Be gone with it

Niemand te zien? De kop met de twee spitse oren en de groengele oplettende wolvenogen stak tussen de donkere sombere bladeren van een struik uit en draaide alert van links naar rechts. Natuurlijk was er niemand te zien; hier kwam geen hond. Behalve hij nu dan, soort van. 'Au! Aah!' de onderdrukte pijnkreetjes leken gesmoord te worden door de dikke nevelmist die laag boven de bosgrond hing en hem het zicht over de rest van het woud ontnam. Er waren alleen donkere schaduwen van kale lugubere bomen en struiken te zien. Midas wurmde zich uit de doornstruik en schudde en veegde de doorns van zich af. Hier en daar plukte hij er eentje uit zijn vacht of van zijn nette herenpak terwijl hij half gebogen verder sloop, af en toe al sluipend traag om zijn as draaiend om na te gaan of hij echt alleen was. In een klauw had hij één van de vele fluiten van Hamelin de Rattenvanger geklemd. Die simpele flierefluiter met zijn flierefluiterscollectie, jaja. Hij had een zilveren weten te bemachtigen, afschuwelijke instrumenten. Behalve met de reden dat het zijn scherpe gehoor aan duigen sloeg had hij er ook één meegegrist in de hoop de zwerver van zijn tijdelijke baantjes te ontdoen. Nog even voordat alle fluiten hier verborgen lagen en die dwaas zou zelfs niet meer in periodieke dienst kunnen treden bij de Queen, mocht het probleem zich weer voordoen dat er een heuse rattenplaag in het kasteel was. Midas maakte een einde aan zijn geheimzinnige gesluip met een klein hupsje waarbij zijn staart vrolijk meezwierde. Geniaal!
Hier, vlakbij de voet van een eeuwenoude eik die zo hoog de lucht in rees dat hij de top door de mist al niet eens meer kon zien, zette hij zijn klauwen aan beide kanten van het smalle instrument en begon uit alle kracht zijn spieren aan te spannen. 'Zeg!' Dat kostte nog heel wat meer inspanning dan hij verwacht had. Hij boog voorover, zette één van zijn achterpoten tegen de stam van de boom en stak onder het huffen en puffen door zijn lange platte tong uit zijn muil. Maar wat hij ook probeerde, de fluit gaf niet mee. Het ding was nog niet eens een halve centimeter omgebogen. Hijgend schoten zijn ogen door de omgeving naar een oplossing, tot zijn blik eindigde op de harde kille aarde onder zijn poten. Alsof hij de grond pas voor het eerst zag tilde Midas voorover gebogen zijn poten op en stapte van het stukje waar hij zojuist op had gestaan. Natuurlijk! Waarom ook niet? Met de zilveren fluit naast zijn poten op de grond zette hij zijn klauwen in de aarde en begon te graven.

- Morrighan

Het bleef heerlijk. Het gevoel dat je gewichtloos was en door het luchtruim suisde. De sterke wind snijdend door je veren. Neerkijken op alles wat beneden aan de vaste grond geketend is, die dit gevoel nooit zouden ervaren. Morrighan bewoog haar vleugels en ging nog een tandje harder. Het leek wel of ze zo snel wilde als het licht. Nee! Nog sneller. Ze wilde drie keer in een minuut de aarde rond kunnen vliegen. Het was nooit snel genoeg.
Maar ook Morrighan wist dat ze niet altijd kon blijven vliegen. Ze werd moe, dat voelde ze aan haar vleugels die steeds zwaarder gingen en steeds langer weigerde om mee te werken. Daarbij begon haar maag al aardig te knorren. Wanneer had ze voor het laatst gegeten? Vanochtend? Gisteravond? Ze wist het niet meer. Dat betekende dat het dus tijd werd om iets te eten te zoeken. Langzaam ging Morrighan steeds lager en lager vliegen tot ze door de Haunted Forest vloog. Laag tussen de bomen door speurde haar ogen af naar een prooi. Opmerkelijk was dat ze ook in haar raven vorm groene ogen met gouden pupillen had.
Het duurde niet lang voordat Morrighan over de grond tussen de wortels van een dikke boom een kleine muis door zag schieten. Met een rotvaart ging ze achter het diertje aan. Al gauw had ze het ingehaald. Ze strekte haar klauw uit en greep de muis. Het arme dier werd onmiddellijk gedood door de scherpe klauwen van Morrighan. Ze stopte en begon snel met het oppeuzelen van het dode dier. Je wist namelijk maar nooit wie je allemaal tegen kon komen in dit bos en als ze zat te eten was ze nou eenmaal iets minder waakzaam.
Na haar kleine, maar voedzame maaltijd te hebben opgegeten sloeg Morrighan haar vleugels weer uit en steeg weer op. Ze zweefde rustig tussen de bomen door al irriteerde het haar dat ze door die vervelende mist maar een paar meter voor zich uit kon zien.
Haar oplettendheid werd beproefd toen ze plots een paar meter verder iemand hoorde hijgen. Alsof daar iemand zware inspanningen verrichtte. Morrighan vloog wat omhoog en streek neer op de onderste dikke tak van een grote boom. Haar nieuwsgierige blik keek omlaag. Ze kon de contouren van een wolf in de schim onder haar herkennen. Pas toen ze wat beter keek zat ze echter dat deze wolf kleding aan had. Een keurig pak zoals ze Edgar vroeger wel eens had zien dragen. Ze begon diep in haar geheugen te graven. Iets aan deze kleding dragende wolf kwam haar bekend voor. Plots schoot het haar weer te binnen. Als ze zijn naam goed onthouden had was dit Midas, de rechterhand van Queen Juana. Morrighan was zelf nooit zo vaak in het paleis. Want ook al was ze een aanhangster van The Old Regime, ze was ook ontzettend gesteld op haar privacy en hield er meer van om alleen te zijn.
Wat Midas nu precies aan het doen was kon Morrighan niet goed zien. Het enige wat ze zag was dat hij iets probeerde te breken. Maar aangezien hij erachter kwam dat het niet wilde buigen besloot hij maar om het te begraven. Dat was het moment dat de wolf onbewust aarde tegen Morrighan aan gooide. Verontwaardigd en lichtelijk kwaad kraste Morrighan om haar aanwezigheid bekend te maken in de hoop dat hij zou stoppen met aarde naar haar te gooien.

