Enjoy my new life

In de spiegel kijkend liet Dolly haar blik glijden over het perfecte, slanke meisje, met de helblauwe ogen, de zwarte jurk met sommige dingen verwijderd bij haar armen van haar jurk, dat eigenlijk ook wel mooi bij haar stond en vooral haar lange, zwarte, golvende haren. Dolly bleef even kijken naar het perfecte plaatje en sloot haar ogen. Ze leek op een pop. Een volmaakte pop. Misschien was dat ook zo, aangezien ze Pinnikio voor het laatst had gelezen. Alleen werd haar neus niet lang als ze loog. Ze glimlachte naar zichzelf, maar voelde ergens ook wel een donkere kant. Een kant die niemand van haar kende, maar alleen in haar gedachten was. Ze sloot haar ogen opnieuw en liet het volmaakte beeld in haar hoofd gaan en weer terug. Ze legde haar hand op haar perzikzachte, perfect gevormde wang. Ze wou niet arrogant overkomen, of misschien juist wel, maar ze was ook gewoon perfect. Met haar jurk, die sterk op die van de middeleeuwen leek, wat eigenlijk helemaal niet raar was. Ze draaide een pirouette. Haar haren zwaaiden mee en lieten een mooie, halve zwaai achter, die langzaam vervaagde. Rustig begon Dolly door haar lokken te strelen. Haar zachte hand gleed beschermend over de lokken, alsof ze het wou beschermen. En haar moeder die haar verteld had dat ze niet mooi was! Ze was prachtig. Vond zij, dan toch. Een goed zelfbeeld, dat scheelt! Zoals zij dat altijd zei. Ze danste even rond en keek toen naar buiten. Ze had zin om vandaag eens lekker naar de bloemen te gaan of zo. Ze glimlachte en danste opnieuw rond, waarna ze zachtjes begon te neuriën. Ze opende een beetje huppelend de deur en ging toen naar buiten. Ze voelde een frisse wind en trok haar ballerina’s aan. Ze glimlachte even.

Het was niet ver lopen vanaf hier naar het bloemenveld. Nou ja, het waren eigenlijk een hoop bloemen, die daar zaten, maar om het nu echt een bloemenveld te noemen? Ze haalde haar schouders op en liep vrolijk verder. Het was nog niet eens zo heel laat. Tenslotte: ze had nu geen moeder of vader die haar terug zou kunnen halen. Ze glimlachte opnieuw, wat de lieve Dolly weerspiegelde. In haar hart woedde er eigenlijk een gevecht. Een gevecht om een goede kant, maar ook een slechte. Ze vond het leuk om mensen op hun uiterlijk te bespotten, iets erop aan te merken wat niet helemaal perfect was. Behalve bij zichzelf deed ze dit dan ook bij iedereen, zelfs bij Queen Juana. Ach, die kon haar gedachten toch niet lezen. Ze wreef over haar wang en liep verder. Dankzij haar onschuldige blik en houding, dropen kwaadaardige jongens vaak af. Alhoewel ze het niet zo erg zou vinden om een goed gesprek te hebben met een kwaadaardige jongen, wou ze verder geen problemen hebben. Ze danste weer en liet zich toen vallen in de bloemen. Ze rolde zich op haar buik en trok een been op: iets wat ze vaker deed als ze op haar buik lag. Het was ook de houding waarin ze vaak aan het lezen was. Het was een fijne houding, eentje die vaak vertelde dat Dolly zich goed en gelukkig voelde. Ondanks alle verwijten van haar jaloerse moeder, was haar zelfvertrouwen er niet minder op geworden. Ze was een mooie meid en dat mocht de hele wereld zien. Heel Wonderland. Maar het betekende nog niet dat als ze een mooi lichaam had, ze erop los ging flirten. Nee, qua relaties en die shit was ze eigenlijk heel… moeilijk. Ze grinnikte en sloot haar ogen, waarna ze zich op haar platte rug legde, om vervolgens naar de wolken te kijken en te fantaseren.

