar nauwelijks. Ergens beviel dit mannetje haar niet. En als hij ook nog zou komen klagen over een overleden vrouw zou ze gek worden, en haar beheersing misschien nog wel verliezen. Alsof het mannetje geen manieren had viel hij meteen met de deur in huis. Geweldig, hij wilde wat vragen, Ja dat wilde iedereen hier wel. Midas schoot haar te hulp. 'Zou je de Queen niet allereerst formeel begroeten?' Haar blik schoot even dankbaar naar Midas, om vervolgens naar de man te kijken. Als ze Midas vandaag niet naast zich had was ze de dag niet levend doorgekomen. De man maakte zijn excuses die Juana vriendelijk beantwoorden door een glimlach en een knikje. De man vervolgde toen een van de wachters binnen stormde. Het gekrijs van die man galmde door de Council heen en fronsend keek me hem aan, "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze kalm aan de wachter. De wachter deed zijn zegje. Sensatie! Wauw eindelijk. Een binnensluiper! "En waarom heb je die man dan nog niet gepakt?!" Haar stem was kil en had een soort woedende ondertoon. Maar voor ze het echt goed en wel door had kwam de wachter met zwaard op de man af, bleek de man een jongen te zijn van tegen de 20. Woow, dit was meer dan sensatie! "STOPPEN ALLEBEI, EN WEL NU!" Klonk de stem van Juana hard en boos naar de twee mannen. Verdomme wat dachten ze wel niet! Ze keek van de wachter naar de jongen, en weer terug en wist met een ijzige blik de wachter weg te sturen. daarna keek ze naar de jongen. "Wat kom je doen?" Juana keek de jongen streng aan, haar stem nog redelijk beleefd en vriendelijk. Ze zag de jongen knielen. Wat een dag, wat een dag.. "Mijn excuses dat ik een van uw mannen tijdelijk bewusteloos heb gemaakt. Hare majesteit, ik ben hier om wat te vragen..." De jongen klonk redelijk beleefd. "En die vraag is?" Ze keek hem vragend aan. Leuk van die mensen die lekker lang de tijd nemen, alsof ze niet meer te doen had. Rustig nam ze een slok water terwijl ze naar de jongen keek. Ze moest zich rustig houden, het was haar de hele dag al gelukt. Die wachter sprak ze later nog wel...

Hij wist dat de Queen er al een net zulke hekel aan had als hij. Ongelukkige inwoners in ontvangst nemen alsof ze niets beters te doen hadden. En daarvoor was hij al vaak vroeg uit de veren om allerlei voorbereidingen te treffen voor de grote kasteeldeuren open konden worden gegooid en de eerste gasten mochten binnenstromen. Het was afzichtelijk; hij moest er vaak zijn ontbijt voor afstaan om niet in tijdnood te komen. Voor achterlijke figuren die hij het liefst meteen aan zijn wapen rijgde. Het was het niet waard. Maar het was nu eenmaal Queen Juana's werk. Midas had respect voor haar barmhartige glimlach die ze op haar gelaat wist te houden, iedere keer dat er een nieuwe bezoeker met een verwrongen uitdrukking voor de troon schuifelde om diens verhaaltje kwijt te kunnen. Intussen waren de enige aspecten waar hij zich stiekem mee kon vermaken het gejammer en het ach en wee geklaag als de Queen geen hulp kon bieden, en de bezoeker al bijna in huilen uitbarstte voor ze de kasteelpoorten hadden bereikt. Heerlijk. Ook nu stond er een klein glimlachje op zijn gelaat, alsof hij vriendelijk mee wilde lachen met de Queen toen ze de volgende man die om een kleine vergoeding vroeg op openhartige wijze weer de deur wees. Natuurlijk niet om zijn vriendelijkheid te tonen. Puur uit leedvermaak. 'Hoe lang nog? Ik kan geen geldverzoekjes meer zien!' mompelde Hare Excellentie hem zacht op verveelde toon toe zodra de man de zaal uit was. Bedaard stopte Midas een klauw in de binnenzak van zijn overjasje om er een zilveren zakhorloge tevoorschijn te halen. 'Nog... Drie.. twee.. één.. - honderdtwintig minuten precies,' reageerde hij kalmpjes, zijn ogen op de antieke wijzers van het klokje gevestigd. Hij stopte de zakhorloge weer terug toen de volgende alweer binnenkwam.

