Lets play hide and seek!

Een vrolijke grijns lag om het kleine snuitje van Victoria. Het kleine geitje liep op haar twee achterpootjes richting het bloemenveld. Zoals gewoonlijk had ze weer eens haar knalroze jurk aan, die ze het liefst droeg. Haar moeder had haar haren netjes gekamd en het jurkje recht gestreken toen het rommelig om haar lichaampje viel. Haar oortjes netjes gewassen en haar hoefjes netjes gepoetst. Ze was nogal een net meisje. "Dag mama! Tot straks!" Riep ze vrolijk toen ze de deur achter zich dicht liet vallen. Victoria hoorde haar moeder nog achter zich roepen, uiteraard over de grote wolf, maar Victoria sloeg daar geen acht op. Ze wilde enkel en alleen maar spelen. Vrolijk huppelde ze weg toen ze haar moeder in de deuropening hoorde roepen. Of ze wel gehoord had wat ze had gezegd over Midas. Jaja, het oude verhaaltje, blijf uit de buurt van Midas, blijf in de buurt van huis of het dorp en ga niet te ver weg. Het verhaaltje wat ze elke keer opvoerde als een van de kinderen het huis uit ging. Haar moeder was lief, alleen af en toe iets te bezorgd. Dat geeft niet. Het was alleen zo af en toe vervelend. Victoria ging met een vaart het hoofdstadje uit, op naar de kleurige mooie bloemen. Het was leuk om tussen de hoge bloemen verstoppertje te spelen. Zo af en toe wegduiken als ze kwamen, kruipend door het veld heen. Maar eerst wilde ze wat bloemen plukken. Een van de eerste bloemen belande in het haar van Victoria. De andere vormde een klein bosje, met verschillende kleuren en vormen. Vrolijk snoof ze er aan. De geur maakte haar hele innerlijke blij. Vrolijk ging ze huppelend door de bloemen heen. Haar voorpootjes in de lucht gestoken. Haar oogjes gesloten. Ze voelde zich heerlijk. Ze was nog nooit verder gekomen dan deze velden, en hoewel ze zich had voorgenomen het vandaag wel te doen, was het er wdeer niet van gekomen. Steeds ging Victoria verder weg van het dorpje, springend, giechelend en blij botste ze met een harde knap tegen iets of iemand aan. Met een klap viel ze achterover en gooide ze haar bloemen in de lucht. Zachtjes en voorzichtig krabbelde ze overeind. Totaal gedesoriënteerd keek ze rond. Geen idee dat de persoon waar ze tegen aan botste achter haar stond. "Waar.. Hoe. He?" Victoria keek nog eens rond, maar nog steeds niet achter haar. "Oonee.. Mijn bloemetjes!" Jammerde ze. Haar schouders gingen laag hanger terwijl ze treurig naar de bloemetjes op de grond keek.

-- Iemand die wil?!
btw, kakpost

-Zusjeee :3 -

Ha! Mama had niet doorgehad dat hij weg was gegaan! Met een zelfgenoegzame grijns op zijn gezicht liep Riley verder weg van het huisje waar de zeven geitjes met hun moeder woonden. Anders had hij weer die preek moeten horen over Midas. Midas dit, wolf dat.. Hij werd er echt moe van. Iedere dag weer dat verhaal, hij kende het nu wel uit zijn hoofd! En hij zou zich er toch niet aan houden.. Riley begon te rennen, puur van plezier dat hij buiten was. Als de wolf zou komen, zou hij ook wegrennen, trappen. De wolf kon hem helemaal niets maken! Trouwens, die was toch niet hier, in die vrolijke velden. De rest van zijn broers en zussen waren braver, bleven vaak thuis en luisterden naar moeder. Hij kwam altijd vies thuis, was altijd druk en ongehoorzaam, schreeuwde om gehoord te worden. Toch was Riley blij met zijn familie; hij had het toch wel getroffen. Het was altijd gezellig en er was vaak iemand om tegen te praten. Plots knalde er iets tegen hem op, zodat hij wat voorover struikelde. Snel draaide hij zich om. Toch niet.. Huh? 'Victoria?' Verbaasd keek hij naar zijn oudere zus, die op de grond viel en zelf weer omhoog kwam, verdrietig over haar bloemetjes. Hij kon er niet tegen als ze verdrietig was.. 'Kom, we gaan nieuwe plukken,' stelde hij snel voor. Hij pakte haar hoefje en liep naar het dichtstbijzijnde bosje. 'Ben je ook weggekomen van mama?' vroeg Riley, met een grijns die uitlegde dat het hem wel gelukt was.

