It is time for a little big party.. (:

Weken van voorbereidingen waren er van af gegaan. Weken lang was iedereen in het kasteel bezig geweest. Hoewel ze alles geheim moesten houden voor alle mensen, waren ze dag en nacht bezig. De keuken was bezig met de hapjes. Eerst werden ze voor gemaakt, waarna Juana en een aantal andere ze proefde. Zodra ze waren goed gekeurd begon de keuken al met de voorbereidingen voor het feest. Het was namelijk niet zomaar een feest. Niet een die ze normaal gesproken gaf. Normaal gaf ze een feest voor familie en vrienden die buiten Wonderland woonde. Van die royalty party's. Daar moest ook alles tip top zijn, maar de gasten lijst was altijd wat minder groot. En daarbij danste ze altijd met haar neef. Ook niet echt je van het. Maargoed. Nu had ze het hele lang uitgenodigd. Alle bewoners van Wonderland kwam een kijkje nemen bij het feest, dus moest het er tiptop in orde zijn. En daarbij, ze moest laten zien dat ze voor het land ging, voor haar mensen. En de beste manier om het old regnime dat te laten zien en merken was een feest. De keuken was er dus op uitgestuurd om verschillende soorten drankjes te maken, zonder alcohol, ze kregen een glaasje bij de deur. Juana had geen zin in drinkorgels die alles zouden slopen, hapjes voor misschien wel honderden koppies. Ze hadden hun handen vol. De wacht bereed zich voor met een lijst bij de poort. Iedereen was dan wel uitgenodigd, maar toch wilde Juanan vreemdelingen buiten houden. Een ander deel van de wacht maakte zich klaar voor het feest zelf, zij deden de wacht in de zaal. De kamermeisjes versierde de boel en Juana gaf de orders. Haar ideeën werden bekeken en beluisterd. En vond ze het niks werd het op een andere manier gedaan. De kaarten werden met de hand geschreven door een paar vrouwen, met een prachtig handschrift. Juana kwam zo af en toe even kijken hoe het ging. De kaarten waren echt prachtig en werden verzegeld met het wapenschild van Juana. Met een brede lach gaf ze de stapels kaarten mee aan een post bode die ze persoonlijk bij iedereen aan de deur bracht. Nog maar een paar dagen voor alles zou beginnen. Deze dagen zouden dan ook alleen maar om het feest gaan. Niemand was in die dagen nog welkom. Alles moest gewoon perfect zijn!

's Ochtends in de vroegte liep Juana nogmaals haar ronde in het kasteel. Er waren 3 zalen helemaal opgeofferd voor het feest. In de grootste zaal, de troonzaal, stond nog steeds haar troon, alleen nu wat vrolijker. Vanaf het midden van het plafond gingen stroken stof naar de buiten kant van de zaal, daar vielen ze dan sierlijk naar beneden tot op de grond. In een klein hoekje stond een klein podium waar 's avonds een klein bandje zou spelen. Verder stond er vrij weinig in de zaal. Het was een zaal om te dansen. Om te genieten van de muziek en de mensen. In de zaal ernaast, waar je ook nog de muziek hoorde, stonden een paar sierlijk gestoffeerde sofa's waar de mensen zouden kunnen uitrusten van het dansen. Hier liepen ook het een en ander aan obers lang met drankjes om de mensen te voorzien. In het andere zaaltje, ook naast de troonzaal(vlakbij de keuken), was het zaaltje waar tafels lang hapjes op uitgespreid lagen. Op de ene tafel stond het een, op de andere weer een ander soort hapje. De keuken had zicht echt overtroffen. De tafels stonden al bijna vol, en de keuken was nog meer. Ze hadden echt onwijs goed werk geleverd. Het zelfde als de kamer meisjes die overal stroken stof hadden op gehangen om het te versieren, op verschillende soorten tafeltjes hadden ze de meest kleurrijke bloemen geplaatst. Het hele kasteel fleurde op. Ergens waar Juana wel trots op was, maar er totaal niet van kon genieten. De schilderijen in de troonzaal van haar ouders en haarzelf vond ze al genoeg, de bloemen konden er dan zo af en toe ook wel een, maar eigenlijk wilde ze het gewoon uitstralen als ze zichzelf voelde. Somber, alleen en verlangend naar de vrijheid. Maar zoals altijd sprak ze zichzelf toe, Nog even volhouden Juana..
Juana liet naar de tuinen die prachtig versierd waren met lichtjes, beelden en bloemen. Mensen zouden voor een frisse neus naar buiten kunnen gaan en zelfs daar nog genieten van alles. Ze liep even naar de poort waar haar favoriete wachter stond. Arnold. Ze liep even op hem af, over de rode loper die werd omrand door een prachtig rood lint. De mensen moesten zich welkom voelen. Dit moest het feest worden. "Is alles hier geregeld, Arnold?" Vroeg ze vriendelijk. Ze glimlachte er even bij terwijl ze naast hem ging staan. Hij controleerde de lijst nogmaals. "All set, Majesteit." "Mooi, dan ga ik me maar eens klaar maken." Met een stevige pas keerde ze om.