Gebogen rug, moeizaam loopje, een kap ver over zijn hoofd zodat zijn schijnbare foeilelijke gezicht verborgen bleef. Hij kwam voor een vraag. Dat was niets nieuws; ze kregen heel de dag door al tientallen vragen om dit en dat. Met een klauw op het gevest van de rapier opperde Midas op vragende wijze of hij niet allereerst de Queen eens zou begroeten, zoals het hoorde. 'Mijn excuses, majesteit,' bood de man met krakende stem zijn verontschuldigingen aan. Midas staarde minachtend naar het punt onder de kap van de man waar zijn ogen moesten zitten. De Queen beantwoordde het met een hartelijke glimlach, maar hij was er nog lang niet voldaan over. Het liefst dwong hij zulke personen tegen de vloer met de pommel van zijn wapen, sloeg ze neer met de Turkse Knoop zoals hij de jachtopzieners op het kasteelterrein op brute wijze corrigeerde als ze iets fouts deden. Maar hij hield zich in - hij moest wel.
'Het zal niet meer gebeuren, oh m... -'
Plotseling schalde er een luide stem door de zaal, werd de oude man onderbroken door een abrupte toestand toen er een wachter binnenstormde: 'MAJESTEIT!'
Problemen? Uit oplaaiend enthousiasme kneep Midas zijn ogen halfdicht. Hij hoopte het. 'Een persoon is binnen geslopen en heeft een wachter bewusteloos gemaakt, daarbij opgeteld heeft hij zich verkleed als een oude man!' meldde de wachter ernstig. Direct gleed Midas' blik naar de gebochelde gekapte man in het midden van de zaal en ging hij in zijn aanvalshouding staan. Iets door zijn achterpoten gebogen die hij uit elkaar had gezet trok hij met een sijzend geluid en vastberaden blik zijn rapier, maar voor hij iets kon doen gebeurde de heibel die volgde snel en onnavolgbaar.

De wachter stormde met opgeheven zwaard op de oude man af, klaar om hem te onthoofden voor zijn zonde om de Queen zo te bedriegen. Maar wat er daarna gebeurde was iets wat Midas alles behalve verwacht had. Het gekromde figuur trok zijn mantel uit en vanonder het gewaad - kwam een soepele jongen tevoorschijn. Een op en top gezonde jongeman met bleek haar en bloedrode ogen, het soort dat eenvoudig rebellen baarde en de volwaardige inwoners problemen bezorgden met hun naïviteit en onwetenheid. Het soort dat hij ook liefst een kopje kleiner zou willen maken. Midas' houding en uitdrukking sloeg in een keer om zoals hij daar licht door zijn knieën gebogen stond, zijn klauw nog steeds om het gevest van de rapier bij zijn heup. Zijn snuit was gerimpeld in een grauw, zijn blikkerende scherpe tanden ontbloot en zijn ogen fel en medogenloos. Hij was en bleef immers een wolf. Zelfs zijn nekharen leken een beetje omhoog te staan. 'Verrader!' gromde hij de snoodaard furieus toe. Al net zo soepel parreerde de jongen de aanval van de wachter en hield hem met schede tegen zwaard in bedwang. Het leek hem ook geen enige moeite te kosten om de wachter vervolgens onderuit te halen. 'STOPPEN ALLEBEI, EN WEL NU!' schreeuwde de Queen. Midas' opgetreden woede leek langzaam maar zeker weer wat af te zwakken toen de jongen de troon naderde. Zijn nekharen vielen weer neer, de rimpels in zijn snuit verdwenen en hij sloot zijn muil weer zodat die intimiderende tanden weer netjes verborgen bleven. Alleen de strakke blik in zijn halfdicht geknepen ogen bleef fel op de jongen gericht en zijn klauw had zich nog altijd strak om het gevest van de rapier geklemd, roerloos maar klaar om ieder moment in een flitsnelle aanval te schieten. Maar in plaats van Hare Majesteit te grazen te nemen waar hij bang voor was, knielde de jongeman neer en bood zijn excuses aan voor het neerhalen van de wachter. 'Hare majesteit, ik ben hier om wat te vragen...,' sprak de jongen nu op beleefde toon om zijn eerdere verzoek te herhalen. Midas snoof zacht maar bewoog geen spier. Hij stond nog steeds in aanvalshouding. Als het aan hem had gelegen had hij het joch al geen kans meer gegeven. 'En die vraag is?' Samen met de Queen bleef Midas de jongeman strak aanstaren, in stilte afwachtend op zijn vraag. Het zou wel belangrijk moeten zijn als hij er zelfs met een vermomming mee aan had moeten komen. Waanzin.