Ugh. Het was te warm, te zonnig. En bovendien had hij met een knorrende lege maag te kampen die om de halve minuut protesterend van zich liet horen. Zoals gewoonlijk steunend op de elegante leunstok die hij altijd bij zich had liep Midas met een licht zwiepende staart om bijen en andere vervelende steekbeesten die vooral actief waren met dit weer weg te houden. Uiteraard dat insecten vooral juist hier rondvlogen; met bloemen en bloemen in alle kleuren en maten, zover als het zicht reikte, was het een waar paradijs voor die beesten. Zelf vond hij het echter afzichtelijk, had liever een ander weggetje genomen als het aan hem had gelegen. Maar het was niet anders; over het veld was de enige weg om bij het dorp te komen, waar hij voor de Queen nog langs de deuren moest gaan om een aantal zaken met bewoners af te handelen. En misschien nog snel een aantal kostbare sieraden mee te grissen wanneer de lieflijke inwoners niet keken. Met een lege maag kon hij zich hoe dan ook toch moeilijk op zijn werk concentreren. Half grommend slaakte hij een diepe, zelfmedelijdende zucht en vestigde hij zijn groengele ogen - die dof stonden van de honger - in de verte. Plotseling dook hij tussen de bloemetjes, hield zijn lichaam plat in het hoge gras terwijl zijn verwijdde fonkelende ogen tussen de sprieten loerden. Hij kon het bijna niet geloven! Bijna als een vluchtende spin trippelde hij in dezelfde positie door het gras naar een struik, wurmde zich er met zo min mogelijk geritsel in om vanuit daar de twee kleine witte gedaanten in de gaten te kunnen blijven houden. Geitjes! Twee snoezige kleine geitjes op deze prachtige dag! Hij vond zich opeens een veel gelukkigere man.. wolf.
Het ene geitje gestoken in een knalroze jurk, vreugdig en onschuldig huppelend door de velden zoals malse prooien behoorden te doen. Ze had een bloemetje in haar haar gestoken en er zojuist een hele bos van geplukt, die ze liet vallen toen ze tegen een tweede geitje opbotste. Het andere geitje was blijkbaar haar jongere broertje, net zo mals en net zo onschuldig. Twee van de zeven, dat was toch wel een schaarse maaltijd. Maar altijd nog beter dan niets.