Een paar uur voor de opening ging Juana naar haar kamer waar Ilse al klaar stond met allemaal poes pas. "Majesteit." Klonk haar zachte stem in Juana's kamer terwijl ze zich lichtjes bukte. Juana glimlachte naar Ilse. "Wat fijn dat je weer wilde komen." Juana ging voor haar zitten. Ilse wist vaak precies wat Juana wilde met haar haren bij een feest, ze was immers al jaren haar vaste kapster, visagist enzovoorts. Voorzichtig begon Ilse met haar haren die ze sierlijk opstak waarbij ze plukken los liet hangen waar ze een krul in zette. Haar make-up werd lichtjes aangezet en haar lippen licht bestift. Daarna werd Juana in haar jurk gehesen. Tevreden stond ze voor een spiegel. Ze zag er tip top uit. Goed genoeg voor een feest. En hoewel ze er niet aan toe wilde geven, had ze er eigenlijk behoorlijk zin in. Ze zou nu wachten tot er genoeg gasten waren en Midas haar kwam halen voor haar Big entrance. Ze kon niet wachten. Hoewel er genoeg mensen z0uden komen klagen over dit en dat, ze liet het allemaal maar gaan. Het was een feest waar zij ook een beetje van mocht genieten!

De jurk:

Het haar(ongeveer):

JAAAAAAAAAA..
Ik hoop dat het een beetje iets is.... Ik vind het zelf behoorlijk was (:
hahaha
KOMT ALLEN!

Pages die van hot naar her vlogen, wachters die extra statig met hun lansen buiten op het kasteelterrein stonden en dienstmeisjes met pluimen en vegers om ieder stofnest en hardnekkige vlek te lijf te gaan. Vervolgens kwamen er anderen van de hofhouding die alles gereed maakten door grote lange tafels en sofa's en stoelen te plaatsen. Zo ging het er de afgelopen dagen al een tijd lang aan toe. Er werden sierlijke linten en wimpels bevestigd op hoge punten, de tafels werden volgestouwd met allerlei lekkers die puur door konden gaan als echte koninklijke etenswaren. Er werd ruimte in de ene zaal gemaakt voor de dansvloer waar hét bal zou plaatsvinden, in de andere zaal plaatsten een aantal lakeien sfeervolle stoelen en banken waar de gasten even uit konden rusten en in de laatste zaal was de gelegenheid om je vol te eten aan de meest voortreffelijkste kleine gerechten en hapjes. De heerlijkste geuren afkomstig van de keuken vulden zelfs de verste zalen van het kasteel en was een aanleiding tot een goed humor bij iedereen. De wachters bij de grote kasteeldeuren waren extra uitgedost in uniformen, de troonzaal behield haar royale indruk door de gratievolle wimpels die vanaf de flinke kroonluchter in het midden van het plafond haast als een bloem oogden zoals ze opgebold naar de uiterste hoeken van de zaal hingen om daar langs de wanden losjes naar beneden te vallen. Er was ook een klein podium waar hoogst waarschijnlijk een orkest in de avond voor de extra sfeer zou zorgen, en een nadrukkelijk versierde troon van Hare Majesteit Queen Juana zelf mocht er natuurlijk niet aan ontbreken.