Matt had dan enige zwaardvechten onder de knie. En dat liet hij zien doordat hij een simpele wachter naar beneden wist te halen. Zonder ook maar zijn zwaard tevoorschijn te halen. En het was niet de aantal wachters die hem voorzichtiger deed handelen. Het was Midas, die hem op zijn hoede hield. Midas zag hij als een groter gevaar dan de gehele wacht die er nu aanwezig was. Zijn rapier aan zijn heup deed hem al vermoeden dat hij redelijk begaan was met wat schermen. En zijn zwaard was niet echt de beste optie tegen een persoon die begaan was met een rapier. Zijn arm stond nog steeds recht achterzich gestrekt en hield het zwaard van de wachter in bedwang. Zijn arm stond echter gespannen. En dat was te zien. Enkele bloedaders verdikte zich wat en zijn arm trilde wat. Maar het zwaard zat nog in de schede. Zijn blik was omgedraaid naar de koningin maar voor deze de volle aandacht had, werd zijn blik getrokken door wat anders. Midas was vervaarlijk gaan staan en klaar om hem aan te vallen. Matt was hier alles behalve de koningin onveilig te maken. Sterker nog hij kwam voor precies het tegenovergestelde. Zwijgzaam had Matt de aanval geparreerd maar tegelijkertijd schalde de stem van de koningin nog door de zaal. Even stond hij stil. Zijn rechterarm door de inspanning trillend al leek het stukke minder doro de rest dat lichtelijk een rilling kreeg. Potver, die stem ging door merg en bot. Matt ademde diep in en draaide zich toen om. Liep richting de troon en zakte daar door zijn knieën. Deed zijn opening waarbij de koningin moest beslissen of hij verder kon praten of niet. En hij kreeg de kans. Met zijn voorhoofd nog op zijn knie sprak hij duidelijk, kalm en beleefd. "Bij deze, kom ik u mijn diensten aanbieden..." sprak hij de zin express niet beginnend met 'ik'. Het draaide niet om hem. Alles behalve. In deze zaal ging het om de persoon op die troon. Zwijgzaam bleef hij in de houding. "Met andere woorden, ik wil me aansluiten bij de Old regime. Ik wil u steunen in wat u doet..." sprak hij. "De vermomming, het was te laten zien dat ik wel degelijk tot wat in staat ben, en daarbij opgeteld liet de bewaker zien dat mijn zwaardvaardigheid ook niet onderaan de lat liggen." sprak Matt. Zijn hoofd nog steeds gebogen en de blik van de koningin vermijdend. Daarbij opgeteld praatte hij kalm, met een bleefde toon en zo vriendelijk als hij kon. Zijn blik bleef strak vooruit. Keek niet naar Midas, wat al net zo onbeleefd was. Hij zou het voor elkaar krijgen. Hij moest het gewoon. En als het niet zo ging, dan zou hij wel een andere optie bedenken. Matt zweeg toen, wachtend op het oordeel van de koningin. Misschien zou ze er op in gaan, en misschien zou ze zijn aanbod afslaan. Het was een van de twee. Al wist Matt wel degelijk welke hij het liefst had.

De dag duurde al zo lang. Dus vroeg ze aan Midas hoelang het nog kon duren. Tot hoelaat de mensen hadden om even lang te komen om te klagen, bedelen enzovoorts. 'Nog... Drie.. twee.. één.. - honderdtwintig minuten precies.' Hoorde ze Midas zeggen die zijn zakhorloge vervolgens weer wegstopte. "Honderd en twintig minuten.." Zuchtte Juana even. "Nog twee uur lang." Mompelde ze meer in zichzelf dan tegen Midas. "Kunnen we het voortaan niet korter maken...?" Hoewel ze het zo zou kunnen doen, ze moest er toch zijn voor haar volk. Hoe blij was ze als dit alles allemaal voorbij was. Nog even volhouden, nog maar honderd en twintig minuten wachten.

Juana richtte zich vrijwel meteen op de strompelende man die naar binnen kwam. Het duurde dan ook even voor hij er was. Maar niet veel later werd zijn zin onderbroken door de wachter die gillend de zaal binnen kwam. Ze moest ze echt eens snel leren dat ze niet zomaar altijd binnen konden vallen. Dit was ongewoon. Maar wat nog gekker was, was dat die twee zo'n beetje klaar stonden om voor haar neus te gaan vechten. Juana was gaan staan en riep hen tot orde. Haar lange jurk ruiste bij de enkele stappen die ze maakte, haar blik ijzig en streng. "Midas.." Zei ze zachtjes toen ze doorhad dat hij ook zo zou aanvallen. Ze had zijn ontblootte tanden gezien, wat hij nog nooit in haar bijzijn zo had laten zien. Wat ze dan ook nu ging doen zou niet helemaal bij hem in de smaak vallen. Juana ging weer zitten zodra de jongen voor haar knielde en Midas wat minder gespannen erbij stond. Het hoefde hier dus echt geen slagveld worden, hoewel ze wat sensatie best wel aardig vond, ging dit over de top. Ze had hem gevraagd wat zijn vraag was, zo kon ze altijd nog besluiten wat ze zou doen.

"Bij deze, kom ik u mijn diensten aanbieden..." Juana keek van de jongen, die naar de grond staarde, naar Midas. Wat moest dit nou weer betekenen! En waarom keek hij naar de grond. Het was op zijn minst wel beleefd om haar aan te kijken. Zeker met zo'n raar voorstel. '" Met andere woorden, ik wil me aansluiten bij de Old regime. Ik wil u steunen in wat u doet...' Juana fronste even. "Dus u wilt bij de Old Regime... Toe maar.. En dat na alles wat er net is gebeurt.." Er was een lichte minachting te horen in de stem van Juana. Hij durfde wel. Heel erg veel! 'De vermomming, het was te laten zien dat ik wel degelijk tot wat in staat ben, en daarbij opgeteld liet de bewaker zien dat mijn zwaardvaardigheid ook niet onderaan de lat liggen." De jongeman ging door met praten. Juana keek even opzij naar Midas. Wat moest ze hier nou mee. Zo'n vraag kreeg ze niet vaak. Hij zou vast wel nieuw zijn. De meeste mensen in het Old Regime kende Juana al jaren, of, laten we het zo zeggen, ze weet wie het zijn. Deze jongeman kende ze niet eens. "En waar komt u vandaan, jongeman...?" Juana keek hem op een beleefde maar nieuwsgierige manier aan. Voor ze hem ook zou toelaten, of het op zijn minst overwegen, wilde ze meer van hem weten. Wie hij was, waar hij vandaan kwam en wat hij precies bedoelde met, ik kom mijn diensten aanbieden. Het was behoorlijk duidelijk dat hij er iets mee wilde. En wat, daar kwam ze nog wel achter, en anders liet ze er Midas wel achter komen.