- Iedereen welkom! -

Een kleine wandeling door de nabije omgeving van Magnificent Castle was voor Midas een dagelijkse gewoonte, een soort routine om langs de steden en dorpen te gaan om zijn verraderlijke oren te spitsen om allerlei nieuwtjes en roddels van de dergelijke inwoners op te vangen. Zo kwam hij altijd het laatste nieuws te weten en dat maakte hem haast als een lopende krant. Ook vandaag had hij zijn ronde weer gemaakt. In statige houding, met zijn glimlachende snuit in de lucht, de leunstok met de goudvergulde bol die hij altijd bij zich had en zijn staart wiegend achter hem aan. Het feit dat hij een net pak droeg - inclusief stropdas - deed ieders nog eens nadrukkelijk meer de indruk van hem geven dat hij een beschaafde heer was. Hij was immers wel genoodzaakt zich behoorlijk te kleden als rechterhand van de Queen zijnde.
Zijn bruine achterpoten trapten en duwden bloemetjes opzij die hier in het open veld nog wild groeiden, maar verderop - nader bij het kasteel - in nette strakke perkjes door jachtopzieners van de Queen nauwkeurig onderhouden werden. Ah, hij hoefde enkel de Blooming Gardens door en dan was hij alweer terug bij het kasteel.

Eén van zijn voorpoten klauwden zich tegen de plek van zijn buik. Hij had weer eens met een grote honger te kampen. Al drie dagen had hij niet fatsoenlijk gegeten, en daar was zijn maag het zoals gewoonlijk niet mee eens. Proberend om het zoveel mogelijk te negeren tuurde Midas over het veld in de verte. De felle kleuren van de bloemen maakten hem misselijk, en zijn blik werd zo nu en dan wazig van de honger. Hij had nu echt eten nodig.
Opeens bleef zijn snuit naar de lucht wijzen zoals hij zijn bek in de hoogte oprichtte. Zijn scherpe neus had een geur opgevangen, en niet zomaar één; de geur van jong meisjesvlees, welteverstaan. Geen geitje of een biggetje. Kindervlees, zoals dat van Roodkapje Anne. Meteen begon zijn maag aansporend te knorren en sloop Midas wat in gebogen houding en een poot tegen zijn buik gedrukt met iets verwijdde ogen verder. Zijn kop draaide speurend in het rond, zijn snuit porde zo nu en dan weer de hoogte in om die aanlokkelijke geur niet kwijt te raken. Wolven aten geen mensen, waren zelfs schuw van ze - maar hij niet. Hij at ze als ontbijt, als lunch, als avondeten en als toetje. Daarom werd de Grote Boze Wolf in de sprookjes ook afgebeeld als een allesverslindend monster. Daarom werden wolven in Anderwereld in een slecht daglicht gezet; hij was daartoe de oorzaak.

De geur werd aanzienlijk sterker, de bron ervan was dichtbij. Dat moest wel! En na een klein momentje met zijn oren alert in rechte staat op zijn kop en al zijn zintuigen op scherp stuitte Midas' blik uiteindelijk op een jong meisje dat zich half verborgen tussen de bloemen in het gras had laten vallen. 'Aaah!' Het korte woord liet hij bij ontdekking van het meisje uitmonden in een lonkende warme uithaal uit het diepste van zijn keel, bijna eindigend in een grom. Ondanks dat oogde de uitdrukking op Midas' gelaat openhartig en vriendelijk. Alsof hij in een op en top humeur was en er niets van de grote honger waar hij mee te kampen had te zien was, liep de wolf in een gratievolle rechte houding steunend op zijn leunstok dichterbij. 'Goedemiddag!' begroette hij het meisje glimlachend op een zangerige, bijna charmante toon terwijl hij zijn aanwezigheid bekend maakte door zich al staande wat over haar heen te buigen. Hij keek andersom op haar neer doordat haar hoofd vlak voor zijn tenen met spitse nagels lag, maar dat nam niet het feit weg dat hij alle aspecten in haar gezicht kon onderscheiden. Het meisje straalde volmaaktheid uit, alsof ze gecreëerd was en overnieuw en overnieuw gemaakt was totdat er geen enkel oneffenheidje meer in haar gezicht was te ontdekken. Felblauwe ogen en pikzwart, lang golvend haar. Bijna een pop. De antieke Middeleeuws ogende jurk die ze droeg liet haar slanke figuur extra goed uitkomen. Met een warme brede glimlach richtte Midas zich weer op het gezicht van het meisje. Hij had haar hier nooit eerder gezien, noch kende hij ouders van wie hij de dochters niet kende. Zij kon uiteraard prima voldoen als zijn volgende maaltijd, zónder dat Queen Juana daarbij last kreeg van zeurende moeders.