'Oonee.. Mijn bloemetjes!'
'Victoria? Kom, we gaan nieuwe plukken. Ben je ook weggekomen van mama?'
Vanuit de struiken luisterde Midas met halfdicht geknepen ogen het gesprek af en dook dieper tussen de bladeren weg toen de geitjes hem naderden. He gets. Die mama waarover het jongere geitje sprak had hem de laatste keer toch wel flink te grazen gehad met haar harde hoeven. Hij had er nog behoorlijk lang last van gehad, en het had een hele tijd geduurd voor hij weer normaal had kunnen zitten. Een tweede confrontatie met die geitvrouw vermeed hij liever. Hij moest zich ook al aan de afspraken houden die hij met de Queen had gemaakt. Dat hij ieder jong mals kindje niet moest verorberen omdat ze een wekelijkse klachtenlijst van diens moeders ontving en ze er werkelijk gek van werd. Maar spelen mocht toch wel? Ja! Een beetje spelen was heus niet verboden.
'Goedemiddag!' begroette Midas de geitjes met een zangerige stem terwijl hij tevoorschijn sprong. Kalmpjes veegde hij de bladeren van zijn nette maatpak, plukte de takjes uit zijn vacht en keek vervolgens met een brede grijns op zijn slinkse kop op het kleine grut neer. 'Zijn we leuk bloemetjes aan het plukken?' Met een zwiepende staart kwam hij dichterbij, boog zich steunend op de leunstok met opengesperde bek voorover om uiteindelijk alleen maar onbedoeld intimiderend aan het bloemetje te ruiken in het haar van Victoria. 'Ah, dat ruikt lekker! Je zou ook een mooi bosje voor je moeder moeten plukken, die.. lieve vrouw. Zeg..' Glimlachend richtte Midas zich weer op en keek met zijn poten in zijn zij op de geitjes neer. 'Zullen wij een leuk spelletje spelen? Ja, nu ik hier toch ben wil ik dat best doen, zie je.' Hij klemde een klauw om zijn stropdas, een gewoonte die hij had om te doen wanneer hij zich op zijn gemak voelde. Hij keek om zich heen en boog zich toen naar de geitjes toe. 'Ik weet toevallig een heel mooi plekje waar we dat kunnen doen,' klonk Midas' warme stem veelbelovend, waarna hij de kleine dieren een vriendelijk glimlachje schonk.

Verdrietig keek Victoria neer op haar gevallen bloemen. Ze keek lichtelijk geschrokken op toen ze de stem van Riley hoorde, die nu al groter was dan dat zij zelf was. "Riley?!" Klonk haar stem verbaasd. Victoria's blik ging weer terug naar de bloemen. Haar gezichtje stond verdrietig. Ze had de mooiste bloemen geplukt, en die lagen nu op de grond, deels vertrapt. Victoria liet een zucht horen. 'Kom, we gaan nieuwe plukken,' hoorde ze Riley zeggen. Af en toe leek het net of hij ouder was, zo zag hij er ook uit. Victoria was altijd al een klein geitje geweest. Ze knikte en voelde de hoef van Riley om die van haar glijden. Ze was altijd blij was er een broer bij haar was. Zo voelde ze zich veiliger. Alsof haar niks zou kunnen gebeuren. Victoria keek Riley aan toen hij het over moeder had. Ze knikte voorzichtig. "Ze gaf weer eens een volledige preek over die Midas. Maar ik ben weg gelopen, ik weet het nu heus wel!" mopperde ze geïrriteerd. Haar moeder was een schat, echt waar, maar ze mocht wel eens wat minder zorgzaam zijn. Het werd nu gewoon vervelend, waardoor ze juist de neiging kreeg om gewoon niet te luisteren. Victoria bukte zich af en toe om bloemen te plukken, de mooiste, uiteraard. Ineens schrok ze toen ze een zware stem boven haar hoorde. Hoewel hij zangerig overkwam, was het nog wel een zware stem. Zwaarder dan die van papa. 'Goedemiddag' Victoria keek op, zag het grote beest en klemde haar hoefje om die van Riley heen. "Goedemiddag meneer." Aangezien ze Midas nog nooit gezien had had ze geen idee wat dit voor man dier achtig iets was. Desondanks was ze er niet op gerust. Haar bloemetjes klemde ze nu ook stevig in haar andere hoef. Ze keek naar hem op bij zijn vraag. "Is dat een retorische vraag? Want het antwoord kan je vast wel bedenken." Merkte ze zachtjes op. Ze keek met grote ogen keek ze toe hoe het grote dier naar voren boog. Ze kneep iets harder in de hoef van Riley. 'Ah, dat ruikt lekker! Je zou ook een mooi bosje voor je moeder moeten plukken, die.. lieve vrouw. Zeg..' Victoria fronste even. "Kent u moeder?! Maar we hebben u nog nooit thuis gezien!" Victoria keek hem vragend aan. Misschien wist Riley wel wie het was. 'Zullen wij een leuk spelletje spelen? Ja, nu ik hier toch ben wil ik dat best doen, zie je. Ik weet toevallig een heel mooi plekje waar we dat kunnen doen." Victoria keek even aarzelend naar Riley en antwoordde voorzichtig. "Ja, maar wel hier. Moeder is nog een beetje voorzichtig." Ze liet het verhaal verder even achter wegen, misschien zou Riley het wel vertellen. "We kunnen verstoppertje spelen! Dat is mijn favoriete spel. Maar dan bent u hem wel." Ze wees met haar hoefje naar de wolf. "Kent u het spel? U telt tot 20. Dan verstoppen wij ons, en moet u ons zoeken. U kunt daar tegen die boom aan staan om te tellen.' Ze kreeg er steeds meer zin in. Immers, kleine kinderen vonden spelen heerlijk!