'Midas..,' de zachte stem van de Queen sprak hem rustig toe en werkte kalmerend. Alsof het grote invloed op hem had verdwenen de zichtbare trekjes op zijn gelaat uit razernij als sneeuw voor de zon. De rimpels in zijn in een grauw getrokken snuit verdwenen, zijn nekharen vielen weer neer, de blikkerende tanden die zonder enige inspanning door vlees scheurden weer verborgen. Enkel de blik in zijn groengele ogen bleef fel. Midas bedaarde zichzelf wat tot kalmte toen de sfeer zelf ook in hectische elementen gedaald was. Zijn blik bleef strak gevestigd op de jongeman toen deze vlak voor de troon neerknielde en met zijn hoofd op een knie toestemming vroeg om te spreken. Traag schoof de poot die hij in de aanvalshouding had verzet weer terug naar zijn oorspronkelijke positie en richtte hij zich langzaam op in dezelfde statige en rechte positie als voorheen. Enkele seconden later bewoog ook de klauw die op het gevest van de rapier rustte zich van zijn heup en het wapen af. 'Bij deze, kom ik u mijn diensten aanbieden...,' begon de jongeman met spreken. Belachelijk! Eerst de Queen voor het lapje houden, dan een ravage aanrichten en vervolgens om een gunst vragen? Waar was die vermomming ook nodig voor geweest? Midas merkte vanuit zijn ooghoeken dat Hare Excellentie hem een zwijgzame blik toewierp, alsof hij hier een vinger op kon leggen, maar de wolf hield zijn blik diep fronsend op het joch gericht.

'Met andere woorden, ik wil me aansluiten bij de Old regime. Ik wil u steunen in wat u doet,' vervolgde een jongen. Een diep zacht gegrom was door de zaal hoorbaar, afkomstig uit Midas' keel. Wat een lef om Hare Majesteit met zulke brutaliteit te overvallen!
'Dus u wilt bij de Old Regime... Toe maar.. En dat na alles wat er net is gebeurt..' Natuurlijk stemde hij volledig met de woorden van de Queen in. 'De vermomming, het was te laten zien dat ik wel degelijk tot wat in staat ben, en daarbij opgeteld liet de bewaker zien dat mijn zwaardvaardigheid ook niet onderaan de lat liggen.' Wat een arrogant zelfverzekerd mannetje. Midas hield zich niet meer langer in. 'Ha! stootte hij minachtend uit. 'Die 'zwaardvaardigheid' was puur beginnerswerk! Daarbij was het niet eens noodzakelijk geweest jezelf een vermomming te verschaffen - had je jezelf een blauw oog geslagen, je kledij met bloeddruppels bespat en je zoom gescheurd, dan had je al een grote kans gehad om het kasteel binnen te mogen treden. Krijg het niet te hoog in je bol, joch! In jouw fantasie mag je wellicht fantastisch wezen, zojuist heb je je hier bewezen als de grootste dwaas die het gerechtshof van Wonderland ooit heeft aanschouwt - Majesteit -' Het laatste woord klonk plotseling veel zoeter dan de rest. Midas draaide zich nu naar Queen Juana toe. Hij trok zijn rapier in een sierlijke beweging op soepele wijze uit de schede en maakte een elegante buiging. 'Sta me toe dit op te lossen met een duel. Weet de jongeman me te overmeesteren, wellicht kunnen we hem dan een kans geven. Zoniet..' Midas' gluiperige blik zocht vanuit zijn ooghoeken het gelaat van de jongen op; de glinstering over zijn groengele ogen voorspelden niet veel goeds. Zoals zijn aandacht het volgende moment weer uitging naar Queen Juana oogde hij haast als een onschuldige puppy. 'Dodelijke afloop toegestaan?' klonk het bijna smekend, popelend om die snotter eens wat flink van zijn eigen zonden te laten voelen. 'Ehe..' Natuurlijk zou hij bij acceptatie niet direct in de aanval gaan, maar het duel elders in de buurt van Magnificent Castle houden zodat deze zaal in ieder geval heel bleef. Misschien waren er zelfs enkele toeschouwers aanwezig om te zien hoe hij het joch een kopje kleiner maakte. Een duel was immers toch wel een royaal gebeuren als het ging om toelating bij de groep van de Queen, zo zag hij het. Zijn blik ging even terug naar de jongen om diens uitdrukking te kunnen zien. Zo iemand kon hij neerhalen, gemakkelijk. Met vele jaren schermervaring en zijn nauwe handhaving met zijn rapier was dat geen enkel probleem. Althans - dat moest geen enkel probleem zijn.