- Ugh. Sorry voor het wat later reageren.
Ik hoop dat het zo goed is.

De wolken en de lucht begonnen haar na een tijdje toch wel te irriteren. De hele tijd kijken hoe de wolken denkbeeldig vooruitgingen, was nu niet bepaald wat ze voor deze middag in petto had. Ze keek op toen ze iets hoorde, recht in het gezicht van een wolvenkop. Wat haar opviel, was dat hij een grote snuit had en een das droeg. ‘Kom je van een bruiloft af of zo?’ vroeg Dolly spottend aan de wolf. Ze werd hier dus echt niet geïntimideerd van, moest het zo overkomen. Koningin Juana kon haar ook niet echt intimideren, niemand kon dat. Ze was alleen maar bij Koningin Juana gegaan, als een soort onderdaan – zoals dat waarschijnlijk door haar genoemd werd – omdat ze hier tenminste haar duistere kant soms kon laten opspelen, maar ook haar lieve kant. Ze wist dat het geen lieve begroeting was, naar de wolf toe, maar goed. ‘In elk geval, een hele goedemiddag,’ zei ze, alsof ze de opmerking over zijn uiterlijk nog nooit gemaakt had. Ze rolde een appel in haar hand heen en weer en at daarvan, waarna ze wat rechter ging zitten, haar ene been over het andere liggende been sloeg en opzij keek naar de wolf. Hij was echt zo’n sprookjesfiguur, nog meer sprookjesachtiger dan dat zij was. ‘Draag je die das altijd, of moet dat van je vrouw?’ vroeg ze en ze kon de spottende klank in haar stem niet verbergen. Ze vermande zich om te lachen en keek hem toen aan, iets meer geïnteresseerd. ‘Ik herken jou ergens van, van een sprookje, kan dat?’ vroeg ze, terwijl ze hem nauwkeurig bekeek. Ja, ze had al eens een sprookje gelezen en hij leek er precies op, met zijn roestbruine vacht, goudkleurige ogen en zijn grote, bolle, zwarte snuit. Alleen ze wist niet wie hij was.

Rustig trok ze zich meer op en liet haar hand naast zich steunen op de bloemen. Dat er een bloem verpest werd van Koningin Juana, kon haar niks schelen. Die werkers van haar zouden het wel weer rechtzetten of zo. Daar ging zij zich nu echt niet druk om maken en waarschijnlijk Koningin Juana ook niet. ‘Ben je in het order van Koningin Juana gekomen? Moet je ook de bloemetjes bewerken, zoals die andere stakkers? Arme jij,’ zei ze en ze liet even een tragisch, geniepig glimlachje zien. Ja, tegen mensen – of in dit geval wolven – die ze nog niet goed kende, kon ze soms zeer spottend en gemeen zijn. Ze liet haar blik over hem glijden. Ze moest toegeven dat hij er netjes uitzag met zijn das, maar dat nam nog niet weg dat ze hem niet zou bespotten, zoals ze met iedereen deed. Ook bij Koningin Juana had ze het gedaan, alleen niet uitgesproken. Ze gaf het niet graag toe, maar Koningin Juana gaf haar hier wel een mooie thuis en daar was ze de machtige vrouw toch wel dankbaar voor, ook al liet ze dat niet goed merken. Ze keek naar de wolf. ‘Maar goed, ik ben Dolly,’ zei ze en ze stak haar hand naar hem uit. Zelfs haar handen waren zacht, als een perzikhuid. Haar helblauwe ogen keken naar de wolf en een licht grijnsje kwam rond haar mond, deze keer niet spottend of iets in die richting. Nee, hij had het spottende wel doorstaan. Voor nu, dan. Ze voelde opnieuw een vals grijnsje rond haar gezicht, maar probeerde deze te vermannen. Kom op, Dolly, leuk blijven!