In de aantal centimeters in de grond die Midas door het graven bloot had gesteld voelde de aarde koud en onaangenaam aan. Hij kreeg er kramp in zijn langzamerhand gevoelloos wordende klauwen van, maar opgeven sloot hij liever uit. Hij had nu al een mooi beginnetje gemaakt. Even volhouden nog, dan konden de rest van die lelijke pieppijpen er snel genoeg ook worden gedumpt. Die Hamelin met zijn zweetvoeten en rode lokken vol stro en rattenkeutels eiste keer op keer alle aandacht van de Queen op als hij zijn maandelijkse klusje kwam doen in het kasteel om alle ratten te verjagen, en dat mocht niet! Hare Excellentie moest naar hém kijken, en naar hém alleen! Ze was de mooiste, slimste en knapste vrouw in heel Wonderland, en hij was toch zeker wel wat meer waardig dan die zweverige zwerver? Ja! En als het moment dan daar was dat Hamelin zijn kleine probleempje van kwijtgeraakte fluiten opbiechte zou hij met een ach en een oepsie natuurlijk van niets weten.
Midas voelde zich in zijn nopjes door dat idee. Hij had het niet beter kunnen verzinnen. Voorover gebogen met zijn achterpoten iets gespreid en zijn staart die hij ritmisch meebewoog, groef hij zacht neuriënd verder. Maar de adem was hem al gauw ontnomen toen zijn armen lam werden en hij weer eindigde in hijgende staat. 'Dat gaat toch wel.. veel moeizamer dan gedacht,' praatte hij buiten adem tegen zichzelf tussen het hijgen door. Hij slaakte een luide zucht die meer iets weghad van een kleine kreet terwijl hij zich met zijn poten tegen zijn rugholte gedrukt weer oprichtte. Hij sprong direct over in een alerte houding toen hij vlakbij een boos gekras hoorde. Zijn kop ging alle kanten op, hij draaide zich zelfs een enkele keer om terwijl zijn nauwlettende ogen intussen waakzaam langs de donkere stammen gleden. Tot zijn blik uiteindelijk bleef hangen op een donker silhouet vlak boven hem, rustend op de laagste tak van de boom waar hij aan de voet ervan bezig was met de kuil. Het was een raaf, gitzwart als een onopvallende schaduw tussen de duistere knokige takken die als armbeenderen de lucht in wezen, maar deze had merkwaardige groene priemende ogen met goudkleurige pupillen. Merkwaardig inderdaad, maar dit was immers Wonderland. Wie weet wat je allemaal tegen kon komen. Al bij één stap buiten de deur liep men al kans om zeven geitjes voorbij te zien huppelen of haast vermorzeld te worden doordat er even een kolossale reus moest passeren. Bovendien was hij al het één en ander gewend als rechterhand en adviseur die minstens vier dagen in de week langs alle huizen van de inwoners ging in verschillende plaatsen. Het was juist om die reden dat Midas zich allerminst geïntimideerd voelde en met een geërgerde frons naar de raaf opkeek. 'Vlieg eens op, gevederd verenbeest. Belangrijk werk in uitvoering!' deed Midas een poging het dier weg te jagen door geïrriteerd met een opgeheven klauw richting de raaf te wuiven zodat hij zijn werk snel weer kon hervatten.