Roekeloos, dat was wat zijn actie geweest was. Matt keek van onder zijn oogleden naar zijn knie. Vond zelf dat hij het alles behalve waardig was om de koningin in de ogen te kijken. Hij zweeg toen ze minachtend sprak. Hij voelde een woede opzetten die haast niet controleerbaar was. Hij stond op het punt om te ontploffen toen Midas er nog een schep boven op gooide. Hij hoorde de woorden. Beginnerswerk? Ja het zag er wat simpel uit ja, maar Matt kon meer dan dat. Zwijgzaam stond Matt op. Zonder enige mededogen. Hij zette zijn handen in zijn zakken en draaide zijn rug naar de twee. Er stond een schaduw over zijn ogen. Door de woede kon hij niet meer helder nadenken. En daarbij opgeteld was hij genoodzaakt zich hier aan te sluiten. Ze hadden meer informatie hier, hij voelde het gewoon. Zwijgzaam legde hij zijn hand op zijn hoofd toen er ook nog een duel werd voorgesteld. Hij voelde de spanning op zijn kop stijgen. Die Midas! Hij had nu al een afzichtelijke hekel aan hem. Het begon met het eerste blik, toen het afkraken, en daarbij opgeteld met het duel, waarin hij van plan was Matt te doden. Hoe hij het ook wendde of keerde. Matt had meer om te vechten dan Midas. Midas was een simpel rechterhandje van de koningin. Hij had een jonger zusje die zonder hem totaal weinig zin had in iets en de sprookjes zou gaan missen. Hij moest koste wat kost overleven. Hij stak zijn hand in zijn vest en liet een stok kaarten in zijn mouw glijden. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen. "Hare majesteit, ik kom niet van uw land, noch uw planeet..." sprak hij recht met de deur in huis. "Midas....." sprak zijn stem ijzig kalm. "Je zult snel zien dat je mensen van mijn afkomst..." even stopte hij. "Zeer onderschat..." maakte hij zijn zin af. Hij legde zijn hand op zijn gevest. "Ik zie je bij de kasteelpoort..." sprak hij bars. "Jou keuze waar we het duel houden..." sprak hij. De schaduw over zijn gesloten ogen. Zijn kaken strak op elkaar geklemd. Hij zag zijn zusje in flitsen voor zich. Hem op de bank die naar het plafond staarde terwijl zij vredig op zijn schoot lag te slapen. Hij die met een sprookjesboek opengeslagen naast haar een verhaal las. Hij beet zijn kaken op elkaar terwijl er een kleine traan over zijn wang rolde van het gemis van haar glimlach. Hij keek toen weer strak voorzich. "Tot zo..." sprak hij. Kon het allemaal niet meer schelen. Hij zou die Midas eens wat laten zien. Hij liep rustig de zaal uit richting de poort, wachtend op Midas die de keuze zou maken waar ze heen zouden gaan.

Juana keek fronsend naar de jongeman, daarna naar Midas die er fel op reageerde, reageerde op zijn verhaal van zijn vermomming. Juana fronste even. De woorden van Midas waren bitter, van ijzer. Op het laatste woord na, die was mier zoet. Ze keek hem aan. Een duel. Dat zou een idee zijn. Maar dodelijke afloop. De jongen reageerde er vrijwel gelijk op. Juana stond echter verbaasd te luisteren. De woorden die naar haar gericht waren deden haar fronsen. De laatste tijd kwamen er telkens van die vreemde mannen. Van die vreemde mensen die van een ander planeet kwamen. Hij reageerde ook op Midas. Hij had zich er bij neer gelegd bij een duel. Juana fronste. Wat was dit nou allemaal. Ze zuchtte even. "Wacht eens even jongeman." Zei ze toen hij zijn rug naar haar en Midas keerde, zich waarschijnlijk voorbereidend voor dat duel. Maar voor ze het ook maar toe liet wilde ze meer over hem weten. Wat zijn precieze reden was voor de toelating in het old regime. Wat zijn naam was enz. "Voor ik ook maar iets laat gebeuren tussen jullie wil ik meer van je weten, jongeman. Dus vertel op.. Hoe heet je, waar kom je precies vandaan en wat is de rede van je komst en voor de toelating in het old regime?" Juana keek hem streng aan. Als hij maar de waarheid sprak. Daarna kon ze dat duel wel laten door gaan, zónder dodelijk afloop, hoe graag Midas dat ook wilde. Ze moest daarbij immers genoeg mensen hebben die haar bij stonden en achter haar stonden. Zeker als alles uit de hand liep. "Daarna besluit ik wel of jullie een duel gaan houden of niet. En Midas. Dodelijke afloop níet toegestaan." Voornamelijk de laatste woorden klonken streng naar Midas toe. Ze ging even recht zitten. "Dus, jonge man, begin maar." Een klein amusant grijnsje lach om haar mond, nauwelijks zichtbaar. Ze sloeg haar been over de andere en haar armen over elkaar. Keek hem op een vriendelijke manier streng aan.

-- AAARG flut.