Midas zat in zijn eigen persoonlijke verblijfruimte in het kasteel om zich ook wat klaar te maken voor zover dat kon. Voor een meterslange wandspiegel kamde hij zijn bakkebaarden en deed een poging de plukjes vacht op zijn kop, precies tussen zijn oren in, plat te drukken. Noch helpend omdat de eigenwijze plukjes toch weer terug in hun oorspronkelijke model sprongen. Hij werkte zijn mondhygiëne netjes bij door met een borstel langs zijn scherpe tanden te gaan. Zelfs zijn achterste kiezen kregen een onderhoudsbeurt; hij wilde immers niet uit zijn muil geuren. Voorzichtig haalde hij een splinternieuw herenpak onder beschermend plastic vandaan om dat vervolgens aan te trekken. Het was niet gek veel afwijkend van zijn dagelijkse kleding; hij droeg immers niets anders dan pakken alsof hij een echte heer was. Maar dit pak was nu net ietsjes eleganter, met een gladgestreken pantalon en een overjas met een split aan de achterkant, waar zijn borstelige staart mooi tussendoor kon vallen. Ook die had hij overigens netjes doorgekamd. Hij had er tesamen met wat kleine elementen van het bos waar hij zich vaak begaf - zoals restanten van dennenappels, twijgjes en bladeren - toch nog enkele klitten uit kunnen halen. Misschien was het te overbodig geweest, maar Midas had toch een flinke scheut glansshampoo in zijn staart verwerkt. Nu stond hij voor de spiegel de laatste kleine dingen bij te werken. Terwijl hij terugstaarde in de diepe groengele ogen van zijn spiegelbeeld en hij intussen een bordeaux-gekleurde stropdas aantrok vroeg hij zich in stilte af of hij de hele avond zwijgzaam naast de troon zou staan in de buurt van de Queen zoals zijn taak eigenlijk behoorde te zijn als rechterhand, en zoals gebeurde op iedere voorafgaand bal, of dat hij toch het geluk kreeg dat iemand hem ten dans vroeg. Liever gezegd: of iemand ermee in zou stemmen. Het was toch wel behoorlijk als het de man was die de vrouw ten dans vroeg, en niet andersom. Misschien wilde de Queen.. - nee, dat kon niet. Dat mocht ook niet. Hij was maar een simpele dienstbode voor haar. Misschien wel in hogere en waardigere positie dan de rest, maar nog steeds haar werknemer. Geen prins of koning van blauw bloed. Het was beter om het bij dromen te houden. Was Margalo er nog maar - het had de avond van zijn leven kunnen worden. Hij probeerde de gedachte van zich af te zetten terwijl hij op een haardstoel neerzeeg en met een achterpoot over de andere geslagen zijn leunstok op zijn schoot pakte om die ook netjes op te poetsen. Net zolang totdat hij zijn eigen snuit in de normaal zo doffe goudvergulde bol kon zien. Met nog een enkele strijk van een borstel om stofjes van zijn pak te vegen, begaf Midas zich vervolgens naar de ruimte waar het allemaal te doen was.