Diep verscholen tussen de bladeren volgde hij het gesprek tussen de twee geitjes, die op een klaarlichte zonnige dag als deze natuurlijk totaal geen gevaar verwachtten. 'Ze gaf weer eens een volledige preek over die Midas. Maar ik ben weg gelopen, ik weet het nu heus wel!' mopperde het meisjesgeitje tegen haar broertje. Ai, dat was een steek in zijn hart. Waarom hij nu precies ter zake moest komen terwijl hij behoorlijk dicht in hun aanwezigheid was. Onopmerkelijk nog, dat wel. Natuurlijk zat die geitvrouw heel de dag door haar kinderen in te palmen om op te passen voor de grote boze wolf, tot vervelendst toe geloofde hij graag. Maar des te meer de geitenkinderen op hun hoede zouden zijn, of ze nu naar moeders boodschap luisterden of niet. Kinderen namen veel meer onbewust op dan de meesten dachten, en dat vond hij een zorgwekkend feit. Midas zocht precies het juiste moment uit om vanuit de struiken tevoorschijn te springen en de jonge geitjes met een warme, bijna zangerige stem te begroeten. 'Goedemiddag meneer,' groette het geitje met het roze jurkje terug. Zijn groengele ogen gleden naar haar toe om kort op haar neer te kijken, allicht met nog steeds een grote brede glimach op zijn snuit. Ze oogde timide zoals ze daar kleintjes en onbescholen stond, met een krampachtig hoefje om die van haar broertje geklemd en de ander die strak de bloemetjes tegen haar aan gedrukt hield. 'Is dat een retorische vraag? Want het antwoord kan je vast wel bedenken.' Midas onderdrukte een zacht lachje. 'Wat een slim klein geitje ben jij,' sprak hij op een vriendelijk toontje.

Hij schonk totaal geen aandacht aan de angstvallige uitdrukking op het gelaat van de geitjes toen hij zich voorover boog om aan de bos bloemen tussen haar hoeven te ruiken. 'Kent u moeder?!' leek het geitje met de jurk verbaasd uit te roepen. 'Maar we hebben u nog nooit thuis gezien!' Totaal niet overvallen door die plotselinge vraag plantte Midas de leunstok voor zich op de grond om er in een elegante houding op te leunen. 'Je moeder komt zo nu en dan bij dezelfde markt als waar ik mijn voedselwaar haal,' bracht hij geloofwaardig genoeg over. 'We maken weleens een praatje.' Hij voegde er een warmhartig glimlachje aan toe om de geloofwaardige aspecten nog eens extra te versterken voor hij het idee opperde om een leuk spelletje te spelen. Geduldig afwachtend keek hij toe hoe het oudere geitje even aarzelend naar haar broertje keek. 'Ja, maar wel hier,' zei ze uiteindelijk. 'Moeder is nog een beetje voorzichtig.' Midas gaf met gesloten ogen een begrijpend knikje met zijn kop. 'Je moeder heeft groot gelijk. Kleine dieren die de eerste de beste wilde zijpaadjes nemen naar wie weet waarheen weten niet beter.'