- Ja, sorry dat ze zo gemeen is, zo is ze gewoon bij de eerste meeting -

Het meisje leek niet overrompeld te zijn door zijn plotselinge verschijning, maar dat was juist iets wat hij helemaal niet erg vond. Ja, zo kon hij haar alleen nog maar meer eenvoudiger om zijn vinger winden en zichzelf in vertrouwen bij haar te laten nemen. Maar haar lieflijke uiterlijk zoals alleen de zoetsappigste kindertjes die konden hebben was maar pure schijn toen haar eerste reactie hem te oren kwam: ‘Kom je van een bruiloft af of zo?’ Spottend en ergens argwanend, de slechte indruk gevende toon helemaal niet passend bij haar fijne gezichtje en de onschuldige grote blauwe ogen. Maar Midas liet zich daar niet door inpalmen, zeker niet. De vriendelijke warme glimlach op zijn snuit verminderde geen trekje. Het kreeg alleen een iets betrokken tintje, alsof hij moeite moest doen om zijn grijnzende kop in de plooi te houden. De scherpe tanden waren in de grijns te zien, maar in een krampachtig trekje netjes op elkaar zodat het intmiderende effect tevens door zijn meeglimlachende ogen werd verminderd. De grijns verdween even van zijn gelaat toen hij een klein knikje met zijn kop maakte. 't Zou me een waar genoegen zijn geweest, maar nee,' reageerde hij glimlached op de ietwat brutale vraag van het meisje. Een bruiloft, nee zeg. Hij zou niet weten van wie en dat hij zelf op het altaar stond zag hij nog niet gauw gebeuren. Daarbij, ondanks het feit dat hij knap, slim en geweldig was wilde toch niemand hem uitnodigen voor een bruiloft. De meeste inwoners van Wonderland waren niet zo op hem gesteld, verbazingwekkend genoeg.
‘In elk geval, een hele goedemiddag,’ gaf het meisje uiteinelijk een redelijk begroeting terug. 'Ja?' zei de diepe wolvenstem ietwat vragend. 'Een goedemiddag, inderdaad.' Vanzelfsprekend was het een goede middag om een moederziel alleen jong mensenkind hier weerloos en naïef in de velden aan te treffen. Nog steeds met zijn blik op het meisje gericht en de grijns op zijn kop deed Midas een klein stapje achteruit om haar de ruimte te geven toen ze zich in zittende positie oprichtte en een hap van de appel in haar hand nam. Ach, wat dolletjes. Dan kreeg hij er spoedig een fruitsmaakje bij.

‘Draag je die das altijd, of moet dat van je vrouw?’ vroeg het meisje nadat ze hem zijdelings eens nauwlettend van top tot teen bekeken had. De permanente, half geforceerde grijns oogde opeens pijnlijker. Alsof hij zijn kaken van de pijn op elkaar had geklemd in plaats van zijn muilhoeken omhoog te dwingen in een vriendelijk aspect in zijn gezicht. 'Ehe,' kwam het er in een mislukt gegrinnik uit. 'Was het maar zo.'
Het voelde als een verlichting dat ze niet meer op dat gebied vroeg. ‘Ik herken jou ergens van, van een sprookje, kan dat?’ Midas plaatste de leunstok op de grond voor zijn achterpoten en nam een meer statigere houding aan. 'Dat kan zeker! Ik ben namelijk het knapste, slimste en sociaalste sprookjesfiguur dat hier rondloopt! Hehe..' Hij streek met een klauw hooghartig langs zijn bakkebaarden terwijl hij het zei. Het meisje ging wat rechter zitten. ‘Ben je in het order van Koningin Juana gekomen? Moet je ook de bloemetjes bewerken, zoals die andere stakkers? Arme jij,’ zei ze vervolgens met een geniepig glimlachje. Verontwaardigd sputterde Midas terwijl hij op woorden probeerde te komen. 'Zeker niet!' gooide hij er uiteindelijk uit. Een poot had zich om zijn stropdas geklemd en zijn gefronsde kop wees beledigd de hoogte in. 'Ik ben de zekere persoon die bóven al die kromgebogen voetenkussers staat.' Bij Grimm, zeg! Hij als stofkruipende slaaf zoals al die anderen van de hofhouding. Dat paste gewoon niet bij zijn knappe kop.