Matt had Midas laten tieren naar zijn wil. Hij had toch niet gereageerd op de wolf. Zijn ogen hadden zich gesloten. Hij zou thuis komen. Al moest hij zich door alle bochten en gaten wringen hij zou bij zijn zusje zijn. Zwijgzaam wilde hij weglopen toen de koningin hem vroeg te wachten. Zwijgzaam stond hij stil zijn ogen nog steeds naar de deur en zijn rug naar de twee. Matt zijn ogen opende zich langzaam en er stond een rechte lijn als zijn mond. Hij grijnsde kort en draaide zich toen om. Terwijl hij de laatste traan weg veegde in een simpel gebaar terwijl hij zijn haren goed deed. Zijn ogen strak in die van de koningin gericht, geen grijnsje angst te bekennen. Hij zweeg kort en dacht na over de juiste woorden. "Om te beginnen is mijn naam Matt..." sprak hij kalmpjes alsof het niets wast. "Aangenaam u te ontmoeten, hare majesteit..." sprak hij hij terwijl hij een kleine buiging naar voren maakte. Zijn blik vestigde zich even op Midas terwijl hij even kort grijnsde. De wolf wilde hem liever dood dan uberhaupt glimlachend of grijnzend. Dus dit zou hem wel moeten ergeren. Hij keek toen weer naar de koningin. "Waar ik vandaan kom..." sprak hij zachtjes. Hij wees naar het plafond. "Ik kom uit de lucht gevallen..." sprak hij. "Het ene moment zit ik in mijn slaapkamer in mijn wereld en het andere moment zit ik in het sprookjesboek waarin ik altijd voorlees...." sprak hij en haalde zijn schouders op. "Tuurlijk, het klinkt logisch als jullie het niet begrijpen of snappen, ik snap het zelf nog maar amper..." sprak hij. "Maar goed, ik kwam bij de Old Regime om mijn tijd hier nuttig te besteden. Eenmaal in is er geen weg terug, dus ik wilde U helpen..." sprak hij kalmpjes alsof het gesneden koek was. "In de verhalen..." sprak hij met een nu strak gezicht zonder grijns, en een pokerface van hier tot tokio. "Was u een van de meest gerespecteerde personen in mijn gebied..." sprak hij glashard liegend tegen de koningin. De witte koningin was echter een goed personage die hem wel aandacht trok. Hij had aan de koningin van wonderland een afzichtelijke hekel. Maar misschien werd zijn band met haar wat beter naarmate hij toch wat werk voor haar deed. Wie weet? Misschien kon hij haar wel accepteren. Hij glimlachte toen hij hoorde dat er geen dodelijke afloop zou komen. Zijn ogen gingen naar Midas, puur om hem maar te zien mokken of te protesteren. Zwijgzaam ging zijn blik terug naar de koningin. "Dat was het eigenlijk zo'n beetje..." sprak hij. "Warrig, maar helaas waar.." sprak hij. "Het liefst had ik nu ook jullie verhalen aan mijn zusje willen voorlezen..." sprak hij terwijl hij zijn schouders ophaalde en keek toen naar de koningin.

Zijn woorden hadden medogenloos geklonken, recht treffend in het doel. Op elegante wijze veranderde Midas met zijn snuit hooghartig in de lucht gestoken van positie. Hij hield de poot waarin hij de rapier vasthield uitgestrekt van zich af en hield de jongen met opgerichtte kop en toegeknepen ogen strak in de gaten terwijl hij op het wapen steunde. De jongen stond op en keerde met de handen in zijn zakken zijn rug naar hen toe. Schandaal! Je rug naar de Queen keren was taboe! Had die knul zelf geen koning of koningin in de godvergeten plaats waar hij vandaan kwam? Het fatsoen moest hem in dat geval op z'n minst toch een béétje zijn bijgeleerd? De jongen leek nog steeds met zijn rug naar hen toegekeerd te staan toen hij begon te spreken: 'Hare majesteit, ik kom niet van uw land, noch uw planeet...' Er heerste voor kort weer een kleine stilte. 'Midas...' Midas richtte grimmig zijn kop naar de jongen op. 'Je zult snel zien dat je mensen van mijn afkomst... zeer onderschat.' In een grauw hief de wolf zijn wapen naar de jongen op en priemde met de spitse punt van de rapier in zijn richting. 'Ten eerste spreek je me aan met 'u' en 'Meneer Flint', en ten tweede saluut je jegens de Queen met 'Uwe' Majesteit! 'Hare' gebruik je per definitie van in haar afwezigheid of bedoelt naar een ander persoon, ongeleerde rat!' Langzaam liet Midas zijn wapen weer zakken, maar de nijdige frons in zijn kop bleef diep zichtbaar. 'Bovendien kan ik me niet herinneren je mijn naam te hebben verteld,' voegde hij er op een kalmere toon aan toe nu hij weer elegantjes in zijn oorspronkelijke positie stond; trots met borst vooruit, snuit in de hoogte en steunend op de rapier. Dat joch was blijkbaar de slimste niet, dat voelde hij nu al aan. 'Ik zie je bij de kasteelpoort,' sprak de jongen verder. Hij legde een hand op zijn gevest en draaide zich om. 'Jou keuze waar we het duel houden. Tot zo..' Zonder iemand ook maar een blik waardig te gunnen liep de knul vervolgens richting de uitgang van de Council. Allicht niet de slimste.