Trots en bijna hooghartig beende hij door de hoge hallen, was zo vertoefd door zijn goede bestaan in het rijke kasteel met zijn baantje als rechterhand dat hem de weelderigheid al geheel gewend was geraakt. De langwerpige smalle schede aan zijn riem waar zijn rapier in verborgen zat tikte bij iedere pas zacht tegen zijn heup; het wapen droeg hij altijd bij zich, of hij zich nu in of buiten het kasteel liet zien. Je wist maar nooit welke idioten er rondliepen om een aanval op het kasteel of de Queen te plegen. En het voelde als zijn plicht om dat tegen te gaan, mocht dat gebeuren. Met zijn voetpassen steeds verbroken door een tik van de stok daalde hij trappen af en ging in een versneld tempo door zijhallen en zaaltjes om een kortere weg te nemen. Hier en daar kwam hij druk werkend personeel tegen om de kleinste dingetjes nog op het laatste nippertje af te werken, en die hij terwijl hij voorbijging met wijsgebaren van zijn stok streng wees op de klusjes die nog gedaan moesten worden of om ze op klunzige fouten te corrigeren. Hij was zelf echter in een te grote haast om te blijven staan en ze in hun arbeid te begeleiden. Zijn eerste taak was om in de hal van aankomst bij de grote kasteeldeuren te staan om de gasten hartelijk in ontvangst te nemen en ze vriendelijk door te wijzen naar de troonzaal. Ergens vroeg hij zich af wie er allemaal zouden komen. Hij had geen zin om die rare kwast van een Hamelin weer te zien, scherpe blikken van moeder Geit te ontvangen of om.. Zijn oren kantelden even. Liever dacht hij niet aan de Jager.
De Queen was nergens te bekennen, en ergens maakte het hem ongeduldig. Hij wilde haar zien. Hij wilde zichzelf weer laten verbluffen door haar wonderlijke verschijning doordat er weer een speciale gelegenheid gaande was, zijn scherpe neus vullen met haar parfum en zich laten inspireren door Ilse's professionele verzorging. Jaja, die meid kon Queen Juana als een schepsel uit de hemel laten ogen. Niet dat ze dat normaal al niet was.
'Ahem.' Midas schraapte zijn keel terwijl hij zijn plaats in de aanvanghal innam en zijn stropdas met hooghartig gesloten ogen aantrok, de wachters aan beide kanten van de grote deuren buiten straal negerend. De leunstok plaatste hij op de grond voor zijn achterpoten en hij liet er zijn beide klauwen op rusten. Afwachtend om de allereerst gasten in ontvangst te nemen en ze het amusement toe te wensen wat hen deze avond, zoals stond in de uitnodiging, beloofd was.

jurk Catjila:

haar Catjila:

Met statige stappen ging Catjila's paard over in stapvoets. Haar azuurblauwe jurk, dat overging naar zeeblauw ging een beetje mee met de wind. Haar paarste haar was een klein beetje warrig opgestoken met een goude diadeem met voorin een glinsterende diamant. Ze had zich voorgenomen om op dit feest eens haar vrolijke en mooie kant te laten zien. Haar witte paard briestte even en Catjila klopte even teder op zijn hals. ze was bijna bij het kasteel, ze moest nog dit laatste stukje bos door. Het was er licht mistig maar ze kon alles nog goed zien. Ze genoot van de stilte, het leek alsof de vogels waren uitgenodigt om te zingen bij het paleis. Catjila had nog een paar uur te gaan, maar ze was erg vroeg dus ze hoefde zich niet te haasten. Een enkele vogel durfde te fluiten en Catjila luisterde er naar. Het was een vrolijke melodie en ze had zin om van haar paard af te springen en te gaan dansen. Ze lachtte even zachtjes inzichzelf, het was hier prachtig. Haar armen waren tot haar ellebogen gehandschoend met zijde handschoenen en ze had blauwe doorzichtige hakjes aan. Catjila was trots op wat ze aan had, en ze had zichzelf beloofd er prachtig uit te zien. Haar gouden diadeem met diamant glinsterden in de ondergaande zon, Ze ging over in lichte draf wat meer licht aan het einde van de mist, maakte Catjila erop attent dat ze bijna het bos uit was en de landerijen tegemoet kwam. Als ze het bos uit was kon ze het kasteel zien liggen.