Opnieuw bekeek het meisje hem, hij voelde het aan haar brandende blik. Nog in dezelfde verontwaardigde houding liet hij zich bekijken, maar hij bewoog geen spier. Zijn snuit wees nog steeds de lucht in en zijn klauw rustte in een elegante positie op de leunstok. De andere was nog altijd om de bordeaux-gestreepte stropdas geklemd. ‘Maar goed, ik ben Dolly,’ stelde het meisje zich uiteindelijk aan hem voor. Ze stak een hand naar hem uit, die hij met een klauw maar al te graag aannam. 'De heer Midas Jonathan Flint, in plicht als adviseur en rechterhand van Hare Excellentie en Almachtigheid over de Old Regime en Wonderland, tevens het figuur dat onder de andere onterechte naam de Grote Boze Wolf bekend staat,' stelde Midas zich in een kleine buiging en met sierlijke draaiinkjes van een klauw op zijn beurt voor met al zijn namen en titels. 'Het is me een genoegen.' Hij richtte de ranke jonge hand in zijn klauw wat op en drukte er met zijn snuit een kleine kus op. Zachtjes liet hij haar hand daarna weer los en zette zijn poten in zijn zij. 'Wel dan.. Juffrouw Dolly..,' sprak hij glimlachend. Midas bleef een klein moment op Dolly neerkijken. 'Wat doet een jong wezenloos meisje zoals uzelve helemaal alleen in het bloemenhof van de Queen?'

Rustig liet Dolly haar blik glijden naar de wolf. Toen die zijn naam zei, kwam er even een grijnsje rond haar mond. ‘Wel, dat is een hele mooie, lange naam,’ vond ze en ze glimlachte even, waarbij eindelijk een gemeend lachje te zien was. Ach, hij had de test zowel een beetje doorstaan, ook al zou ze het niet kunnen laten om af en toe nog eens heel gemeen te zijn. Midas leek erg zeker te zijn van zichzelf, een eigenschap die je op den duur toch erg kon vervelen, maar ergens ook wel kon laten lachen. De mensen die zo trots op zichzelf waren, waren gewoonweg erg lachwekkend. Ze liet haar blik naar zijn ogen glijden en keek daar gedurende tijd even. Ze voelde zich echter niet geflatteerd door zijn kus, ook al was die misschien lief bedoeld. Dolly had het nu eenmaal niet zo op van die clichéachtige dingen. Nee, gaf haar maar actie. ‘Ik zit hier gewoon maar. Ik denk niet dat ik zelf zo bang ben voor andere figuren die me de keel zouden willen openbijten,’ zei ze en ze kon niet nalaten dat haar stem een tikkeltje verwijtend klonk naar de wolf toe, waarna ze haar hemelsblauwe ogen – nee, eigenlijk helblauwe ogen, dat was een veel betere benaming, vond zij toch – diep in de goudachtige ogen van Midas liet glijden. ‘Je hebt wel coole ogen. Zo’n kleur wou ik vroeger ook altijd, totdat ik er achter kwam dat goud mij niet erg goed staat,’ zei ze en ze trok hierbij even een gespeeld, triestig trekje, maar de brede, ietwat geniepige grijns, kwam algauw weer tevoorschijn. Het zou saai zijn als ze daar zich de hele tijd druk om zou maken. Goudkleurige ogen kon ze nog altijd met lenzen krijgen, of ze rukte Midas’ ogen er gewoon uit, dat kon ook.

‘Ik zie mezelf trouwens ook niet tussen die figuren staan. Ten eerste wil ik niet dat mijn rug kromgroeit van dat behouden van die duffe bloemetjes en ten tweede wil ik actie, geen saai, alledaagse job,’ zei ze en ze keek daarbij even opzij om Midas’ reactie te peilen. Zou hij haar eigenlijk wel normaal vinden of had hij zijn mening over haar nu al klaar? Nou ja, zij kon er niet veel van zeggen, aangezien zijzelf ook snel haar mening over iemand klaar had. Maar deze mening was wel vaak rechtvaardig, niet dan? Dat werd haar toch wel vaak gezegd… door zichzelf. ‘In elk geval ben ik nooit bang geweest voor wolven,’ zei ze en ze keek daarbij even langdurig opzij naar Midas. ‘Zelfs niet als ik ze in het echt zou tegenkomen, wat nu het geval is. Een wolf kan je makkelijk zijn tanden op elkaar laten klemmen. Een tik op de neus, bijvoorbeeld, dat zou hun al af moeten schrikken,’ zei ze en ze keek hem even aan, alsof ze twijfelde of die theorie wel zou kloppen. ‘Nou ja, zoiets ongeveer toch,’ zei ze en haar hoge, lieve, melodieuze lach ging over het gebloemde veld, waarna ze in haar appel beet en haar blik op Midas richtte, wachtend op een eventueel antwoord van zijn kant komend.

- Pardon voor de ietwat langdurige reactie -