Midas bleef echter zonder een spier te bewegen staan, want Hare Excellentie had immers nog helemaal geen toestemming gegeven. 'Wacht eens even jongeman,' deed de Queen zoals verwacht niet lang daarna inderdaad haar zegje. 'Voor ik ook maar iets laat gebeuren tussen jullie wil ik meer van je weten, jongeman. Dus vertel op.. Hoe heet je, waar kom je precies vandaan en wat is de rede van je komst en voor de toelating in het Old Regime?' Nog altijd in dezelfde positie draaide Midas zijn kop naar de jongen en staarde hem fronsend aan. Dat zou hij ook weleens willen weten. Het joch bleef even stilstaan om kort over de naar hem bedoelde woorden na te denken. Vervolgens draaide hij zich met een brutale brede grijns naar hen om. 'Om te beginnen is mijn naam Matt,' stelde hij zich voor. 'Aangenaam u te ontmoeten, hare majesteit..' Weer dezelfde fout, weer dezelfde ondoordachtigheid. Hij keek nijdig toe hoe de jongen - Matt - een kleine buiging maakte voor Hare Almachtigheid. Het lef dat hij had om hém, de absolute rechterhand van DÉ Queen, snotaperig toe te grijnzen. Ach, waarom zou hij ook zijn energie verspillen aan dat stuk onbenul? Midas negeerde het met een minachtende snuif. 'Waar ik vandaan kom..,' sprak Matt verder nadat hij zich weer tot Queen Juana had gericht. Hij wees naar boven. 'Ik kom uit de lucht gevallen,' maakte hij vervolgens luchtig zijn zin af. 'Het ene moment zit ik in mijn slaapkamer in mijn wereld en het andere moment zit ik in het sprookjesboek waarin ik altijd voorlees...' Midas fronste weer. Een sprookjesboek, jaja. 'Tuurlijk, het klinkt logisch als jullie het niet begrijpen of snappen, ik snap het zelf nog maar amper. Maar goed, ik kwam bij de Old Regime om mijn tijd hier nuttig te besteden. Eenmaal in is er geen weg terug, dus ik wilde U helpen..' Pff, alsof zo'n naïef jochie hen zou kunnen bijstaan. Onvoldaan plaatste Midas de rapier voor zijn achterpoten op de grond om zijn beide klauwen er met geërgerd gesloten ogen op het gevest te laten rusten.

'In de verhalen... was u één van de meest gerespecteerde personen in mijn gebied..' Wélke verhalen, in hemelsnaam! Midas haalde de verwrongen trek van zijn gezicht om een nederige buiginkje voor zijn Queen te maken toen ze zijn verzoek om een dodelijke afloop afkeurde. 'Wat U wenst, Uwe Hoogheid,' sprak zijn warme stem begrijpelijk. Direct erna ging hij weer klam rechtstaan, het kleine slinkse grijnsje op zijn kop nauwelijks zichtbaar. Hij zou dat joch geen amusement leveren door zich er met platgelegde oren bij neer te leggen. Doden mocht dan wel uitgesloten zijn, er was niets gezegd over zwaar verwonden of verminken; ook leuk. 'Het liefst had ik nu ook jullie verhalen aan mijn zusje willen voorlezen,' sloot Matt zijn zinnen af. Zijn opgepepte humeur daalde meteen weer. 'Ja, heur. Wij zijn allen van papier en voortgekomen uit inspiratie en inkt. Laat me niet lachen! Ahahaha! - o, nu lach ik toch.' Zacht nagrinnikend trok Midas gladjes zijn stropdas wat aan voor hij zich weer tot het gezelschap richtte. 'Anders nog iets om je toch al verlaagde kansen naar een lager niveau te laten dalen om jezelf een volwaardig lid van het Old Regime te kunnen noemen? Nee toch? Dat dacht ik ook niet. Wel dan - ' In een soepele beweging liet Midas de rapier in de behorende schede aan zijn heup glijden voor hij van zijn gratievolle plek naast de troon aftrad en al laag buigend voor de Queen in een gluiperig loopje achterwaarts de treden naar de troon afdaalde. 'Als U ons toestaat..' Pas toen hij een aantal meters van de troon verwijderd was draaide de wolf zich met zwiepende staart om en trok tijdens die beweging de rapier met een sijzend geluid weer uit de schede. Hij liep Matt bijna omver toen hij hem in een zelfverzekerde hooghartige pas straal negerend passeerde, de grote deuren van de uitgang van de Council naderend om de jongen naar de plaats van het duel te begeleiden.