Paardenhoeven kletterde op de stenen, maar het was rustig en bijna doodstil op straat. wat verder achter haar lagen de laatste heuvels en het mistige bos waar ze net uit was gekomen. Ergens achter haar blafte een hond, maar ze trok zich er niks van aan. De gordijnen van de huizen waren gesloten en de laatste zonnestralen verlichtte de landerijen en de akkers van de boeren. Ze snoof weer de koele lucht van buiten op en glimlachtte. Haar paard liep nog steeds in lichtte draf, maar Catjila spoorde hem meer aan. Het kasteel was al een paar minuten geleden voor haar opgedoemd, en trots bakende het licht af van de zonnestralen. Daar zou straks alles gaan gebeuren, misschien ontmoette ze daar nog wel iemand. Ze zuchtte even en even kwamen de droevige ogen weer tevoorschijn. Maar ze waren evensnel weer wag dan dat ze gekomen waren. De glimlach kwam weer terug en ze keek naar het uit grijze steen gemaakte kasteel, met wapperende vlaggen, en als ze goed keek zag ze soldaten en paarden en ander volk in en uit de grote statige poort lopen. Haar paard, Summerbreeze, was nu in galop en zijn paardenhoeven kletterde hard over de stenen straat. Catjila naderde het prachtig mooie kasteel met zijn wapperende vlaggen, vaandels en soldaten.

Toch blij dat haar reis achter de rug was liet Catjila zich aan de hand van een soldaat van Summerbreeze afglijden. Haar hakken klakte toen ze op de gond kwam. De lantaarns die aangestoken waren gaven een verwelkomende en warme sfeer. Ze bedankte de man die de teugels van Summerbreeze vast had en hem begeleidde naar de stallen, en liep met een ruisende jurk naar de poort. De soldaten bnegeerde haar, dat moest, en Catjila liep statig door, haar handen trokken haar jurk ietsjes op zodat hij niet zo vies was. Ze stond even stil, maakte haar haren mooier en zette haar gouden diadeem goed en liep toen door de poort heen, het kasteel in. Een tikkeltje nerveus en nieuwschierig keek Catjila rond. Glimmende harnassen, een glimmmende vloer en hier en daar nog dienstmeisjes en ander personeel dat hard rende om nog de laatste puntjes op de i te zetten. Ze ging recht op lopen met haar shouders naar achteren, haar oude verstelde kleding veruild voor een jurk, vandaag voelde ze zich een prinses. Heerlijke geuren kwamen haar tegemoet uit een zaal, waar heerlijkheden dampend op tafel stonden. Het water liep Catjila in de mond, hoelang was het niet wel geleden dat ze fatsoenlijk had gegeten? Maar ze vermande zichzelf en liep door, haar jurk nu losgelaten en met haar witte handen in haar schoot. Haar heldere blauwen ogen pasten mooi bij haar azuurblauwe gewaad. Ze had het gevonden bij de ziener van een van de dorpen. Het was duur, maar ze had het er graag voorover. De diadeem had ze ook gekoch, en die was echt goud waard. Zoveel luxe had ze zich nooit kunnen veroorloven en ze glimlachte opnieuw. Ze keek voor zich en zag een grote deur staan met daarvoor, een wolf. Zijn klauwen rustte op een staf, en een schede toonde zich aan zijn zij. Catjila wist dat dit Midas moest zijn, de rechterhand van de Queen. Ze stond vlak voor hem stil, en boog voor hem, als tooning van Respect. Daarna glimlachtte ze teder naar hem. Ze was bijna bij haar doel, de balzaal achter die grote deuren. Haar helder blauwe ogen gingen even schitig over haar azuurbluawe, overgaand naar zeeblauwe jurk. ze streek hem even glad en keek toen weer naar Midas, afwachtend wat hij ging doen.

(en toen waren mijn vingers dood D:)