'We kunnen verstoppertje spelen!' stelde het geitje met het jurkje enthousiast voor. 'Dat is mijn favoriete spel. Maar dan bent u hem wel.' Met haar hoefje wees ze naar hem. 'Kent u het spel? U telt tot 20. Dan verstoppen wij ons, en moet u ons zoeken. U kunt daar tegen die boom aan staan om te tellen.' Hij deed alsof hij nog wat onwetend was in het spelletje, nam haar uitleg met gespitste oren aan. Dat vonden kinderen altijd veel leuker. 'Goed dan. Dan ga ik tellen, en gaan jullie je verstoppen,' sprak hij grijnzend met een zwak knikje van zijn kop. 'Maar vlug hoor, ik kan tellen als de beste. Hehe.' Met zwiepende staart draaide de wolf zich om en beende met de leunstok in de hand naar de dichtstbijzijndste boom. De stok zette hij tegen de boom om vervolgens met zijn rug naar de geitjes toe breed te gaan staan en zijn voorpoten dwars over de stam te leggen. Hij deed alsof hij zijn kop tegen zijn voorpoten aanlegde zodat het leek alsof hij zijn ogen gesloten had, maar heimelijk loerden zijn sluwe kijkers langs één van zijn armen om de geitjes enigzins nog te kunnen vinden wanneer ze zich verstopt hadden. Toen begon hij te tellen: 'Eén, twee, drie..

Hij luisterde met een lichte lach op zijn gezicht naar Victoria; ze had gelijk. Wat was het irritant om de hele tijd maar naar moeder te luisteren; ze vertelde altijd hetzelfde. Dit over Midas, dat over Midas.. en hij wist niet eens hoe die gast eruit zag! Riley kon daar heel geïrriteerd om raken; hij wilde feiten, evenals waarheid. Leugens konden zijn vertrouwen in je verpesten voor.. altijd, eigenlijk. Als Riley je niet meer mocht, moest er wel een drastische verandering nodig zijn om hem op andere gedachtes te brengen. 'Goedemiddag,' klonk er, een zware stem. Hij voelde zich direct krimpen, van het grote kleine broertje dat hij net geweest was naar de kleine geit die hij werkelijk was. Victoria antwoordde het eerst, Riley pas later. 'Goedemiddag meneer,' zei hij ook maar, omdat het wel goed klonk. Bloemetjes aan het plukken? Tegelijk met het antwoord gaf ook Riley antwoord. 'Ja, natuurlijk!' Was dat beest blind? Wie zou het eigenlijk zijn? Hij sprak op vriendelijke toon, maar het klonk meer als honing dan als fluweel. Waarom kende mama zo iemand? Ze praatte bijna nooit over kennissen, trouwens. Alleen over wezens als Midas. Blablabla. De persoon voor hen zei iets over de markt, wat Riley niet echt boeide, dus lette hij maar half op. Verstoppertje.. onmiddellijk was zijn aandacht terug. 'Ja! Je bent geniaal, Vic!' riep Riley enthousiast uit. De meneer vond het ook een leuk idee en draaide zich om, zodat hij met zijn gezicht naar de boom stond. Riley stond bijna te springen van plots enthousiasme; hij was niet alleen snel boos, ook was zijn temperament zeer onbetrouwbaar. Hij begon achteruit te lopen, zo zacht mogelijk, om in twintig tellen een goede verstopplaats te vinden. Het was niet slim om tussen de bloemen te gaan zitten.. Kon de meneer hen niet ruiken? Ach ja, dat zou niet eerlijk zijn. Riley vond al snel een dikbebladerde boom, waar hij prima in kon zitten. Hij had Victoria's hoefje een tijdje geleden al losgelaten, toen de meneer nog maar bij tien was. Waarom moeder hem kende vond hij maar vreemd, maar goed. Je wist het nooit, in WonderLand. Wanneer zou je het wel weten! Hij hield voor één keer zijn mond en bleef onbeweeglijk in de boom zitten, verscholen tussen de bladeren, onzichtbaar voor degenen die niet op zouden letten..