( 100 posts c: )
&topic duel: Le Click

Matt zijn tanden stonden met een verwrongen blik toen dat stuk vlees in de vorm van een wolf hem probeerde onderuit te halen door zijn fouten te verbeteren. "Wel 'Meneer Flint'..." sprak hij de naam haast minachtend uit. "Om te beginnen is in onze wereld de koningin deel van het bestuur van de rest van de tweede kamer..." sprak hij. "Zoals ze dat noemen. Ik heb de koningin nooit recht in het gezicht gekeken, en nog nooit in levende lijven gezien...dus allicht dat ik een fout maak. Maar goed, het is je vergeven dat je mij verbeterd" sprak hij. "In tegenstelling tot hier is de koningin daar wel veiliger..." sprak hij terwijl hij zich omdraaide. "Daarbij opgeteld, heeft de koningin u voor de twee maal aangesproken met uw naam Meneer Flint." sprak Matt ditmaal Midas onderuit halend. Hij keek toen naar de koningin. De woorden van Midas deden Matt opnieuw zijn tanden haast kapot bijten. Hij keek hem aan met een strakke blik. "Midas, je bent niets meer dan geschreven tekst en geanimeerde filmpjes in mijn wereld, een vlammetje, of de stekker uit de stopcontact en je bent weg..." sprak hij haast kil. "Je hebt voordeel dat je hier in levende lijven staat en het wat meer moeite kost om je mond te snoeren. Want hoe je het ook wend of keer, zowel ik als mijn zusje lezen roodkapje maar zelden..." sprak hij daarna en grijnsde. Daarna draaide hij zich om toen hij zag dat Midas aanstalte maakte om te vertrekken. Hij sloot zijn ogen en zette een stapje opzij voor Midas. Dames gaan voor dacht hij welgemeend en zweeg er verder over. Kalmpjes liep hij verder. De koningin achterlatend en Midas volgend.

Hij vond het bijna lachwekkend hoe het joch keer op keer bewees nog helemaal níets van de dingen af te weten hoe het er hier allemaal aan toeging. Hem onderuit halen ging gemakkelijk en kostte hem weinig moeite. Maar Matt had blijkbaar nog wat tegenspraak: 'Wel 'Meneer Flint'.'
De jongen spuwde zijn naam er op een minachtende toon uit. Zo behandelde je de rechterhand van de Queen niet! 'Om te beginnen is in onze wereld de koningin deel van het bestuur van de rest van de tweede kamer,' begon Matt. Nog in dezelfde elegante positie waarin hij op zijn wapen steunde probeerde Midas pruttelend van de komische trekken die in zijn gelaat opspeelden op de juiste woorden te komen. 'Twee kamers maar?!' riep hij bijna lachend uit. 'Dat zal dan wel een erg armzalig boeltje zijn daar bij jou. Ahaha, arme stakkers.'
'Zoals ze dat noemen,' ging Matt verder. 'Ik heb de koningin nooit recht in het gezicht gekeken, en nog nooit in levende lijven gezien... dus allicht dat ik een fout maak. Maar goed, het is je vergeven dat je mij verbeterd.' Met een hooghartig glimlachje trok Midas zijn stropdas recht. 'Natuurlijk is het me dat,' zei hij met een klein knikje van zijn kop. 'In tegenstelling tot hier is de koningin daar wel veiliger. Daarbij opgeteld, heeft de koningin u voor de twee maal aangesproken met uw naam Meneer Flint.' Midas ontweek nadrukkelijk Matts blik uit pure irritatie. Als ie dacht hem daarmee onderuit te halen om quitte te staan zat hij er goed naast. Was dat joch nu echt zo dom?

'Ja, wel, uiteraard. Het is de QUEEN. Hare Excellentie noemt me al bij mijn naam sinds ik in haar dienst ben getreden.' Ugh. Waarom nog langer onnodige aandacht besteden aan dit joch? 'Midas, je bent niets meer dan geschreven tekst en geanimeerde filmpjes in mijn wereld, een vlammetje, of de stekker uit de stopcontact en je bent weg,' vervolgde Matt nu op een killere toon. De wolf negeerde nu het feit dat hij niet met zijn gewenste titel werd aangesproken; in plaas daarvan staarde hij de jongen ijzig aan. 'Goed, zet het maar uit je hoofd het boek waarin ik zwart op wit sta dicht te slaan of de stekker uit het stopcontact te trekken - wat dat dan ook mag zijn - want HIER. KAN. HET NIET. Welkom in ónze wereld, jongen!' snauwde hij Matt in een voorover gebogen houding in een grom en opengesperde bek toe. Zijn spitse tanden blikkerden gevaarlijk. 'Je hebt voordeel dat je hier in levende lijven staat en het wat meer moeite kost om je mond te snoeren. Want hoe je het ook wend of keert, zowel ik als mijn zusje lezen roodkapje maar zelden...' Bij Grimm. 'Bespaar me je woorden liever voor je laatste ademteug.' Met die woorden liep Midas in een trotse houding Matt straal voorbij en besloot niet eens te wachten zodat hij hem bij zou kunnen houden. Hij had genoeg van het gezever van de buitenstaander. Er was nu veel belangrijk werk te doen; hem zijn zonden zelf laten rechtzetten wanneer hij gespiest zou worden door zijn rapier.

- Nu ben ik het topic wel uit I guess.
Wilde hier nog op reageren voor ik weer in het andere topic post c:
Mijn excuses aan Christa als u nog van plan was hier een reactie te plaatsen en we u een beetje weggepost hebben.
Was niet de bedoeling ;x